Algemeen
Lize Feryn heeft verdrietig nieuws te melden
Lize Feryn deelt haar stille verdriet: “We waren met z’n drietjes, maar het liep anders”
Begin 2025 begon voor Lize Feryn en Aster Nzeyimana vol hoop. De geliefde actrice en sportanker verwachtten samen een kindje, een moment van pure vreugde waar ze lang naar hadden uitgekeken. Maar in maart volgde een emotionele wending die hun leven voorgoed markeerde. De zwangerschap eindigde vroegtijdig, en het koppel deelde dit hartverscheurende nieuws met hun volgers via sociale media.
Nu, enkele maanden later, spreekt Lize voor het eerst openlijk over hun verlies. In een eerlijk en moedig interview met De Standaard vertelt ze hoe diep deze ervaring haar en Aster geraakt heeft – én waarom ze haar verhaal nu wil delen.
Een beloftevol begin met een rauw randje
De zwangerschap kwam voor het koppel als een zegen. In een ontroerend Instagrambericht schreven Lize en Aster begin dit jaar: “2025 startte heel bijzonder met ons drietjes. Al hadden we deze foto zo graag met beter nieuws gedeeld, we willen toch blij zijn dat we – al was het maar voor even – deze vreugde hebben mogen ervaren.”
De woorden raakten een snaar bij duizenden mensen. Velen herkenden zich in de pijn, het stille verdriet en de kwetsbaarheid van een toekomst die plots verandert. Het bericht ging viraal, mede door de openhartigheid van het koppel.
“Zoveel mensen maken dit mee, maar het blijft even zwaar”
Pas nu, maanden later, voelt Lize de ruimte om haar verhaal uitgebreider te doen. In het interview benadrukt ze hoe intens het verlies nog steeds is, ook al zijn ze niet de enigen die dit meemaken.
“Zoveel mensen maken dit mee,” vertelt ze. “Het gebeurt vaker dan men denkt. Maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Het is een ervaring die je hele wereld even stilzet.”
Door haar verhaal te delen, hoopt Lize taboes te doorbreken en erkenning te geven aan het stille verdriet dat veel vrouwen én koppels treft. “Zeker in de publieke sfeer is er weinig ruimte voor rouw als je kindje er nog niet is geweest in de ogen van de wereld. Maar voor ons was het kindje er wél.”
Geen ‘gewone’ zwangerschap: een medische complicatie
Wat het proces extra complex maakte, was dat het niet ging om een “klassieke” miskraam. Bij Lize werd een partiële mola-zwangerschap vastgesteld – een zeldzame aandoening waarbij de placenta zich abnormaal ontwikkelt. Het embryo is vaak genetisch niet levensvatbaar, maar het lichaam gedraagt zich aanvankelijk alsof er sprake is van een gewone zwangerschap.
“Ik had al snel een zichtbaar buikje,” zegt Lize. “We dachten dat alles goed ging. Tot de dokters andere signalen begonnen op te merken. De medische uitleg kwam als een klap, want het woord ‘mola’ zei ons op dat moment helemaal niets.”
Nog altijd onder medische controle
Hoewel de zwangerschap maanden geleden werd afgebroken, is het medische hoofdstuk nog niet afgesloten. Lize moet wekelijks op controle in het z!ekenhuis. De reden: een mola-zwangerschap kan in zeldzame gevallen evolueren tot een ernstiger gezondheidsprobleem als het weefsel niet volledig verdwijnt uit het lichaam.
“Het is een vreemd gevoel: je denkt dat het achter de rug is, maar je blijft toch met het z!ekenhuis verbonden. Elke week is opnieuw een meting, opnieuw een onzeker moment. Gelukkig worden we goed opgevolgd,” vertelt ze.
Ook toekomstplannen zijn voorzichtiger geworden. Een nieuwe zwangerschap is op dit moment nog niet aan de orde. “De kans op complicaties is niet nul. Dus gaan we nog even rustig afwachten,” zegt Lize bedachtzaam.
Verdriet in de schaduw van de spotlights
Wat deze periode extra beladen maakte, was het publieke karakter van hun leven. Zowel Lize als Aster zijn bekende gezichten in Vlaanderen. Het nieuws van hun zwangerschap was, ondanks hun poging tot discretie, al snel onderwerp van gesprek.
“We hebben heel bewust gekozen om de eerste weken na het slechte nieuws stil te blijven,” zegt Lize. “Mensen vroegen hoe het ging, er waren geruchten. Maar we hadden simpelweg geen woorden. We wilden de tijd nemen om het zelf te verwerken, in alle rust.”
Toch beseften ze ook dat hun publiek meeleefde. Dat besef gaf kracht, maar legde ook druk. “Het is een vreemd spanningsveld: enerzijds wil je je terugtrekken, anderzijds weet je dat mensen oprecht bezorgd zijn. Die balans zoeken was niet altijd eenvoudig.”
Rouwen zonder tastbare herinneringen
Een extra moeilijk aspect van dit soort verlies is dat er weinig tastbaars overblijft. Geen geboortekaartje, geen tastbare herinneringen, en vaak zelfs geen begrafenis. En toch is de rouw er wél.
Lize: “We hebben foto’s, we hebben momenten. Die zijn voor ons heel waardevol. Want het kindje wás er, ook al maar even. En die korte aanwezigheid heeft ons leven geraakt op een manier die moeilijk uit te leggen is.”
Het koppel spreekt openlijk over het feit dat het verlies hen dichter bij elkaar heeft gebracht. In plaats van uit elkaar te groeien, hebben ze geleerd om samen stil te staan bij verdriet – en er woorden aan te geven, ook als dat moeilijk is.
Een boodschap van verbinding en hoop
Door haar verhaal te delen, wil Lize niet alleen haar eigen proces een plek geven, maar ook anderen steun bieden. In haar woorden klinkt een krachtige boodschap door: je staat er niet alleen voor, ook al voelt het soms zo.
“Wat mij hielp, was weten dat andere vrouwen dit ook hebben meegemaakt. Dat er namen en gezichten zijn, dat er verhalen bestaan waarin ik mij kon herkennen. Daarom wil ik nu ook mijn stem laten horen. Niet om medelijden te krijgen, maar om te verbinden.”
Ze hoopt dat de openheid over zwangerschapsverlies – in al zijn vormen – meer vanzelfsprekend mag worden. Zodat vrouwen, mannen en gezinnen zich niet meer hoeven te verstoppen achter stilte.
Een nieuwe fase, met zachte tred
Voor Lize en Aster is 2025 anders begonnen dan gehoopt. Toch kijken ze met zachtheid naar wat komt. Er is verdriet, maar ook dankbaarheid. Voor de steun die ze kregen, voor de momenten die er wél waren, en voor de liefde die hen verbindt.
“We gaan stap voor stap. Er komt een dag waarop we opnieuw durven dromen. Maar voor nu is het vooral: rustig verder leven, en ruimte maken voor wat er geweest is,” besluit Lize.
In een wereld waarin schoonheidsidealen voortdurend veranderen en steeds meer mensen kiezen voor cosmetische ingrepen, heeft Danielle uit Breda een geheel eigen pad bewandeld. Met meer dan 100.000 euro aan lichaamsmodificaties heeft ze haar uiterlijk zo drastisch veranderd dat zelfs haar eigen familie haar niet meer herkent – of zelfs niet meer wil zien. Ondanks alle kritiek en afwijzing zegt Danielle dat ze gelukkiger is dan ooit. “Als ik in de spiegel kijk, zie ik eindelijk wie ik echt ben.”
Van een enkele tattoo naar een totale metamorfose
Het begon allemaal met een onschuldige tattoo op haar onderrug, een beslissing die velen zullen herkennen als een eerste stap in de wereld van zelfexpressie via lichaamskunst. Maar voor Danielle was dit slechts het begin van een transformatie die haar hele uiterlijk zou veranderen.
“Ik ben inmiddels de zwaarst getatoeëerde vrouw van Nederland, en dit is nog lang niet het einde,” vertelt Danielle. “Wat begon als een paar tatoeages, groeide uit tot een levensproject. Nu heb ik niet alleen mijn hele lichaam laten tatoeëren, maar ben ik nog veel verder gegaan. Mijn oren zijn verwijderd, mijn tong is gespleten en gekleurd, mijn oogballen zijn volledig zwart en als laatste ingreep heb ik mijn neus laten amputeren.”
Een wereldprimeur: de eerste vrouw zonder neus
Met haar meest recente lichaamsaanpassing heeft Danielle geschiedenis geschreven. Ze is de eerste vrouw ter wereld die vrijwillig haar neus heeft laten verwijderen als cosmetische ingreep. Tot nu toe waren er slechts enkele mannen die deze extreme vorm van lichaamsmodificatie aandurfden.
“Je kunt het niet terugdraaien, dus je moet heel zeker van je zaak zijn,” zegt ze. “Ik droomde hier al jaren van, maar het kostte tijd om de juiste specialist te vinden die dit voor mij kon en wilde doen.”
De ingreep vond plaats bij een body modification artist en duurde meer dan 2,5 uur. “Ik kon niet volledig verdoofd worden, dus ik voelde sommige momenten best goed,” herinnert Danielle zich. Toch heeft ze er geen seconde spijt van. “Mijn neus staat nu op sterk water in mijn woonkamer, naast mijn afgesneden oren.”
Kritiek en maatschappelijke onbegrip
Hoewel lichaamsmodificatie steeds vaker voorkomt en meer geaccepteerd wordt, roept Danielle’s uiterlijk heftige reacties op. Ze krijgt dagelijks afkeurende blikken op straat, wordt uitgescholden op social media en zelfs haar eigen familie wil haar niet meer zien.
“Mijn ouders en familie vinden dat ik te ver ben gegaan. Ze willen het liefst dat ik het terugdraai, maar dat is onmogelijk,” vertelt Danielle. “Zelfs als het kon, zou ik het nooit doen. Dit is wie ik ben.”
Voor haar voelt haar transformatie als de ultieme manier om zich te uiten, los van de maatschappelijke normen die bepalen wat schoonheid is. “Ik wil juist niet opgaan in de massa. Steeds meer mensen laten hun lippen opspuiten en hun gezichten perfectioneren met fillers. Waarom zou ik daaraan meedoen? Ik wil uniek zijn.”
Maar niet iedereen begrijpt haar keuzes. “Op social media krijg ik veel negatieve reacties. Mensen noemen me ‘verpest’ of zeggen dat ik mijn lichaam misbruik. Maar dit is mijn lichaam en mijn keuze. Iedereen mag zich uiten zoals hij wil, en dit is hoe ik dat doe.”
Screenshot
Extreme lichaamsmodificatie: kunst of zorgwekkende trend?
Wereldwijd is er een groeiende trend van extreme lichaamsmodificatie. Mensen laten subdermale implantaten zetten, hun tong splitsen, hun oogbollen tatoeëren en zelfs hun gezichten volledig hermodelleren. De vraag is: is dit een nieuwe vorm van zelfexpressie, of een verontrustende ontwikkeling?
Volgens Danielle is het antwoord simpel: “Iedereen heeft het recht om te beslissen wat hij of zij met zijn lichaam doet. Voor mij is dit geen duistere keuze, maar een manier om mezelf te uiten.”
Toch waarschuwen artsen en specialisten voor de medische risico’s van zulke extreme ingrepen. Infecties, littekenvorming en permanente schade zijn reële gevaren. Daarnaast kan het psychologische effect van zulke drastische aanpassingen groot zijn. “Ik wist waar ik aan begon,” zegt Danielle. “Ik heb mezelf goed ingelezen en wist wat ik kon verwachten. Dit is mijn leven en mijn keuze.”
De psychologische impact van lichaamsmodificatie
Hoewel lichaamsmodificatie vaak wordt gezien als een manier van zelfexpressie, roept het ook psychologische vragen op. Sommige experts suggereren dat mensen die extreem ver gaan met modificaties mogelijk worstelen met Body Integrity Identity Disorder (BIID), een aandoening waarbij iemand het gevoel heeft dat bepaalde lichaamsdelen niet bij hem of haar horen.
Danielle ziet dit anders. “Mensen willen altijd alles psychologisch verklaren, maar niet alles heeft een label nodig. Ik ben niet ziek, ik ben niet beschadigd. Ik ben gewoon mezelf.” Ze benadrukt dat haar transformatie niet voortkomt uit onzekerheid of ontevredenheid, maar uit een diepe wens om haar uiterlijk aan te passen aan hoe zij zich van binnen voelt.
Dit bericht op Instagram bekijken
De toekomst van lichaamsmodificatie
Nu lichaamsmodificatie steeds populairder wordt, vragen velen zich af hoe ver deze trend zal gaan. Zal het ooit volledig geaccepteerd worden, net zoals tatoeages en piercings dat nu zijn? Of blijft het een subcultuur die door de maatschappij met argwaan wordt bekeken?
Danielle gelooft dat acceptatie tijd kost. “Vroeger werden mensen met tatoeages als criminelen gezien. Nu heeft bijna iedereen er een. Wie weet, misschien kijken mensen over twintig jaar niet eens meer op van iemand zonder neus.”
Wat de toekomst ook brengt, Danielle blijft achter haar keuzes staan. Ondanks de kritiek en het verlies van contact met haar familie, voelt ze zich gelukkiger dan ooit. “Ik heb mijn hele leven geprobeerd te voldoen aan wat anderen verwachten. Nu leef ik voor mezelf. En dat voelt bevrijdend.”
Conclusie: Een unieke reis naar zelfexpressie
Danielle uit Breda heeft met haar extreme lichaamsmodificaties een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan de wereld van body modification. Haar ingrepen zijn voor velen moeilijk te begrijpen, maar voor haar is het een manier om zichzelf volledig te accepteren.
In een tijd waarin uiterlijke perfectie steeds vaker nagestreefd wordt via plastische chirurgie en cosmetische ingrepen, kiest zij voor het tegenovergestelde: het loslaten van maatschappelijke normen en het volgen van haar eigen visie op schoonheid.
Of lichaamsmodificatie in de toekomst meer geaccepteerd zal worden, valt nog te bezien. Maar één ding is zeker: Danielle blijft trouw aan zichzelf, ongeacht wat de wereld ervan vindt. “Ik ben vrij. En dat is alles wat telt.”
