Algemeen
Nicolette van Dam Woest op massale kritiek: ‘Jullie willen ons alleen onderuithalen!’
Nicolette van Dam heeft zich uitgesproken over de enorme kritiek die zij en haar man Bas Smit kregen na hun gedrag in Spanje. Tijdens een periode van nationale rouw vanwege noodweer, waarbij honderden mensen omkwamen, ging het stel verkleed als griezelige figuren uitbundig Halloween vieren. In een interview met Libelle geeft Nicolette aan dat ze zich groen en geel ergert aan de kritiek en legt ze haar kant van het verhaal uit.
Respectloze actie in Spanje
In november 2024 werd Spanje getroffen door een enorme ramp. Door heftige overstromingen kwamen honderden mensen om, wat leidde tot een nationale rouwperiode van drie dagen. Tijdens deze periode werden festiviteiten zoals Halloween afgelast om respect te tonen voor de slachtoffers. Bas Smit en Nicolette van Dam besloten echter om Halloween niet aan zich voorbij te laten gaan. Het stel trok opvallende kostuums aan en bezocht een restaurant waar ze flink wat lawaai maakten.
Hun gedrag viel bij veel mensen totaal verkeerd. Volgens ooggetuigen verstoorden ze de sfeer in het restaurant zodanig dat andere gasten besloten te vertrekken. Bas en Nicolette deelden het incident zelfs lachend op Instagram, waarbij Bas riep: “Kijk dan, iedereen zit hier in Brunello Cucinelli! Die mensen staan gewoon op! Die gaan echt weg!”
De kritiek op hun acties was niet alleen groot in Spanje, maar ook in Nederland. Veel mensen vonden hun gedrag misplaatst en respectloos. “Er heeft zich hier in Spanje een enorme ramp voorgedaan. Het getuigt niet echt van respect om zo uitgedost de straat op te gaan,” schreef een volger online.
Massale kritiek
De ophef leidde tot een stortvloed aan negatieve reacties. Bas en Nicolette kregen het verwijt geen enkel respect te tonen voor de slachtoffers en de rouwende families. Pas na deze massale kritiek besloten ze de video’s en berichten over hun Halloweenviering van Instagram te verwijderen. Toch lijkt Nicolette de ernst van hun acties niet helemaal in te zien. In het interview met Libelle beklaagt ze zich vooral over de media-aandacht en wat ze ziet als een poging van anderen om haar en haar man “onderuit te halen”.
Nicolette’s verdediging
Nicolette benadrukt in het interview dat Halloween in Spanje gewoon doorging. “Wij vieren ieder jaar fanatiek Halloween. Overal in Spanje waren die avond Halloweenfeesten en Spaanse kinderen gingen zoals altijd langs de deuren. De Spanjaarden waren geschminkt, alles was aangekleed. Wij waren met onze kinderen in een restaurant waar de medewerkers ook verkleed waren en er speelde een Spaanse band,” aldus Nicolette.
Volgens haar hadden zij geen idee van de rouwperiode totdat
volgers hen daarop wezen. “We werden door onze volgers op de
situatie gewezen en hebben toen direct uit respect onze berichtjes
verwijderd, want daar hebben we uiteraard nooit ie
“Meer aandacht voor het goede”
Nicolette vindt het frustrerend dat mensen zich alleen focussen op hun fouten en niet op de goede dingen die zij doen. Samen met Bas zet ze zich regelmatig in voor goede doelen, maar volgens haar krijgt dat nauwelijks aandacht. “Als we een actie doen voor een goed doel hoor je er niemand over, maar op een moment dat ze ons onderuit kunnen halen, doen deze mensen dat meteen.”
Ze begrijpt dat haar openbare leven soms kritiek uitlokt, maar vindt het jammer dat negativiteit zo vaak de overhand heeft. “Als je in de schijnwerpers staat en je leven zo openbaar is, gebeurt dat. Mensen kunnen hun eigen sores vergeten door op iemand anders af te geven. Prima. Het hoort erbij.”
Kritiek doet haar wel wat
Hoewel Nicolette aangeeft dat ze inmiddels gewend is aan kritiek, doet het haar zeker iets. “O, zeker wel, dat bedoel ik niet. Ik ben de laatste die tegen onrecht kan en ik vind het heus niet leuk. Het is heel jammer dat er online zo veel negativiteit is, maar ik kan er gewoon niet zo veel mee,” vertelt ze.
Ze bespreekt de situatie thuis ook met haar kinderen. “Ik leg ze uit dat ons leven soms onder een vergrootglas ligt. Ik zit al zo lang in het vak dat ik het inmiddels wel gewend ben.”
slachtofferrol of verantwoordelijkheid?
Bas en Nicolette’s acties in Spanje blijven een gevoelig onderwerp. Terwijl zij het incident afdoen als een misverstand en de nadruk leggen op hun goede bedoelingen, blijven velen van mening dat ze respectloos en ongepast hebben gehandeld. Hun verdediging in de media doet bovendien de wenkbrauwen fronsen, omdat het vooral lijkt te draaien om hun eigen gekwetste gevoelens in plaats van de slachtoffers van de ramp. Dat contrast blijft lastig te verteren voor veel mensen.
Met deze herschrijving worden de feiten duidelijk gepresenteerd, inclusief de nuances van Nicolette’s verdediging en de kritiek van buitenaf.
Inrekenen op Schiphol, de schandvlekken Bas Smit en Nicolette van Dam https://t.co/XdEYjMKPE8 pic.twitter.com/Z3a94lgW5S
— Mies (@MiesBee) November 2, 2024
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken