Karin (41) zit in een situatie waar veel moeders zich in zullen herkennen: ze probeert haar drukke leven in balans te houden, waarbij de zorg voor haar kinderen en het huishouden grotendeels op haar schouders rust. Ze werkt parttime en doet haar best om alles draaiende te houden, maar merkt dat de verdeling van verantwoordelijkheden in haar huishouden steeds ongelijker aanvoelt. Haar man, die een fulltime baan heeft, besteedt weinig tijd aan het gezin en lijkt zich nauwelijks bewust van de groeiende druk die Karin ervaart. Voor haar wordt het een steeds grotere uitdaging om de zorg voor het gezin te combineren met haar werk en het dagelijkse huishouden.

Karin heeft vaak het gevoel dat ze vastzit in een rol waarin ze alles moet opofferen voor het gezin. Ze vraagt zich regelmatig af waarom zij degene moet zijn die haar carrière opzij moet zetten, terwijl haar man doorgaat alsof er niets aan de hand is. Voor Karin is het ouderschap een gezamenlijke verantwoordelijkheid, maar ze voelt zich in de steek gelaten in het proces. Het frustreert haar dat haar man niet ziet hoe zwaar de zorg voor de kinderen en het huishouden op haar weegt, en dat hij niet meer betrokken is bij het dagelijks leven van hun kinderen.

Een groot struikelblok tussen Karin en haar man is de financiële kant van het verhaal. Haar man ziet zijn baan als de belangrijkste bron van inkomsten voor het gezin en maakt zich zorgen over wat een ontslag of vermindering van werkuren zou betekenen voor hun financiële stabiliteit. Hoewel Karin begrijpt dat geld belangrijk is, is ze van mening dat haar emotionele en fysieke welzijn – evenals dat van hun kinderen – zwaarder weegt dan alleen financiële zekerheid. Ze voelt zich steeds meer overbelast en verlangt naar een situatie waarin de zorg voor het gezin eerlijker wordt verdeeld.

Het lukt haar echter niet om haar man hiervan te overtuigen. Elke keer dat het onderwerp ter sprake komt, draait het gesprek al snel uit op discussies over geld en zijn carrière. Hij lijkt niet open te staan voor de mogelijkheid om zijn werkuren te verminderen of meer tijd aan het gezin te besteden, en dit maakt Karin alleen maar meer gefrustreerd. Ze voelt zich niet gehoord of begrepen en ziet geen duidelijke weg vooruit. Het idee dat haar man blijft vasthouden aan zijn werk terwijl zij zich steeds verder uitgeput voelt, drijft hen uit elkaar.

Karin zoekt een manier om de communicatie tussen haar en haar man te verbeteren, maar het is niet gemakkelijk. Het is een gevoelig onderwerp, vooral omdat het niet alleen om praktische zaken gaat, maar ook om erkenning en waardering. Karin voelt zich vaak ondergewaardeerd in haar rol als moeder en vindt dat haar bijdrage aan het gezin onvoldoende wordt erkend. Ze heeft het gevoel dat haar man het werk dat zij doet als vanzelfsprekend beschouwt, terwijl zij worstelt om alle ballen in de lucht te houden.

Ze heeft verschillende oplossingen overwogen. Een daarvan is dat haar man zijn werktijden zou kunnen verminderen, zodat hij meer tijd kan doorbrengen met de kinderen en het huishouden. Dit zou de druk op Karin verlichten en ervoor zorgen dat ze samen de verantwoordelijkheid dragen voor de zorg voor hun kinderen. Ze denkt ook dat ze met wat aanpassingen in hun uitgavenpatroon financieel zouden kunnen rondkomen, zelfs als haar man minder zou werken. Voor haar gaat het niet alleen om het verdelen van de lasten, maar om het creëren van een gezonder evenwicht in hun gezinsleven.

Karin overweegt ook om een derde partij, zoals een relatietherapeut of gezinscoach, in te schakelen om hen te helpen beter te communiceren en tot een oplossing te komen. Ze hoopt dat een neutraal persoon hen kan helpen om zonder ruzie te praten over hun verwachtingen en verantwoordelijkheden. Ze wil niet dat elke poging om het onderwerp aan te kaarten uitloopt op frustraties en misverstanden, en denkt dat een professionele bemiddelaar hen kan begeleiden naar een betere manier van omgaan met deze uitdagingen.

Hoewel de situatie ingewikkeld is, blijft Karin hopen dat haar man uiteindelijk zal inzien dat de zorg voor hun gezin net zo belangrijk is als zijn carrière. Ze wil dat hij zich meer bewust wordt van de druk die op haar schouders rust en dat hij bereid is om zijn deel van de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Voor Karin gaat het om meer dan alleen het vinden van een praktische oplossing; het gaat ook om wederzijds begrip en het gevoel dat ze als ouders samen optrekken.

Karin verlangt ernaar dat ze samen een compromis kunnen vinden, waarbij haar man meer betrokken raakt bij de zorg voor de kinderen en het huishouden, zodat zij wat meer ademruimte krijgt. Ze wil niet langer het gevoel hebben dat ze er alleen voor staat en hoopt dat ze samen een nieuwe balans kunnen vinden die beter werkt voor hun hele gezin.