Algemeen
Katja Schuurman keert terug in GTST, maar kijkcijfers kelderen: ‘Gigantische tegenvaller!’
Na 25 jaar maakte Katja Schuurman gisteren haar comeback in Goede Tijden, Slechte Tijden als Jessica Harmsen. Hoewel haar terugkeer groots werd aangekondigd, leverde dit niet de gehoopte stijging in kijkcijfers op. Sterker nog, de soap trok juist minder kijkers dan normaal. Wat betekent dit voor de toekomst van GTST?
De iconische rol van Jessica Harmsen
Katja Schuurman verscheen voor het eerst in GTST in 1994 en vertolkte de rol van Jessica Harmsen. Oorspronkelijk zou dit slechts een gastrol zijn, maar door haar populariteit werd Jessica al snel een vast personage in de serie. Haar verhaallijn en karakter maakten haar geliefd bij het publiek, waardoor haar vertrek in 1999 een grote impact had op de trouwe fans.
Na vijf jaar besloot Katja de soap te verlaten om zich op andere projecten te richten. In de verhaallijn vertrok Jessica naar het buitenland samen met Julian Verduyn, gespeeld door Cas Jansen. Sinds 2019 is Julian weer terug in de soap, en nu – zes jaar later – is Jessica ook weer te zien in GTST. De grote vraag die de kijkers bezighoudt, is of de twee hun relatie opnieuw een kans geven of dat Jessica een geheel nieuwe verhaallijn krijgt.
Grote verwachtingen, teleurstellende kijkcijfers
De verwachtingen rondom de terugkeer van Katja Schuurman waren hooggespannen. Veel fans keken uit naar de herintroductie van haar personage, en RTL hoopte dat haar comeback een boost zou geven aan de kijkcijfers. Echter, de cijfers laten een ander beeld zien. Mediadeskundige Tina Nijkamp wijst erop dat de aflevering met Katja zelfs minder kijkers trok dan normaal.
“Hoe scoorde GTST met Katja Schuurman? 784.000 kijkers en een marktaandeel van 19,2%,” schrijft Tina op Instagram. “Dat is iets lager dan vorige week dinsdag, toen de serie 809.000 kijkers en 19,9% haalde.” Ondanks Katja’s status als een van de iconische gezichten van GTST, heeft haar terugkeer vooralsnog niet het verwachte effect gehad op het kijkersaantal.
Een mogelijke verklaring voor de tegenvallende kijkcijfers is dat veel fans de serie inmiddels hebben verlaten. GTST heeft door de jaren heen een trouwe schare kijkers opgebouwd, maar de manier waarop televisie wordt geconsumeerd is veranderd. Steeds meer mensen kiezen ervoor om programma’s op hun eigen tijd terug te kijken via streamingdiensten, waardoor het live kijkersaantal daalt. Dit fenomeen treft niet alleen GTST, maar ook andere traditionele televisieprogramma’s.
Kan GTST zich herpakken?
Met structureel dalende kijkcijfers is de vraag of het terughalen van oude favorieten zoals Katja Schuurman genoeg zal zijn om GTST weer op de kaart te zetten. De soap heeft in de afgelopen jaren te maken gehad met veranderende kijkgewoonten, concurrentie van streamingdiensten en een dalende interesse in traditionele tv-soaps. De makers hopen dat nostalgie en vertrouwde gezichten de serie nieuw leven kunnen inblazen.
Bovendien lijkt het nodig om naast nostalgie ook te investeren in sterke verhaallijnen en vernieuwende producties. Veel kijkers geven aan dat de verhaallijnen de laatste jaren minder boeiend zijn geworden en soms voorspelbaar aanvoelen. Een combinatie van sterke storytelling en strategische castkeuzes zou de serie wellicht weer aantrekkelijk kunnen maken voor een breder publiek.
Toekomstperspectief
Fans zullen de komende afleveringen blijven volgen om te zien hoe het verhaal van Jessica Harmsen zich verder ontwikkelt. Zal haar personage een blijvende impact hebben op de verhaallijnen en de kijkcijfers? Of blijft haar terugkeer slechts een kortstondige poging om de serie relevant te houden?
Daarnaast rijst de vraag of RTL 4 verdere wijzigingen zal doorvoeren om GTST aantrekkelijker te maken voor een nieuwe generatie kijkers. Met de voortdurende ontwikkelingen in de mediawereld is het essentieel dat de serie blijft innoveren, anders dreigt het risico dat de ooit zo populaire soap steeds verder in de vergetelheid raakt.
Voorlopig blijft het spannend of GTST erin slaagt om de magie van vroeger terug te brengen en het publiek opnieuw massaal aan zich te binden.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken