Algemeen
Massa-spermadonor Jonathan voor de rechter ouders woedend: ‘Wij willen niet dat hij contact zoekt met onze kinderen!
in de Netflix-documentaire The Man with 1000 Kids, moest zich dinsdag voor de tweede keer verantwoorden voor de rechtbank. Stichting Donorkind en een groep ouders van donorkinderen hebben een juridische procedure tegen hem aangespannen. De aanleiding is het vermeende contact dat Meijer via zijn YouTube-video’s zou zoeken met zijn biologische kinderen.
Achtergrond van de zaak
Jonathan Jacob Meijer is een controversiële figuur in de wereld van spermadonatie. Hij zou wereldwijd honderden, mogelijk zelfs meer dan duizend, donorkinderen hebben verwekt. Dit aantal overschrijdt ruimschoots de limieten die in veel landen worden gehanteerd voor spermadonatie, wat heeft geleid tot bezorgdheid onder ouders en donorkinderen. Stichting Donorkind, die opkomt voor de rechten van donorkinderen in Nederland, spant zich in om grenzen te stellen aan spermadonatie en ervoor te zorgen dat donoren zich houden aan ethische richtlijnen.
De rechtszaak tegen Meijer draait om de manier waarop hij via sociale media contact zou zoeken met zijn donorkinderen. Volgens de aanklagers plaatst hij video’s waarin hij direct of indirect spreekt over zijn donorschap en mogelijk contact probeert te leggen met zijn biologische nakomelingen. Dit wordt door Stichting Donorkind en de betrokken ouders als problematisch ervaren, omdat donorkinderen zo op een ongewenste manier geconfronteerd kunnen worden met hun biologische afkomst.
Zitting in de rechtbank
Dinsdag vond in de rechtbank van Den Haag de tweede zitting plaats in deze zaak. Verslaggever Charlotte Sun woonde de zitting bij en sprak met zowel de ouders als Meijer zelf. De sfeer in de rechtbank was gespannen. De advocaten van de ouders betoogden dat Meijer met zijn acties inbreuk maakt op de privacy van de donorkinderen. Ze stelden dat kinderen recht hebben op een eigen identiteit zonder ongewenst contact van hun biologische vader.
Volgens de ouders is het onacceptabel dat Meijer via zijn YouTube-kanaal informatie verspreidt die kan leiden tot herkenning van donorkinderen. Sommigen vrezen dat hun kinderen ongewild geconfronteerd zullen worden met het feit dat ze deel uitmaken van een veel grotere groep halfbroers en -zussen dan oorspronkelijk gedacht. Stichting Donorkind benadrukte dat deze zaak niet alleen draait om Meijer zelf, maar ook om de bredere ethische en juridische kwesties rondom spermadonatie.
Reactie van Meijer
Jonathan Jacob Meijer zelf verdedigde zich in de rechtbank door te stellen dat hij geen directe pogingen doet om contact te zoeken met zijn donorkinderen. Volgens hem zijn zijn video’s bedoeld om te informeren en bewustwording te creëren over spermadonatie. Hij ontkent dat hij bewust kinderen opzoekt of hen probeert te beïnvloeden via zijn online content.
Daarnaast bekritiseerde Meijer de regels omtrent spermadonatie en het feit dat donoren vaak weinig controle hebben over het gebruik van hun zaad. Hij stelde dat veel spermaklinieken hun eigen regels hanteren en dat het systeem van spermadonatie dringend hervormd moet worden. Hij benadrukte dat hij nooit de intentie heeft gehad om schade toe te brengen en dat hij zich niet bewust was van het feit dat zijn video’s als bedreigend konden worden ervaren.
Standpunt van Stichting Donorkind
Stichting Donorkind en de ouders blijven echter bij hun standpunt dat Meijer zich niet aan de afspraken heeft gehouden en dat hij op een ongepaste manier omgaat met zijn donorschap. Ze vrezen dat hij door zijn bekendheid en media-aandacht anderen kan beïnvloeden om vergelijkbare praktijken te volgen.
Volgens de advocaten van de stichting is het van groot belang dat er juridische kaders worden gesteld om excessieve spermadonatie en ongewenst contact te voorkomen. De zaak tegen Meijer kan volgens hen een precedent scheppen voor toekomstige regelgeving op dit gebied.
Mogelijke gevolgen van de rechtszaak
De rechtbank zal zich in de komende weken buigen over de vraag of Meijer de wet heeft overtreden en of er juridische stappen tegen hem genomen kunnen worden. Mocht de rechter besluiten dat Meijer de privacy van de donorkinderen heeft geschonden, dan kan hem mogelijk een verbod worden opgelegd om via sociale media over zijn donorschap te spreken of contact te zoeken met zijn biologische kinderen.
Deze zaak brengt bredere vraagstukken rondom spermadonatie aan het licht, waaronder de rechten van donorkinderen, de verantwoordelijkheid van spermadonoren en de ethische dilemma’s binnen de fertiliteitsindustrie. Veel experts pleiten voor strengere regulering en meer transparantie binnen deze sector om situaties zoals die van Meijer in de toekomst te voorkomen.
Conclusie
De rechtszaak tegen Jonathan Jacob Meijer blijft de gemoederen bezighouden. Voor Stichting Donorkind en de betrokken ouders draait de zaak om het beschermen van de privacy en rechten van donorkinderen, terwijl Meijer volhoudt dat hij geen kwaad in de zin heeft en slechts zijn ervaringen wil delen. De komende weken zal blijken hoe de rechter oordeelt over de zaak en of dit gevolgen zal hebben voor de regulering van spermadonatie in Nederland en daarbuiten.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken