Connect with us

Algemeen

John van den Heuvel volledig afgebrand in Renze: ‘Waarom steun jij moordenaar Joran?!

Avatar foto

Geplaatst

op

John van den Heuvel kreeg in de talkshow van Renze Klamer scherpe kritiek vanwege zijn betrokkenheid bij het nieuwe boek van Joran van der Sloot. De misdaadjournalist heeft het voorwoord geschreven voor het boek van de beruchte moordenaar, wat bij velen in het verkeerde keelgat schoot. Klamer en zijn tafelgasten vroegen zich af waarom Van den Heuvel, die altijd kritisch is geweest op criminelen, zich nu laat associëren met iemand als Van der Sloot.

Kritische vragen over het boek

Renze Klamer spaarde Van den Heuvel niet en confronteerde hem direct met het boek. “Ik dacht even: hè?! Met een voorwoord van John van den Heuvel?” vroeg hij verbaasd terwijl hij het boek omhoog hield.

John leek niet onder de indruk: “Dat klinkt alsof je verbaasd bent.”

Renze bevestigde dat: “Ja, ik dacht: waarom doet hij dat? Dat is een grote sticker die bedoeld is voor de verkoop en hij heeft in het verleden vaak gezegd dat hij met die interviews vooral geld probeerde te verdienen.”

Van den Heuvel probeerde zijn keuze uit te leggen en gaf aan dat de uitgever hem had benaderd. “De uitgever kwam met het verzoek: ‘Wil je hier het voorwoord voor schrijven, om hem ook te duiden en niet alleen hem aan het woord te laten?’ en dat heb ik gedaan. Ik heb daar verder geen zakelijke belangen bij. Er worden veel misdaadboeken geschreven en soms schrijf ik daar wel eens een voorwoord voor.”

Een goedkeuringsstempel?

De uitleg overtuigde Klamer en de andere gasten niet. “Ja, maar je weet natuurlijk: een sticker op de voorkant doen ze altijd maar met één reden en dat is om een soort extra autoriteit te geven van: hé, hij prijst het aan, want zijn voorwoord staat erin! Dat voelt toch als een soort goedkeuring voor zijn verhaal.”

John wuifde die kritiek weg en legde de verantwoordelijkheid bij de uitgever: “Nou ja, dat heeft die uitgever gedaan.”

Renze: “Dat wist je niet?”

John: “Nee, dat wist ik niet, nee.”

Daarop stelde Klamer de vraag of John een andere keuze had gemaakt als hij had geweten dat zijn naam prominent op de cover zou staan. “En als je die keuze had gehad? Had je dan gezegd: ‘Doe maar geen sticker’?”

John antwoordde ontwijkend: “Ehmm, weet ik niet, weet ik niet. Ik weet een beetje hoe het werkt. Heel eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat iemand dat boek koopt omdat ik een voorwoord van 400 woorden erin heb gezet.”

Medegast Suse van Kleef was het daar niet mee eens en merkte op: “Maar dan zou je het ook niet op de voorkant zetten als marketingmanager. Als het niet werkt, dan doe je het niet.”

Heeft John spijt?

De discussie draaide vervolgens om de vraag of Van den Heuvel spijt had van zijn keuze. “Heb je er spijt van?” vroeg Renze direct.

John was resoluut: “Nee, ik heb er geen seconde spijt van, nee.”

Renze bleef kritisch: “Je kunt zeggen: hij zit zijn straf uit en daarna moet hij weer een leven beginnen, maar daar hoef jij hem niet bij te helpen. Nu help je hem eigenlijk om financieel weer op eigen benen te staan.”

John ontkende dat en probeerde een andere invalshoek: “Nou, dat zie ik toch echt heel anders. Het enige wat ik wel vind: hij heeft het in het boek veel over spijt en berouw… Ik geloof dat echt oprecht. Ik heb hem een paar keer ontmoet.”

25.000 euro aan de nabestaanden?

Misdaadjournalist Kees van der Spek bracht een belangrijk punt naar voren: als Joran echt berouw had, zou hij dan niet minimaal de 25.000 euro terug moeten betalen die hij van de familie Holloway heeft afgeperst?

Van den Heuvel vond dat een goed idee. “Dat vind ik een heel nuttige en goede suggestie en ik hoop ook dat hij dat doet.”

Renze haakte daar direct op in: “Dan had je ook aan de voorkant kunnen zeggen: ‘Dat is mijn voorwaarde om een voorwoord te schrijven, dat je in elk geval minimaal 25K naar Holloway overmaakt.’”

Op dat moment onderbrak tafelgast Thomas Erdbrink de discussie met een andere vraag, waardoor John hier niet op hoefde te antwoorden.

Een wederdienst?

Thomas Erdbrink vroeg zich af of John dit misschien zag als een wederdienst. “Is het dan misschien een beetje een wederdienst? Dat je hem zo vaak hebt geïnterviewd, dat je toch het gevoel hebt dat hij zoveel tijd aan jou heeft gegeven?”

John ontkende dat en zei: “Niet zozeer aan hem, maar ik had wel gevoel voor het argument van de uitgever.”

Tafelgast Jack Spijkerman bracht vervolgens nog een ander punt naar voren. “Er staat op de cover: ‘Zijn eigen waarheid’, maar zijn leven hangt van leugens aan elkaar. Voel je je dan niet bezwaard?”

John bleef bij zijn standpunt: “Ik volg heel veel criminelen en die liegen vaak heel erg en tegen de klippen op, maar in dit boek bekent hij wel gewoon wat hij heeft gedaan en dingen die we nog niet wisten. Hij betuigt spijt.”

Conclusie

De discussie liet zien dat John van den Heuvel onder vuur ligt vanwege zijn betrokkenheid bij het boek van Joran van der Sloot. De vraag blijft of hij hiermee bewust de verkoop stimuleert en zo indirect bijdraagt aan het financiële welzijn van Van der Sloot. Hoewel hij volhoudt dat hij er geen spijt van heeft, lijkt de kritiek uit verschillende hoeken aan te zwellen.

Zijn geloof in de oprechtheid van Joran’s spijt wordt niet breed gedeeld, en de vraag of hij er goed aan heeft gedaan om zijn naam te verbinden aan het boek blijft openstaan. Voor nu lijkt het erop dat Van den Heuvel een van de weinigen is die nog gelooft in de goede bedoelingen van Joran van der Sloot. De rest van de tafel – en waarschijnlijk ook veel kijkers – zijn daar minder zeker van

Eva van der Veen (1991) is een veelzijdige journalist en redactrice met een scherpe blik op politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Ze studeerde Journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar ze zich specialiseerde in onderzoeksjournalistiek en media-ethiek. Na haar studie werkte Eva als politiek verslaggever voor een grote Nederlandse krant, waar ze debatten in Den Haag versloeg en diepgaande analyses schreef over beleid en internationale betrekkingen. Haar werk kenmerkt zich door grondige research, objectiviteit en een kritische benadering van de macht. Sinds 2024 maakt Eva deel uit van het redactieteam van onze nieuwswebsite, waar ze zich richt op diepgaande achtergrondartikelen, interviews met beleidsmakers en fact-checking. Ze is gepassioneerd over het blootleggen van verborgen verhalen en het verstrekken van nauwkeurige informatie aan het publiek. Buiten haar journalistieke werk is Eva een liefhebber van geschiedenis, literatuur en lange wandelingen in de natuur. Ze gelooft in de kracht van onafhankelijke journalistiek en streeft ernaar om complexe onderwerpen toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Algemeen

Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!

Avatar foto

Geplaatst

op

Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.

Laatste stappen en onwerkelijke realiteit

Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”

Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”

Van diagnose tot amputatie

Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”

Een ‘robotbeen’ dat niet werkt

Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”

In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”

Verlies op alle fronten

Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”

Steun van lotgenoten

Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.

Levenslessen en hoop delen

Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”

Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”

Letterlijk een berg beklimmen

Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”

Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”

 

Lees verder