Marieke, een 41-jarige moeder van twee kinderen, heeft duidelijke ideeën over opvoeding, vooral als het gaat om de eetgewoonten van haar kinderen. “Mijn kinderen moeten hun bord leeg eten, zelfs tot de laatste rijstkorrel,” zegt ze met overtuiging.

Deze regel is voor Marieke meer dan een praktische aanpak; het is een waarde die ze van haar eigen ouders heeft meegekregen. Voor haar betekent het afronden van een maaltijd respect hebben voor voedsel en verantwoordelijkheid tonen.

Op een doordeweekse avond, terwijl Marieke aan het koken is, legt ze uit waarom dit principe zo belangrijk voor haar is. “Voedsel is kostbaar, en dat wil ik mijn kinderen meegeven. Het komt niet zomaar op tafel. Mijn ouders hebben me dat altijd geleerd, en ik wil die les doorgeven,” vertelt ze terwijl de geur van verse groenten en rijst de keuken vult en haar kinderen zich klaarmaken voor het avondeten.

Aan tafel loopt het niet altijd vlekkeloos. “Mama, ik ben vol,” zegt haar oudste, Tim, terwijl hij zijn vork neerlegt. Marieke kijkt hem aan en antwoordt rustig: “We eten ons bord leeg, Tim. Er zijn zoveel mensen die honger lijden. Het is belangrijk dat we waarderen wat we hebben.” Voor haar gaat het om meer dan alleen het eten zelf; het is een manier om haar kinderen te leren verantwoordelijkheid te nemen en waardering te tonen.

De jongste, Sophie, bekijkt haar bord met tegenzin. “Ik vind broccoli echt niet lekker,” klaagt ze. Marieke glimlacht, maar blijft bij haar standpunt. “Je hebt het gekozen, en nu eet je het op. Soms moet je dingen een kans geven, ook als je ze in eerste instantie niet lekker vindt.” Dit is een les die ze haar kinderen probeert bij te brengen: openstaan voor nieuwe ervaringen en doorzetten, zelfs als iets in het begin niet aantrekkelijk lijkt.

Er ontstaat echter soms spanning tussen Marieke en haar man Peter over deze strikte regels. “Moeten we echt zo streng zijn?” vraagt Peter op een avond. “Kinderen mogen toch ook wel eens iets niet lekker vinden?” Marieke kijkt hem aan, vastberaden: “Als ze nu leren dat ze kunnen stoppen wanneer ze willen, wat zegt dat over doorzettingsvermogen in het leven?”

Op school merkt het gezin dat andere ouders vaak losser omgaan met eten. “Sommige kinderen eten hun bord niet leeg en krijgen gewoon een toetje. Dat kan ik niet begrijpen,” zegt Marieke. “Ik wil dat mijn kinderen leren om waardering te hebben voor wat ze krijgen.”

Dit diepe gevoel van verantwoordelijkheid komt voort uit haar eigen opvoeding. Marieke herinnert zich hoe haar ouders haar leerden dat voedsel waardevol is. “Mijn ouders vertelden me verhalen over de moeilijke tijden die zij hadden meegemaakt. Voedsel werd nooit verspild, en dat respect probeer ik nu door te geven aan mijn kinderen.”

De momenten aan de eettafel zijn voor Marieke dus niet alleen maaltijden, maar ook waardevolle gelegenheden om levenslessen te delen. Ze vertelt dat ze haar kinderen vaak stimuleert om na te denken over waar hun eten vandaan komt. “We praten over hoe groenten groeien en hoe ze op ons bord terechtkomen. Ik wil dat ze begrijpen dat het niet zomaar uit de supermarkt komt.”

Als de maaltijd vordert, ziet Marieke dat haar kinderen hun borden uiteindelijk leeg eten. Ze glimlacht trots: “Zie je wel, als je het probeert, lukt het je!” Voor Marieke is dit niet alleen een kwestie van volgegeten kinderen, maar van het opbouwen van een karakter dat dankbaarheid en doorzettingsvermogen waardeert.

Voor haar gaat het verder dan alleen het eten van een maaltijd; het is een manier om haar kinderen op te voeden met respect voor voedsel en de wereld om hen heen. “Als gezin moeten we deze waarden samen delen,” zegt ze. “Het gaat niet alleen om het leegmaken van hun bord, maar om het meenemen van deze lessen in hun verdere leven.”

Marieke’s aanpak draait om het creëren van een diepgaand begrip van waarde en respect. Door elke maaltijd om te vormen tot een leerervaring, hoopt ze haar kinderen niet alleen goede eetgewoonten mee te geven, maar ook de vaardigheden om sterke, respectvolle mensen te worden in de toekomst.