Algemeen
Married at First Sight-kijkers reageren kritisch op Eva: ‘Dit had anders gekund’
Eva en Bram uit Married at First Sight: groeien ze naar elkaar toe of groeit het publiek van hen weg?
Het liefdesavontuur van Eva en Bram in het nieuwe seizoen van Married at First Sight houdt kijkers én media volop bezig. Sinds hun eerste ontmoeting op hun trouwdag lijkt hun relatie zich in een relatief rustig tempo te ontwikkelen, maar of daar écht romantische chemie uit voortkomt, daarover lopen de meningen sterk uiteen.
In diverse online discussies en podcasts, waaronder de populaire Datingcast van Veronica Superguide, wordt het koppel inmiddels flink onder de loep genomen. Vooral Eva ligt onder vuur vanwege haar manier van communiceren met Bram – een stijl die door sommigen wordt ervaren als afstandelijk of zelfs denigrerend.
“Brammie”: schattig koosnaampje of ongelijkwaardige toon?
Wat begon als een speels koosnaampje, is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest besproken termen onder fans van het programma: Brammie. Eva gebruikt het met regelmaat wanneer ze haar partner aanspreekt, vaak in momenten waarop Bram zich kwetsbaar opstelt of iets persoonlijks deelt.
Voor veel kijkers lijkt het onschuldig en zelfs lief bedoeld, maar in de podcast De Datingcast kreeg het woord een andere lading. Sabine Kok, presentator van de show, was uitgesproken in haar oordeel. Volgens haar roept de term eerder het beeld op van een moeder die tegen haar kind praat, dan van een vrouw die haar echtgenoot met liefde en respect benadert.
“Alsof het een kleuter is van vijf. Dan denk ik: ‘Dit is toch geen gelijkwaardige relatie’,” aldus Kok.
Het gebruik van een koosnaampje is in veel relaties normaal, maar in dit geval lijken de toon en context voor veel mensen niet te passen bij de zoektocht naar volwassen liefde die Married at First Sight juist wil laten zien.
Broer-zus dynamiek in plaats van partnerschap?
In dezelfde podcast werd ook de algemene sfeer tussen Eva en Bram besproken. Volgens de presentatoren ontbreekt het koppel aan romantische spanning. De relatie tussen de twee werd vergeleken met die van broer en zus – vriendelijk, vertrouwd misschien, maar zonder de vonk die je van een prille relatie zou verwachten.
“Dit is gewoon een broer-zus vriendschap, maar voor de rest… daar blijft het bij,” stelde Sabine zonder omwegen.
Deze observatie is niet uniek. Ook andere mediastemmen, zoals columnist Robin Heerkens, wezen op het gebrek aan affectie tussen het tweetal. De eerste kus na het jawoord was kort en ongemakkelijk, en ook tijdens het trouwfeest bleef lichamelijke toenadering uit. Waar andere koppels elkaar opzochten, knuffelden en subtiele aanrakingen zochten, bleven Eva en Bram opvallend terughoudend.
Kijkers verdelen zich in kampen: afstand, onzekerheid of gewoon geen klik?
Op sociale media wordt inmiddels druk gespeculeerd over de dynamiek tussen Eva en Bram. Is Eva simpelweg wat gereserveerd in de eerste fase van het experiment? Of wijst haar houding op een gebrek aan oprechte interesse in Bram?
De meningen zijn verdeeld. Sommigen menen dat haar gedrag voortkomt uit onzekerheid en dat ze misschien meer tijd nodig heeft om zich comfortabel te voelen. Anderen zien het als een vorm van emotionele afstand houden – bewust of onbewust – die de groei van de relatie belemmert.
De term Brammie is inmiddels uitgegroeid tot een soort symbool voor die discussie: voor de één een teken van genegenheid, voor de ander een bewijs van ongelijkwaardigheid.
Bram blijft kalm en respectvol – voorlopig
Temidden van de kritieken en observaties blijft Bram opvallend rustig en open. Hij uit zich niet negatief over Eva en lijkt met een open hart en gezonde dosis geduld de situatie te benaderen. In gesprekken toont hij zich kwetsbaar, stelt hij vragen, en blijft hij proberen een verbinding op te bouwen.
Maar kijkers vragen zich af hoe lang hij dit geduld kan vasthouden als er van de andere kant weinig wederkerigheid lijkt te komen. Zelfs in gesprekken waarin hij zijn verleden deelt en emoties toont, lijkt Eva terug te vallen op luchtige opmerkingen of vermijdend gedrag.
Dat roept de vraag op: voelt Bram zich écht gehoord en gezien in deze relatie? En hoeveel energie moet hij blijven investeren zonder te weten of er iets voor terugkomt?
Het verschil met andere koppels
De context van Married at First Sight maakt het voor kijkers extra makkelijk om vergelijkingen te trekken. In hetzelfde seizoen zijn er namelijk andere koppels die wél direct affectie tonen, waarin duidelijke stappen worden gezet richting intimiteit of diepe gesprekken.
Juist door die contrasten valt de afstandelijkheid tussen Eva en Bram extra op. Dat hoeft op zichzelf geen probleem te zijn – ieder koppel ontwikkelt zich in een ander tempo – maar het voedt wel het idee dat er fundamenteel iets ontbreekt in hun interactie.
De waarde van kwetsbaarheid
Opvallend is dat juist Bram degene is die keer op keer het voortouw neemt in kwetsbare gesprekken. Hij vertelde bijvoorbeeld over het verdriet van een eerdere relatie, een moment dat kijkers aangreep en waarin hij zich openstelde op een manier die binnen het format van MAFS zeldzaam en waardevol is.
Eva’s reactie op dat moment – opnieuw het gebruik van Brammie en een lichte, verzorgende toon – zorgde bij sommige kijkers en podcastluisteraars voor wrevel. Niet omdat ze onvriendelijk was, maar omdat het de indruk gaf van een ouder-kind-dynamiek in plaats van een volwaardige, gelijkwaardige relatie.
Kwetsbaarheid wordt pas krachtig wanneer het wordt ontvangen met openheid en erkenning. De vraag is of Eva daartoe bereid of in staat is – en of Bram dat op termijn volhoudt zonder zichzelf te verliezen.
Wat zegt dit over het experiment?
Het verhaal van Eva en Bram laat zien hoe complex het format van Married at First Sight kan zijn. Je kunt op papier perfect bij elkaar passen, maar dat betekent niet automatisch dat de romantische klik er is. Fysieke aantrekkingskracht, emotionele beschikbaarheid en communicatiestijl zijn minstens zo belangrijk – en juist daarin lijken Eva en Bram elkaar nog niet echt gevonden te hebben.
Maar het programma is ook een proces. Sommige relaties hebben tijd nodig, andere lopen vast in hun eerste fase. Het is nog te vroeg om definitieve conclusies te trekken, maar het publieke debat over dit koppel laat wel zien hoe betrokken kijkers zijn – en hoe scherp de lat ligt wanneer het gaat om geloofwaardigheid, chemie en gelijkwaardigheid.
Wordt er nog een brug geslagen?
Of Eva en Bram elkaar in de komende afleveringen alsnog weten te vinden, is de grote vraag. Misschien groeit het vertrouwen en ontstaat er alsnog diepgang. Misschien blijven ze vriendelijk, maar afstandelijk. Wat het ook wordt, hun verhaal maakt duidelijk hoe belangrijk het is om elkaars tempo, behoeften en grenzen serieus te nemen.
Voor nu lijkt het erop dat Eva nog wat muren omhoog heeft staan, terwijl Bram voorzichtig blijft kloppen. De tijd zal leren of de deur opengaat – of dat deze relatie, ondanks goede intenties, vooral een leerzaam hoofdstuk wordt in plaats van een liefdesverhaal.
Beerta in diepe r0uw: stille tocht en verontwaardiging op sociale media
Het verdriet in Beerta is nauwelijks te bevatten. Het dorp, maar ook omliggende steden en dorpen in Nederland, r0uwen om de tragische d00d van Jeffrey (10) en zijn zusje Emma (8). De stille tocht die maandagavond werd gehouden, bracht honderden mensen op de been. Maar terwijl het samenzijn werd gekenmerkt door stilte en medeleven, ontstond op sociale media tegelijkertijd flinke woede over de manier waarop sommige media verslag deden.
Een golf van verdriet
De gebeurtenis heeft het kleine dorp Beerta zwaar getroffen. Op straat hangt de vlag halfstok bij veel huizen. Het is een stil teken van verdriet en solidariteit, want iedereen in de gemeenschap is geraakt door wat er is gebeurd. Jeffrey en Emma waren bekende gezichten op hun school en in de buurt, en hun plotselinge 0verlijden heeft een diepe wond geslagen in het leven van velen.
Rond 18.30 uur begon de stille tocht. Volgens Dagblad van het Noorden waren er ongeveer vierhonderd deelnemers, en langs de route stonden nog eens tientallen mensen die wilden laten zien dat hun gedachten bij de kinderen en hun familie zijn. De stoet voerde langs de school van Jeffrey en Emma, een plek vol herinneringen en jeugdige energie die nu overschaduwd wordt door een ondraaglijk verlies.
Een ontroerende stoet van bloemen en knuffels
De stille tocht was indrukwekkend en aangrijpend. Op de r0uwauto, waarin de lichamen van Jeffrey en Emma werden vervoerd, werden massaal bloemen en knuffels neergelegd. Sommige van deze knuffels werden zelfs meegegeven in de r0uwauto, als een laatste groet en een teken van liefde van klasgenootjes en buurtkinderen.
De tocht eindigde bij de kerk, waar verschillende mensen het woord namen. Burgemeester Cora-Yfke Sikkema van de gemeente Oldambt sprak de aanwezigen toe, net als burgemeester Ben Visser van de gemeente Eemsdelta. Hun woorden waren troostend, maar ook doordrongen van het besef dat dit verdriet niet zomaar zal verdwijnen.
Hartverscheurende woorden van familieleden
Wat het meest binnenkwam, waren de woorden van de familie zelf. Halfbroer Rubertus en Josselino spraken allebei. In hun woorden klonk het rauwe verdriet door van twee jonge levens die veel te vroeg zijn geëindigd. “Het was hartverscheurend,” zegt een aanwezige. “Je zag dat iedereen die daar stond, het voelde tot in hun ziel.”
Woede en onbegrip over mediamoment
Toch was er naast het verdriet ook woede en onbegrip. Er was veel pers aanwezig om verslag te doen van de stille tocht, maar één verslaggever van het programma Nieuws van de Dag wist de woede van veel mensen op te wekken. Terwijl de stoet langzaam en in stilte langs hem trok, besloot hij mensen te gaan interviewen. Een actie die door velen als volkomen respectloos werd ervaren.
Op sociale media lieten mensen massaal hun afkeuring blijken. “Respectloos tijdens de stille tocht een interview doen terwijl de stoet langsloopt,” schreef iemand op X (voorheen Twitter). Een ander schreef: “OMG. Dat verslag bij Nieuws van de Dag over de stille tocht… Echt meer tenenkrommend kan bijna niet. Kijk dat programma voor het eerst (en meteen voor het laatst).”
De verontwaardiging bleef niet beperkt tot enkele berichten. Het werd een onderwerp van gesprek op sociale media, waarbij mensen zich afvroegen of journalisten soms niet meer aanvoelen wanneer het moment niet geschikt is voor een interview. “Er zijn momenten waarop je gewoon stil moet zijn,” schreef iemand. “Dit was zo’n moment.”
Een gemeenschap die steun zoekt
De stille tocht zelf was een krachtig gebaar van verbondenheid. Mensen kwamen samen om hun steun te betuigen aan de familie, maar ook om elkaar vast te houden in dit verdriet. “We kunnen het niet begrijpen,” zegt een buurtbewoner. “Je ziet kinderen van hun leeftijd in de stoet meelopen, met bloemen en knuffels, en dan breekt je hart.”
Voor veel ouders in Beerta en omgeving was het een moment van reflectie en angst. “Je zet je eigen kinderen ineens in een ander licht,” zegt een moeder die haar dochtertje bij de hand hield tijdens de tocht. “Het is zó oneerlijk en zó pijnlijk.”
Een oproep tot stilte en respect
Wat de verontwaardiging over het gedrag van de verslaggever nog pijnlijker maakt, is dat de stille tocht juist bedoeld was als een moment van stilte. Geen woorden, geen interviews, geen nieuwsgierigheid – alleen stilte en medeleven. “Ik snap dat media willen verslaan wat er gebeurt,” zegt een man die de tocht meemaakte. “Maar er is een tijd en een plaats voor alles. Dit was niet het moment.”
Ook op de Facebookpagina van de gemeente Oldambt werd een oproep gedaan om de familie en de nabestaanden rust en privacy te gunnen. “De familie heeft het al zwaar genoeg. Respecteer hun verdriet,” stond er te lezen.
OMG. Dat verslag bij #nieuwsvandedag over de stille tocht die gehouden wordt. Echt meer tenenkrommend kan echt niet. Kijk het programma voor het eerst (en meteen laatst) @Nieuwsvandedag_
— Virrr (@Virrr) May 28, 2025
Respectloos tijdens de stille tocht een interview doen terwijl
De stoet langsloopt #beerta #nieuwsvandedag— Sjeela (@sjeela1966) May 28, 2025
#winschoten @sbs6 #nieuwsvandedag waarom heet het stille tocht . Waarom zou een verslaggever zijn boek dan niet even houden ! Soms moet je weten als verslaggever dan je boek moet houden !
Verre van respect pic.twitter.com/XjNic39U9y— I Still Haven't Found What I'm Looking For (@louisaadrianaV1) May 28, 2025
Mensen aanwezig bij de stille tocht voor Jeffrey en Emma.
Verslaggever:”Mevrouw, hoe voelt u zich?”
👵🏻:”Slecht, ik heb vanmorgen mijn hondje weggebracht!” 🤣🤣🤣 #nieuwsvandedag— Wijckagent Chantal 👮🏼♀️ (@John_Rdam) May 28, 2025
Het verdriet zal nog lang blijven hangen
Het verlies van Jeffrey en Emma zal de gemeenschap nog lang bezighouden. In de dagen na de stille tocht blijven mensen bloemen en knuffels brengen naar de school en de kerk. Het zijn kleine gebaren, maar ze betekenen veel. “We willen laten zien dat we er voor elkaar zijn,” zegt een vader die zijn zoontje een tekening liet maken voor de familie. “Het is het minste wat we kunnen doen.”
De stille tocht was een manier om samen stil te staan bij het verdriet. Een manier om te laten zien dat Jeffrey en Emma niet vergeten worden. Maar ook een manier om als gemeenschap elkaar vast te houden en troost te vinden in verbondenheid.
Een les in menselijkheid
De ophef over de interviewende verslaggever is voor veel mensen een les in hoe belangrijk het is om stil te kunnen zijn. Om ruimte te laten voor verdriet en om niet alles meteen te willen begrijpen of uitleggen. Soms is het enige wat je kunt doen, er gewoon zijn. Zonder woorden, zonder vragen – alleen met medeleven en een luisterend hart.
“Dat is wat een stille tocht hoort te zijn,” zegt een vrouw die met haar man en twee kinderen meeliep. “Even stilstaan. Even voelen. En elkaar vasthouden. Daar kan geen interview tegenop.”
De kracht van stilte
De stille tocht in Beerta liet zien hoe krachtig stilte kan zijn. In een wereld waarin alles steeds luider wordt, was dit een moment van rust en bezinning. Een moment waarop verdriet gedeeld werd zonder woorden, maar met gebaren van liefde en medeleven. En dat is misschien wel het mooiste eerbetoon dat Jeffrey en Emma konden krijgen.
Hun namen zullen nog vaak genoemd worden in Beerta en ver daarbuiten. Maar het is vooral de herinnering aan hun lach, hun onbevangenheid en hun veel te korte leven die zal blijven nazinderen. In de stilte van de tocht klonk dat luider dan welk interview dan ook. En dat is precies wat mensen nodig hadden: een moment van stilte, om te r0uwen en om elkaar weer vast te houden.