Koppel verwacht eeneiige tweeling, bevriest als dokter zegt: ‘Het spijt me’

Iedereen die ooit in verwachting is geweest van een kind, weet hoe opwindend alles kan zijn. Zeker als je ontdekt dat je in verwachting bent van een tweeling, wordt de opwinding nog intenser.

Matt en Jodi Parry stonden voor deze overweldigende vreugde toen ze erachter kwamen dat Jodi zwanger was van een tweeling. Het stel, dat al een zoon had, keek uit naar de komst van twee nieuwe leden in hun gezin.

Helaas veranderden hun vreugde en hoop in angst toen de dokter hen in zijn kantoor riep en drie moeilijke woorden uitsprak: “Het spijt me.”

De ouders, Matt en Jodi Parry, waren geschokt toen de artsen uitlegden dat hun tweeling, Abigail en Isobel, die te vroeg geboren waren, beiden het Syndroom van Down hadden.

De manier waarop de dokter dit nieuws bracht, was echter niet professioneel. Jodi beschrijft het als een gevoel alsof het een “levenslange straf” was. “Die dag voelde ik me geen moeder,” zei ze. “Ik voelde me verward en alleen.”

Matt en Jodi kregen te horen dat de kans op het krijgen van een tweeling met het Syndroom van Down één op de miljoen is. Helaas kregen de ouders weinig hulp of advies over hoe ze voor baby’s met het syndroom moesten zorgen.

Niemand legde uit dat hun gezin van vijf nog steeds gelukkig kon zijn en een leven kon leiden zoals elk ander gezin. In eerste instantie waren Jodi en Matt erg bezorgd. Ze wisten niet of hun meisjes ooit zouden kunnen lopen, praten of naar school zouden kunnen gaan. De familie ging zelf op zoek naar zo veel mogelijk informatie.

Hoewel buitenstaanders medelijden hadden met de familie, kregen Abigail en Isobel alle liefde van de wereld van degenen die hen goed kenden.

“Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij sorry zei. Als ik hem ooit weer zie, laat ik hem Abigail en Isobel zien en vraag ik hem, waarom zei je sorry?” zegt Jodi. “Ik zou Abigail en Isobel voor niets willen ruilen.”

Vandaag, vijf jaar later, hebben de meisjes bewezen dat de dokter het mis had, net als alle vooroordelen in hun omgeving. Elk mens, ongeacht hun verschillen, verdient een kans in het leven, en Abigail en Isobel zijn daar een levend bewijs van.