Algemeen
Loes (34): Mijn vriend wordt steeds boos omdat ik geen vlees meer wil eten, maar ik denk wel gewoon om het klimaat
Loes zit aan de keukentafel met een kop thee, terwijl de spanning in de lucht hangt. Sinds ze besloot te stoppen met het eten van vlees, zijn de discussies met haar vriend Bas steeds vaker geëscaleerd. Wat begon als een persoonlijke keuze voor het klimaat, is nu uitgegroeid tot een strijd om wederzijds begrip in hun relatie.
De Keuze voor Vegetarisch
Na het kijken van een confronterende documentaire over de vleesindustrie besloot Loes dat ze niet langer vlees kon eten. “De beelden van ontbossing, dierenleed en de enorme impact op het milieu raakten me enorm. Het voelde gewoon niet goed meer om daar onderdeel van te zijn,” legt ze uit.
Voor Bas, opgegroeid in een familie waar vlees onmisbaar is, was haar keuze een grote verandering. “Bij hem thuis is vlees eten zo normaal als ademhalen. Dus ik snap dat het wennen is,” geeft Loes toe. Toch voelt ze zich niet gesteund. “Hij begrijpt niet waarom dit zo belangrijk voor me is. In plaats van me te steunen, maakt hij het persoonlijk.”
De Ruzies aan Tafel
Waar Bas in het begin grapjes maakte, zoals “Weer een konijnenmaaltijd vanavond?”, is de spanning inmiddels verder opgelopen. “Als ik een vegetarisch gerecht bestel in een restaurant, maakt hij soms snijdende opmerkingen. Of hij bestelt expres een groot stuk vlees, alsof hij wil laten zien wat ik mis,” zegt Loes.
Ondanks haar pogingen om uit te leggen waarom deze keuze belangrijk voor haar is, blijft Bas sceptisch. “Hij zegt dat mijn ene stukje vlees toch geen verschil maakt. Maar ik geloof dat elke kleine stap helpt, en het voelt alsof hij dat niet wil begrijpen.”
Een Breder Effect
Loes merkt dat haar keuze verder reikt dan alleen wat er op haar bord ligt. “Bas voelt zich aangevallen, alsof ik hem veroordeel. Maar dat is helemaal niet mijn intentie. Hij mag van mij eten wat hij wil, ik zeg er niks van. Toch maakt het hem boos dat ik zelf vlees laat staan.”
Loes probeert te blijven relativeren en zoekt naar een middenweg. “Ik wil hem laten zien dat vegetarisch eten ook lekker en makkelijk kan zijn. Misschien kan hij eens meedoen met een Meatless Monday, kleine stappen, weet je?”
Wat Betekent Dit voor Hun Relatie?
De spanningen maken Loes aan het twijfelen. “Ik hou van hem, maar als hij me niet kan steunen in iets wat zo belangrijk voor me is, wat zegt dat dan over ons?” Toch wil ze niet opgeven. “Ik wil niet dat hij verandert, ik wil alleen dat hij begrijpt waarom dit zo belangrijk voor mij is.”
Hoop op Begrip
Ondanks de obstakels blijft Loes hoop houden. “Misschien duurt het even, maar ik denk dat hij op een dag zal inzien dat mijn keuze niet tegen hem gericht is. Het gaat erom dat ik trouw blijf aan mezelf.”
Voor nu blijft Loes haar vegetarische gerechten bereiden, met liefde en overtuiging. “Wie weet,” zegt ze met een glimlach, “misschien vindt hij het op een dag nog lekker ook.”
Loes haar verhaal is herkenbaar voor velen die proberen hun persoonlijke overtuigingen te verenigen met hun relatie. Het laat zien dat liefde en begrip soms tijd nodig hebben – en een flinke dosis geduld.
Algemeen
Automobilisten zijn het zat: blokkades door klimaatprotesten zorgen voor woede – ‘We rijden gewoon door’
De frustratie bij Nederlandse automobilisten over de aanhoudende wegblokkades door klimaatdemonstranten loopt hoog op. Steeds vaker raken automobilisten betrokken bij spanningen op de weg wanneer protestgroepen, vaak verbonden aan actiegroepen als Extinction Rebellion of Scientist Rebellion, belangrijke verkeersaders blokkeren. Waar velen aanvankelijk nog begrip konden opbrengen voor het klimaatdoel, lijken sommigen nu het geduld te verliezen. In toenemende mate nemen bestuurders het heft in eigen hand – soms met gevaarlijke gevolgen.
Wegblokkades als actievorm
De afgelopen jaren hebben klimaatactivisten regelmatig snelwegen, rotondes en bruggen bezet om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Volgens hen is directe actie noodzakelijk: de politiek handelt volgens hen te traag, en de samenleving moet wakker geschud worden. Door het verkeer letterlijk tot stilstand te brengen, willen ze symbolisch aantonen dat het systeem zelf vastloopt.
Deze vorm van protest heeft echter een prijs. Terwijl activisten met spandoeken op de snelweg zitten, ontstaan lange files, worden hulpdiensten opgehouden en missen mensen afspraken, werk of zelfs medische behandelingen. Het begrip onder de bevolking slinkt met de dag.
Toenemende agressie
In recente weken doken er op sociale media filmpjes op waarin automobilisten de confrontatie niet langer schuwen. In sommige gevallen probeerden bestuurders met hun auto langzaam door demonstranten heen te rijden om hun weg te forceren. In andere gevallen klonken er scheldpartijen of duw- en trekwerk. De politie heeft op meerdere momenten moeten ingrijpen om escalaties te voorkomen.
“Ik moest mijn dochter van school halen en stond vast op de A10, terwijl een groep jongeren op het asfalt zat met borden over CO₂-uitstoot,” zegt een Amsterdamse automobilist. “Op een gegeven moment ben ik er gewoon langzaam doorheen gereden. Het was dat, of nog uren wachten.”
Ook vrachtwagenchauffeurs laten steeds vaker van zich horen. “Elke minuut vertraging kost geld,” aldus een transportondernemer uit Rotterdam. “Ik heb collega’s die zeggen: als ze niet opzij gaan, dan gaan wij niet stoppen.”
Juridische en ethische grenzen
Experts waarschuwen voor een gevaarlijke trend. Het nemen van het recht in eigen hand, ook al gebeurt het ‘langzaam’ of zonder opzet tot letsel, is volgens juristen niet te rechtvaardigen. “Zodra je met een voertuig inrijdt op mensen – ook al is het voorzichtig – begeef je je op juridisch zeer glad ijs,” zegt strafrechtadvocaat Martijn Verweij. “Dat kan worden aangemerkt als poging tot mishandeling of erger.”
Toch begrijpt hij de frustratie. “Het probleem is dat de overheid worstelt met een balans: ze willen ruimte bieden aan vreedzaam protest, maar tegelijkertijd is het blokkeren van een snelweg in strijd met de openbare orde.”
Oproep tot duidelijke regels
Zowel belangenorganisaties voor weggebruikers als politieke partijen roepen op tot strengere handhaving. De ANWB pleit voor een beleid waarbij demonstraties direct worden beëindigd zodra ze de verkeersveiligheid in gevaar brengen. Ook in de Tweede Kamer klinkt kritiek op het ‘softe’ optreden van politie en justitie.
VVD-Kamerlid Thom van Dalen: “We kunnen niet toestaan dat een kleine groep activisten het hele land gijzelt. Demonstreren is een recht, maar blokkeren is dat niet. Er moet kordaat worden opgetreden.”
Tegelijkertijd benadrukken tegenstanders van harder optreden dat geweld tegen demonstranten nooit te rechtvaardigen is. GroenLinks-fractievoorzitter Marjolein de Ridder: “Dat mensen zich zorgen maken om het klimaat en vreedzaam actievoeren, is geen reden om ze met auto’s van de weg te duwen. Geweld lost niets op.”
Activisten blijven onverstoord
De klimaatdemonstranten zelf laten weten zich niet te laten intimideren. Volgens hen zijn de reacties juist een bewijs dat de boodschap aankomt. “We begrijpen dat het frustrerend is,” zegt een woordvoerder van Extinction Rebellion. “Maar we zitten daar niet voor ons plezier. We willen dat de overheid in actie komt tegen klimaatverandering, en we doen dat zonder geweld.”
Op de vraag of ze rekening houden met mensen die door hun acties schade ondervinden, klinkt begrip, maar geen berouw. “Verandering doet pijn. We hebben alles geprobeerd – petities, stemgedrag, brieven. Dit is het enige wat nog aandacht genereert.”
De polarisatie groeit
Wat duidelijk wordt, is dat de kloof tussen klimaatactivisten en het bredere publiek groeit. Waar eerder veel mensen nog sympathie hadden voor de klimaatbeweging, lijkt het draagvlak door de steeds hardere acties en ontwrichtende gevolgen af te nemen.
Op sociale media wordt de discussie steeds feller. Voorstanders van actie wijzen op de urgentie van de klimaatcrisis, terwijl tegenstanders wijzen op het gebrek aan respect voor anderen. In de commentaren onder nieuwsberichten wisselen termen als ‘klimaatterroristen’ en ‘wegpiraten’ elkaar af.
Wat nu?
De huidige situatie dreigt uit te monden in een vicieuze cirkel van frustratie, radicalisering en geweld. Zowel activisten als automobilisten voelen zich in het nauw gedreven. Wat nodig lijkt, is een herwaardering van de spelregels rond protest, gecombineerd met politieke actie die recht doet aan de zorgen van beide groepen.
Er moet ruimte blijven voor vreedzaam protest – maar ook respect voor de bewegingsvrijheid van anderen. Als dat evenwicht niet snel wordt hersteld, dreigt een samenleving waarin niet het recht, maar woede en chaos de boventoon voeren.
Voor nu lijkt de realiteit dat automobilisten steeds minder bereid zijn te wachten. En dat is een signaal dat niet genegeerd mag worden.
Dit bericht op Instagram bekijken