Algemeen
Mona (43) is woedend: “In het restaurant moesten mijn kinderen hun iPads stiller zetten”
Mona (43) zit aan een tafel in een restaurant met haar kinderen, klaar voor een gezellige avond uit. De sfeer is ontspannen, de geur van vers bereide gerechten dringt haar neus binnen en de kinderen zijn enthousiast. Maar dat enthousiasme wordt al snel onderbroken wanneer een medewerker van het restaurant hen vraagt om de geluiden van hun iPads zachter te zetten. Het is een verzoek dat Mona volledig overrompelt en zelfs woedend maakt.
“Het voelde alsof we niet welkom waren,” zegt Mona. De woorden van de medewerker blijven in haar hoofd hangen. “We waren hier om te genieten van een maaltijd samen, en plotseling moesten mijn kinderen hun plezier opofferen omdat iemand anders zich ongemakkelijk voelde.”
Haar kinderen, die al hun favoriete filmpjes en spelletjes aan het bekijken waren, keken verward op. “Ze vroegen zich af wat er mis was met hun iPads,” herinnert ze zich. “Ze hebben het recht om te genieten van hun tijd, net zoals elke volwassene dat doet.”
Mona’s frustratie groeit. Ze heeft hard gewerkt om deze avond te plannen. Als alleenstaande moeder is het voor haar een uitdaging om tijd met haar kinderen door te brengen, en ze had echt uitgekeken naar dit uitje. “We gaan niet vaak uit eten.
Dit was een speciale gelegenheid,” vertelt ze. “Ik dacht dat het een leuke manier was om ons weekje af te sluiten. Maar in plaats daarvan voelde ik me helemaal opgelaten.” De medewerker had vriendelijk kunnen zijn, maar de manier waarop het werd gebracht kwam over als een aanval op hun plezier. “Het was niet alleen wat ze zei, maar ook de manier waarop ze het zei. Het voelde als een aanval op mijn opvoeding,” zegt Mona met een frons.
“Het lijkt erop dat kinderen steeds minder ruimte krijgen om gewoon kind te zijn. Ze moeten zich aanpassen aan de volwassen wereld, terwijl volwassenen soms vergeten dat kinderen ook recht hebben op hun vreugde.”
De discussie ging verder, niet alleen in het restaurant, maar ook in Mona’s hoofd. “Waarom wordt er van kinderen verwacht dat ze zich aan volwassen normen houden? Waar is het recht van de kinderen om te genieten van hun tijd?” vraagt ze zich af.
Het lijkt wel alsof de wereld is veranderd in een plaats waar het acceptable is om plezier te hebben als je volwassen bent, maar kinderen worden soms als een last gezien. “Het is absurd,” zegt ze. “Waarom kunnen we niet allemaal gewoon een beetje genieten?”
Na het voorval besloot Mona om de rest van de avond niet verder te laten verpesten. Ze sprak met haar kinderen en legde uit dat ze zich moesten aanpassen aan de regels van het restaurant, maar dat het geen reden was om hun plezier op te geven.
“We hebben het volume niet helemaal naar beneden gedraaid, maar we hebben wel geprobeerd rekening te houden met anderen,” vertelt ze. “Het is belangrijk om te leren dat je altijd een balans moet vinden tussen je eigen plezier en dat van anderen.”
Ondanks de gebeurtenis besloot Mona dat het een waardevolle les was voor haar kinderen. “Ze moeten leren hoe ze zich kunnen aanpassen aan verschillende situaties,” zegt ze. “Maar dat betekent niet dat ze hun plezier moeten opofferen. Kinderen moeten zich kunnen uiten zonder zich constant te moeten verontschuldigen voor hun aanwezigheid.”
Na het eten besloot Mona om online haar frustraties te delen. “Ik wil weten of andere ouders deze ervaring ook hebben gehad,” zegt ze.
“Misschien kunnen we samen werken aan een cultuur waar kinderen ook gewoon mogen zijn wie ze zijn zonder dat volwassenen zich ongemakkelijk voelen.” Ze hoopt dat door haar verhaal te delen, anderen zich vrij voelen om hetzelfde te doen. “Het is tijd om kinderen de ruimte te geven die ze verdienen,” zegt ze.
De reacties op haar post zijn overweldigend. Veel ouders delen hun eigen ervaringen en begrijpen Mona’s woede. “Ik herken het helemaal,” schrijft een ouder.
“Het lijkt wel alsof we steeds minder ruimte hebben voor onze kinderen in de maatschappij.” Een ander zegt: “Onze kinderen verdienen net zoveel respect als wij. Laat ze gewoon kinderen zijn.”
Mona realiseert zich dat deze ervaring niet alleen een individuele frustratie is, maar een breder probleem. “Het is tijd om een gesprek te beginnen over hoe we met kinderen omgaan in de openbare ruimte,” besluit ze.
“Laten we samen zorgen voor een omgeving waarin kinderen zich vrij kunnen uiten, terwijl we ook rekening houden met anderen.”
Voor Mona was deze avond uit eten een eye-opener. Ze heeft besloten om niet alleen voor haar eigen kinderen te vechten, maar ook voor alle kinderen die in een wereld leven die hen soms niet begrijpt. “Het is een strijd waard,” zegt ze vastberaden.
“We moeten ervoor zorgen dat kinderen kunnen genieten van hun jeugd, zonder dat ze het gevoel hebben dat ze zich moeten verontschuldigen..”
Algemeen
Automobilisten zijn het zat: blokkades door klimaatprotesten zorgen voor woede – ‘We rijden gewoon door’
De frustratie bij Nederlandse automobilisten over de aanhoudende wegblokkades door klimaatdemonstranten loopt hoog op. Steeds vaker raken automobilisten betrokken bij spanningen op de weg wanneer protestgroepen, vaak verbonden aan actiegroepen als Extinction Rebellion of Scientist Rebellion, belangrijke verkeersaders blokkeren. Waar velen aanvankelijk nog begrip konden opbrengen voor het klimaatdoel, lijken sommigen nu het geduld te verliezen. In toenemende mate nemen bestuurders het heft in eigen hand – soms met gevaarlijke gevolgen.
Wegblokkades als actievorm
De afgelopen jaren hebben klimaatactivisten regelmatig snelwegen, rotondes en bruggen bezet om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Volgens hen is directe actie noodzakelijk: de politiek handelt volgens hen te traag, en de samenleving moet wakker geschud worden. Door het verkeer letterlijk tot stilstand te brengen, willen ze symbolisch aantonen dat het systeem zelf vastloopt.
Deze vorm van protest heeft echter een prijs. Terwijl activisten met spandoeken op de snelweg zitten, ontstaan lange files, worden hulpdiensten opgehouden en missen mensen afspraken, werk of zelfs medische behandelingen. Het begrip onder de bevolking slinkt met de dag.
Toenemende agressie
In recente weken doken er op sociale media filmpjes op waarin automobilisten de confrontatie niet langer schuwen. In sommige gevallen probeerden bestuurders met hun auto langzaam door demonstranten heen te rijden om hun weg te forceren. In andere gevallen klonken er scheldpartijen of duw- en trekwerk. De politie heeft op meerdere momenten moeten ingrijpen om escalaties te voorkomen.
“Ik moest mijn dochter van school halen en stond vast op de A10, terwijl een groep jongeren op het asfalt zat met borden over CO₂-uitstoot,” zegt een Amsterdamse automobilist. “Op een gegeven moment ben ik er gewoon langzaam doorheen gereden. Het was dat, of nog uren wachten.”
Ook vrachtwagenchauffeurs laten steeds vaker van zich horen. “Elke minuut vertraging kost geld,” aldus een transportondernemer uit Rotterdam. “Ik heb collega’s die zeggen: als ze niet opzij gaan, dan gaan wij niet stoppen.”
Juridische en ethische grenzen
Experts waarschuwen voor een gevaarlijke trend. Het nemen van het recht in eigen hand, ook al gebeurt het ‘langzaam’ of zonder opzet tot letsel, is volgens juristen niet te rechtvaardigen. “Zodra je met een voertuig inrijdt op mensen – ook al is het voorzichtig – begeef je je op juridisch zeer glad ijs,” zegt strafrechtadvocaat Martijn Verweij. “Dat kan worden aangemerkt als poging tot mishandeling of erger.”
Toch begrijpt hij de frustratie. “Het probleem is dat de overheid worstelt met een balans: ze willen ruimte bieden aan vreedzaam protest, maar tegelijkertijd is het blokkeren van een snelweg in strijd met de openbare orde.”
Oproep tot duidelijke regels
Zowel belangenorganisaties voor weggebruikers als politieke partijen roepen op tot strengere handhaving. De ANWB pleit voor een beleid waarbij demonstraties direct worden beëindigd zodra ze de verkeersveiligheid in gevaar brengen. Ook in de Tweede Kamer klinkt kritiek op het ‘softe’ optreden van politie en justitie.
VVD-Kamerlid Thom van Dalen: “We kunnen niet toestaan dat een kleine groep activisten het hele land gijzelt. Demonstreren is een recht, maar blokkeren is dat niet. Er moet kordaat worden opgetreden.”
Tegelijkertijd benadrukken tegenstanders van harder optreden dat geweld tegen demonstranten nooit te rechtvaardigen is. GroenLinks-fractievoorzitter Marjolein de Ridder: “Dat mensen zich zorgen maken om het klimaat en vreedzaam actievoeren, is geen reden om ze met auto’s van de weg te duwen. Geweld lost niets op.”
Activisten blijven onverstoord
De klimaatdemonstranten zelf laten weten zich niet te laten intimideren. Volgens hen zijn de reacties juist een bewijs dat de boodschap aankomt. “We begrijpen dat het frustrerend is,” zegt een woordvoerder van Extinction Rebellion. “Maar we zitten daar niet voor ons plezier. We willen dat de overheid in actie komt tegen klimaatverandering, en we doen dat zonder geweld.”
Op de vraag of ze rekening houden met mensen die door hun acties schade ondervinden, klinkt begrip, maar geen berouw. “Verandering doet pijn. We hebben alles geprobeerd – petities, stemgedrag, brieven. Dit is het enige wat nog aandacht genereert.”
De polarisatie groeit
Wat duidelijk wordt, is dat de kloof tussen klimaatactivisten en het bredere publiek groeit. Waar eerder veel mensen nog sympathie hadden voor de klimaatbeweging, lijkt het draagvlak door de steeds hardere acties en ontwrichtende gevolgen af te nemen.
Op sociale media wordt de discussie steeds feller. Voorstanders van actie wijzen op de urgentie van de klimaatcrisis, terwijl tegenstanders wijzen op het gebrek aan respect voor anderen. In de commentaren onder nieuwsberichten wisselen termen als ‘klimaatterroristen’ en ‘wegpiraten’ elkaar af.
Wat nu?
De huidige situatie dreigt uit te monden in een vicieuze cirkel van frustratie, radicalisering en geweld. Zowel activisten als automobilisten voelen zich in het nauw gedreven. Wat nodig lijkt, is een herwaardering van de spelregels rond protest, gecombineerd met politieke actie die recht doet aan de zorgen van beide groepen.
Er moet ruimte blijven voor vreedzaam protest – maar ook respect voor de bewegingsvrijheid van anderen. Als dat evenwicht niet snel wordt hersteld, dreigt een samenleving waarin niet het recht, maar woede en chaos de boventoon voeren.
Voor nu lijkt de realiteit dat automobilisten steeds minder bereid zijn te wachten. En dat is een signaal dat niet genegeerd mag worden.
Dit bericht op Instagram bekijken