Algemeen
Kabinet speelt (onbedoeld) hoofdrol in Flodder 2.0 – en de gelijkenissen zijn opvallend
Wie had in de jaren ’80 kunnen voorspellen dat een film over een ongepolijste familie uit een volkswijk zou uitgroeien tot een cultureel fenomeen? Toch is dat precies wat Flodder heeft gedaan. De film van Dick Maas, die in 1986 in de bioscoop verscheen, is niet alleen een kaskraker geworden, maar ook een onuitwisbaar stukje Nederlandse popcultuur. En zeg nou zelf: wie heeft er nooit geroepen “Buurman, wat doet u nu?”
De familie Flodder: ongeremd, ongefilterd en onvergetelijk
De kracht van Flodder ligt voor een groot deel in zijn hoofdrolspelers: een familie die allesbehalve doorsnee is. Ze zijn luidruchtig, eigenzinnig, grof in de mond en tegelijk ontwapenend eerlijk. Wanneer ze als sociaal experiment worden overgeplaatst van een achterstandswijk naar een chique villabuurt, ontstaat er een botsing van werelden die je met geen mogelijkheid kunt negeren.
Ma Flodder, gespeeld door Nelly Frijda, is het stoere hart van het gezin. Ze runt haar huishouden met een combinatie van keiharde liefde en totale chaos. Johnny Flodder, gespeeld door Huub Stapel, is de gladde charmeur met leren jack, liefdesavonturen en een neus voor problemen. En dan heb je nog Kees en dochter Kees, die met hun stille kracht en brutale charme zorgen voor zowel verwarring als vermaak.
Buurman Sjakie: de ambtenaar met een missie (en een zenuwinzinking)
Tegenover de bonte Flodderbende staat Sjakie, een brave ambtenaar die het project in goede banen moet leiden. Of in elk geval: dat probeert. Zijn wanhoop groeit met elke barbecue, autorace of opblaasincident die zich in de nette buurt afspeelt. Zijn pogingen om orde te scheppen worden steevast door de Flodders onderuitgehaald, wat zorgt voor een eindeloze stroom aan komische confrontaties.
Sjakie vertegenwoordigt de burgerlijke orde die probeert alles volgens de regels te laten verlopen, terwijl de Flodders leven volgens het motto: regels zijn meer suggesties dan wetten. Die tegenstelling is niet alleen grappig, maar ook pijnlijk herkenbaar.
Satire met een knipoog (en een flinke por in de zij)
Wat Flodder onderscheidt van een gewone komedie, is de laag van maatschappijkritiek die eronder zit. Het is een satire die op luchtige wijze thema’s als sociale ongelijkheid, vooroordelen en bureaucratie aankaart. De film houdt zowel de elite als de volksbuurt een spiegel voor, zonder daarbij moralistisch te worden.
Tegelijkertijd is het ook gewoon lachen om een jacuzzi die uit het raam wordt gegooid of een chique tuinfeest dat eindigt in totale chaos. Want eerlijk is eerlijk: Flodder weet precies waar de grens ligt tussen over de top en heerlijk absurd.
Iconische uitspraken die blijven hangen
De dialogen uit de film zijn inmiddels onderdeel van het collectieve geheugen. Zinnen als “Buurman, wat doet u nu?” en “Sjakie!” worden nog altijd geciteerd, zelfs door mensen die de film misschien nooit helemaal hebben gezien. Dat zegt genoeg over de impact van de film op de Nederlandse taal en humor.
Waarom we Flodder blijven kijken (en opnieuw citeren)
Er zijn veel redenen waarom Flodder nog steeds aanslaat. Voor de een is het nostalgie: herinneringen aan avonden voor de buis met het hele gezin. Voor de ander is het de aanstekelijke humor, die tijdloos aanvoelt. En weer een ander ziet in de Flodders een vorm van vrijheid: het lef om te zeggen wat je denkt, te zijn wie je bent en te leven zonder je te laten beperken door verwachtingen.
De film blijft populair onder jong en oud, mede dankzij herhalingen, streamingdiensten en het feit dat de personages inmiddels haast mythische status hebben. Johnny met zijn zonnebril, Ma met haar peuk en keukenschort – ze zijn net zo herkenbaar als elk ander icoon uit de jaren ’80.
Een reboot? Misschien. Maar hoeft niet.
Er zijn al jaren speculaties over een nieuwe versie van Flodder, en hoewel het idee aantrekkelijk klinkt, is het lastig om het succes van het origineel te evenaren. De charme van de originele cast, de tijdgeest en de stijl van Dick Maas zijn moeilijk te kopiëren. Toch blijft de roep om een moderne variant bestaan – het bewijs dat het verhaal nog lang niet is uitgewerkt in de hoofden van fans.
Of er ooit een remake komt of niet, de originele Flodder blijft fier overeind. Het is een film die iets durfde, die spot dreef met regels en conventies en die – ondanks alle overdrijving – verrassend dicht bij de realiteit blijft.
Conclusie: Flodder is meer dan nostalgie
Flodder is niet alleen grappig, het is ook slim. Het is een satire die je laat lachen en nadenken tegelijk. Een film die generaties verbindt, iconische uitspraken opleverde en liet zien dat je niet altijd binnen de lijntjes hoeft te kleuren om memorabel te zijn.
Of je nu fan bent van Johnny’s stoere praat, Ma’s onvoorwaardelijke moederliefde of Sjakie’s eeuwige stress: Flodder is en blijft een klassieker. En zoals met alle goede klassiekers, wordt-ie alleen maar beter met de jaren.
Wat begon als een miljoenenovereenkomst die het leven van Peter Gillis voorgoed zou veranderen, is veranderd in een juridisch steekspel van ongekende proporties. De bekende vakantieparkmagnaat leek zijn Massa is Kassa-imperium voor een bedrag van 185 miljoen euro van de hand te doen aan de Friese ondernemer Taeke Dijkstra. Maar in plaats van handtekeningen en champagne, zijn er nu vooral advocaten en dwangsommen in het spel.
Geen betaling, geen uitleg
Hoewel alles in kannen en kruiken leek, heeft Dijkstra tot op heden geen cent betaald. Geen voorschot, geen symbolisch bedrag, helemaal niets. De rechter heeft hem al meerdere malen gemaand om zijn afspraken na te komen, maar Dijkstra lijkt zich daar weinig van aan te trekken. “Laat die dwangsom maar komen,” zei hij recent nog in de media. Zijn houding lijkt onverstoorbaar, en de financiële verplichtingen schuift hij zonder blikken of blozen aan de kant.
Dwangsommen lopen snel op
Volgens advocaat Erik Braun, die Peter Gillis vertegenwoordigt, is de situatie inmiddels onhoudbaar. Dijkstra heeft niet alleen nagelaten te betalen, maar ook geen enkel inzicht gegeven in zijn financiering. De rechter heeft daarom een dwangsom opgelegd van 100.000 euro per dag. Vanaf de elfde dag wordt dat zelfs verhoogd naar een half miljoen per etmaal. Als Dijkstra volhardt in zijn weigering, lopen de bedragen razendsnel op.
Verhaal halen met de deurwaarder
Achter de schermen wordt de spanning steeds groter. Gillis zou inmiddels juridische stappen voorbereiden waarbij deurwaarders worden ingezet om verhaal te halen bij Dijkstra. Die laatste toont zich echter onbewogen. Hij wijst op de financiële en juridische problemen waarin Gillis zelf verwikkeld is, waaronder een belastingschuld van 50 miljoen euro en een recente veroordeling voor belastingfraude.
Een slecht imago voor de verkoper
Voor Dijkstra lijkt dit alles reden genoeg om de koop ongedaan te maken, of op zijn minst uit te stellen. Hij stelt dat hij geen zaken wil doen met iemand die zelf in de problemen zit. Daarmee speelt hij in op het publieke imago van Gillis, dat de laatste tijd flink onder druk staat. Een overname met een omstreden eigenaar op de achtergrond lijkt voor Dijkstra geen aantrekkelijke optie meer.
Ondertussen draait de show gewoon door
Ondanks alle ellende, gaat de televisieshow Massa is Kassa op SBS6 gewoon door. Op 16 mei begint een nieuw seizoen waarin Peter Gillis zich opnieuw laat zien als flamboyante ondernemer op zijn vakantieparken. De kijkers zien een lachende ondernemer, maar achter de schermen ziet het er minder rooskleurig uit.
Het imperium wankelt
De combinatie van juridische problemen, dreigende boetes en een koper die zich onttrekt aan zijn verplichtingen zorgt voor grote onzekerheid rond de toekomst van het Massa is Kassa-imperium. Wat ooit begon als een succesverhaal dreigt uit te monden in een drama vol rechtszaken, beslagleggingen en imagoschade.
Van succes naar schandaal
Waar Peter Gillis zichzelf graag presenteert als de selfmade miljonair met een voorliefde voor schnitzels en snelle deals, blijkt de realiteit een stuk complexer. De deal met Taeke Dijkstra lijkt voorlopig van de baan, en zolang beide heren elkaar via advocaten blijven bestrijden, is het einde van dit juridische feuilleton nog lang niet in zicht.