Algemeen
John de Bever hoeft niet naar uitvaart van zijn beste vriend te komen
Hoewel Johan Derksen nog altijd wekelijks op televisie verschijnt en zijn scherpe mening niet onder stoelen of banken steekt, is ook hij zich bewust van de vergankelijkheid van het leven. De 76-jarige tv-persoonlijkheid heeft inmiddels nagedacht over hoe hij zijn eigen afscheid voor zich ziet — en dat leidt tot verrassend heldere keuzes. Eén daarvan? Zijn goede vriend John de Bever hoeft op zijn uitvaart niet te zingen. “Dat heb ik hem vriendelijk afgeraden,” zegt Derksen met zijn kenmerkende droge humor.
Geen feest, maar een eenvoudig afscheid
Tijdens een recente aflevering van het programma Vandaag Inside kwam het onderwerp afscheid en uitvaarten op tafel. Presentator Wilfred Genee vroeg wat Johan zou willen als het zover is. Derksen antwoordde op zijn typerende manier: nuchter, direct en met een vleugje humor. “Ik wil gewoon netjes begraven worden. Geen poespas, geen gezang, en zeker geen muzikale optredens aan de rand van mijn graf,” liet hij weten.
Hoewel het gesprek luchtig werd gebracht, was Johan oprecht in zijn wens voor een ingetogen afscheid. “Ik waardeer John de Bever als mens en als vriend, maar ik zie het niet zitten dat er vrolijke liedjes worden gezongen tijdens mijn uitvaart. Dat past gewoon niet bij mij.”
Geen belangstelling voor publieke herdenking
Het televisieprogramma De Kist, waarin bekende Nederlanders praten over hun kijk op het einde van het leven, werd ook aan Derksen voorgelegd. Hij liet weten vriendelijk te hebben bedankt voor deelname. De setting en het idee spraken hem niet aan. “Dat hoeft voor mij allemaal niet. Laat mij maar gewoon met rust. Geen gesprekken met een kist op de achtergrond en geen grote symboliek,” zei hij lachend.
Derksen benadert het onderwerp met dezelfde openheid als waarmee hij doorgaans de actualiteit bespreekt. Zijn boodschap is duidelijk: het afscheid hoeft niet groots of meeslepend te zijn, zolang het maar oprecht en eenvoudig is.
Geen angst, wel realisme
Wilfred Genee vroeg zich af of er misschien ook een diepere reden schuilgaat achter de nuchtere houding van Derksen. Maar de analist liet er geen misverstand over bestaan: “Ik ben niet bang. Het leven is eindig, dat weten we allemaal. Het hoort erbij.”
Die nuchtere benadering typeert Johan Derksen al jaren. Zijn vermogen om zaken direct te benoemen, gecombineerd met een flinke dosis zelfspot, maakt hem herkenbaar voor velen. Ook als het gaat om persoonlijke thema’s blijft hij trouw aan zichzelf.
Een afscheid zonder toespraken of eerbetoon
Wat betreft de invulling van zijn uitvaart, houdt Derksen het graag eenvoudig. Geen speeches, geen lange toespraken, en al helemaal geen uitgebreide lofzangen. “Ik hoef geen mensen die vertellen hoe bijzonder ik was. Dat weet ik zelf wel,” zegt hij met een knipoog.
Zelfs zijn directe collega’s van Vandaag Inside hoeven wat hem betreft niets te zeggen. “Kom gewoon even langs, gooi een bloemetje, en ga daarna gezellig iets drinken. Dat lijkt me meer dan voldoende.”
Zijn wensen tonen aan dat hij goed nadenkt over de impact van zijn afscheid op anderen. Geen overdaad, maar ook geen afstand. Een warme, eenvoudige manier van afscheid nemen, passend bij zijn karakter.
Vriendschap zonder verplichtingen
Opmerkelijk is dat Derksen zijn wens duidelijk maakt richting John de Bever, met wie hij een warme band onderhoudt. De twee zijn regelmatig samen te zien op televisie en delen een goede verstandhouding. Juist daarom vindt Johan het belangrijk om eerlijk te zijn over wat hij wel en niet wil.
Het verzoek om niet te zingen tijdens zijn afscheid is dan ook geen afwijzing, maar eerder een teken van vertrouwen. “Ik wil dat mijn uitvaart bij mij past. John begrijpt dat vast.” Of De Bever zich daaraan zal houden, blijft natuurlijk afwachten. Maar de boodschap is helder: geen feestelijkheden, geen muziek, gewoon een moment van rust en respect.
Praten over het einde mag ook luchtig zijn
Hoewel het onderwerp afscheid nemen voor veel mensen gevoelig ligt, laat Derksen zien dat het ook besproken kan worden met nuchterheid en relativering. Door op een open manier over zijn wensen te praten, maakt hij het onderwerp toegankelijker.
Zijn houding biedt ruimte voor gesprekken over een thema dat vaak wordt vermeden. Niet om het te bagatelliseren, maar om het bespreekbaar te maken. Het is een benadering die troostend kan zijn voor velen: het leven vieren, ook in de momenten dat het eindigt.
Bewust van de realiteit
Achter de scherpe opmerkingen en grappen schuilt ook een zekere melancholie. Johan beseft dat het leven eindig is, en kiest ervoor om daar zelf regie over te voeren. Niet vanuit angst, maar vanuit realisme en de wens om trouw te blijven aan zijn eigen manier van leven.
Het feit dat hij zijn wensen nu al uitspreekt, onderstreept zijn behoefte aan controle en duidelijkheid. Het is een teken van levenswijsheid — weten wat je belangrijk vindt, en dat op je eigen manier willen vormgeven.
“Breng me maar over de straat”
Als het aan Johan Derksen ligt, duurt het nog lang voordat zijn uitvaart überhaupt aan de orde is. Hij geniet van zijn werk, zijn collega’s en het debat aan tafel. Maar wanneer die dag uiteindelijk komt, weet hij precies wat hij niet wil: toespraken, zang en een groots eerbetoon.
Zijn boodschap is helder en eerlijk. Een eenvoudig afscheid, passend bij de persoon die hij is. En die houding, vol overtuiging en zonder opsmuk, wordt breed gewaardeerd.
Zangeres, actrice en theaterpersoonlijkheid Karin Bloemen staat al decennialang bekend om haar kleurrijke optredens, krachtige stem en warme uitstraling. Recent wist ze nog veel kijkers te raken tijdens haar deelname aan het populaire televisieprogramma Beste Zangers. Toch speelt zich achter de schermen een ander verhaal af: dat van haar dochter Eliane, die al jaren kampt met serieuze gezondheidsuitdagingen. In een interview met weekblad Story vertelt Karin openhartig over hun gezamenlijke zoektocht naar passende zorg, haar zorgen als moeder en de hoop die ze ondanks alles blijft koesteren.
Moederliefde en doorzettingsvermogen
Karin Bloemen is naast haar publieke werk bovenal een toegewijde moeder. Al geruime tijd maakt ze zich zorgen over de gezondheid van haar dochter Eliane, die dagelijks te maken heeft met pijnklachten. De oorzaak: meerdere rugproblemen, waaronder een meervoudige hernia. Hoewel de klachten ernstig zijn, kreeg Eliane in eerste instantie geen operatieve behandeling aangeboden in Nederland.
“In de Nederlandse ziekenhuizen kregen we te horen dat er geen directe noodzaak was voor een operatie,” vertelt Karin. “Maar als moeder zie je van dichtbij hoe je kind zich elke dag staande probeert te houden. Dan voelt het alsof je geen kant op kunt.”
Op zoek naar hulp buiten de landsgrenzen
Toen het zorgtraject in Nederland niet de gewenste uitkomst bood, besloot Karin alternatieven te zoeken. De keuze viel op een medische instelling in Duitsland. Daar werd Eliane volgens Karin direct serieus genomen. “De artsen daar waren verbaasd dat we zo lang hadden moeten wachten. Ze zeiden dat als we nog langer hadden gewacht, er mogelijk blijvende schade aan haar been had kunnen ontstaan.”
Hoewel de ingreep in Duitsland succesvol was, bracht het kosten met zich mee die niet werden vergoed door de zorgverzekeraar. “De behandeling kostte ruim 15.000 euro,” vertelt Karin. “We hebben dit zelf bekostigd. Natuurlijk doe je dat als ouder met liefde, maar het is niet vanzelfsprekend dat dit nodig zou moeten zijn.”
Een ongeluk met grote gevolgen
Eliane’s klachten begonnen jaren geleden na een ongelukkige gebeurtenis. Ze kreeg thuis een luik tegen haar hoofd, wat leidde tot langdurige hoofdpijn en uiteindelijk ook rugklachten. De pijn werd chronisch, en beïnvloedde haar dagelijks functioneren in grote mate. “Er is geen dag waarop ze volledig pijnvrij is,” aldus Karin. “En toch probeert ze elke ochtend weer het beste van de dag te maken.”
Voor Karin is het moeilijk om machteloos toe te kijken. “Als ouder wil je niets liever dan verlichting bieden. Maar soms zijn de mogelijkheden beperkt. Dan moet je zoeken naar nieuwe wegen, hoe moeilijk ook.”
Volhouden in moeilijke tijden
Ondanks de langdurige zorgsituatie blijft Karin Bloemen vasthouden aan optimisme. Ze benadrukt dat hoop en veerkracht belangrijke drijfveren zijn. “Als ik de moed verlies, wat geeft dat dan voor voorbeeld aan mijn dochter? We blijven samen zoeken naar wat mogelijk is, stap voor stap.”
De steun van hun omgeving maakt voor hen een groot verschil. Vrienden, familie en zelfs onbekenden sturen regelmatig lieve berichten of bemoedigende woorden. “Dat geeft ons energie,” zegt Karin. “Je merkt dan dat je er niet alleen voor staat.”
Een bredere zorgdiscussie
De situatie van Karin en haar dochter staat niet op zichzelf. Steeds vaker delen mensen hun ervaringen met het zorgsysteem, waarin zij zich niet altijd gehoord of geholpen voelen. Voor Karin is het duidelijk: er moet ruimte zijn voor maatwerk, zeker in complexe situaties. “Het is belangrijk dat mensen die langdurige klachten hebben serieus genomen worden,” zegt ze. “Zorg hoort bereikbaar te zijn en tijdig te komen.”
Ze hoopt dat haar verhaal anderen aanzet om het gesprek aan te gaan over toegankelijkheid van medische zorg. “Als er meer bewustzijn ontstaat over wat mensen meemaken achter de schermen, kunnen er misschien positieve veranderingen worden doorgevoerd.”
Werk als uitlaatklep
Tegelijkertijd blijft Karin actief op het podium. Haar liefde voor theater en muziek geeft haar kracht. “Optreden is voor mij een manier om mijn emoties te verwerken en te delen. Het geeft me positieve energie.” Ze ervaart het als een vorm van balans: overdag zorgen, ’s avonds verbinden met het publiek. “Even alles loslaten, dat helpt echt.”
Maar zodra het doek valt, is de realiteit er weer. “Thuis is het soms zwaar. Maar zolang er kleine stappen vooruit zijn, houden we moed.”
Kleine stappen, groot verschil
Na de ingreep in Duitsland is Eliane voorzichtig begonnen met herstel. Hoewel er nog een lange weg te gaan is, zijn er hoopvolle signalen. “Ze voelt zich soms iets beter. Niet elke dag, maar af en toe. En dat is al winst,” zegt Karin. De toekomst is onzeker, maar het gezin kijkt vooruit met realistische verwachtingen. “We hopen op meer stabiliteit, minder pijn en hopelijk ook meer kwaliteit van leven.”
Dankbaarheid en perspectief
Wat in het verhaal van Karin Bloemen vooral naar voren komt, is dankbaarheid. Voor de hulp die ze hebben ontvangen, voor de kleine lichtpuntjes en voor de kracht die haar dochter toont. “Ze is zo sterk,” zegt Karin. “Dat bewonder ik elke dag opnieuw.”
Ze hoopt dat haar verhaal herkenning biedt voor anderen. “Veel mensen worstelen met vergelijkbare situaties, soms in stilte. Ik wil laten zien dat je mag zoeken, mag twijfelen, en vooral: dat je niet moet opgeven.”
Tot slot: luisteren en erkennen
De ervaring van Karin en haar dochter laat zien hoe belangrijk het is om naar mensen te luisteren, zeker als het om langdurige klachten gaat. Medische zorg draait niet alleen om diagnoses en behandelingen, maar ook om empathie, aandacht en het serieus nemen van iemands zorgen.
“Als je het gevoel krijgt dat je verhaal ertoe doet, geeft dat al een stukje rust,” besluit Karin. “En soms is dat precies wat je nodig hebt om door te kunnen.”