Connect with us

Algemeen

Jaimie Vaes betrapt door Rob Goossens – woedende uitbarsting: ‘Wat een pisventje, niks beters te doen ofzo?!

Avatar foto

Geplaatst

op

Jaimie Vaes heeft zich opnieuw fel uitgesproken over Rob Goossens. De realityster is nog steeds kwaad over de uitspraken die de entertainmentdeskundige vorig jaar deed over haar vertrek uit Expeditie Robinson. Goossens stelde dat Jaimie niet direct naar haar zoontje Lío ging, zoals ze beweerde, maar eerst enkele weken op Bali verbleef. Vaes is hier nog steeds verbolgen over en haalt in de talkshow van Farja Farvardin fel uit naar Goossens.

Controverse rondom haar vertrek

In Expeditie Robinson besloot Jaimie Vaes na de samensmelting op te geven. De officiële reden die ze gaf was dat ze haar zoontje enorm miste en graag zo snel mogelijk bij hem wilde zijn. Kort na haar vertrek doken echter foto’s op van Jaimie die zich op Bali bevond, wat in schril contrast stond met haar eerdere verklaring. Dit leidde tot veel speculaties over haar ware beweegredenen.

Entertainmentjournalist Rob Goossens bracht dit naar buiten en suggereerde dat haar vertrek niet uitsluitend met haar zoon te maken had, maar ook met het feit dat ze eerst nog van een vakantie op Bali genoot. Jaimie reageert nu, maanden later, op deze beweringen en maakt duidelijk dat ze niets moet hebben van Goossens.

Jaimie reageert

In de talkshow van Farja Farvardin kreeg Jaimie de kans om zich te verdedigen. Op de vraag of Rob Goossens gelijk had met zijn uitspraak, antwoordde ze fel: “Nou, mijn vader woont op Bali, die ik maar één keer per jaar mag zien. Ik zat op twee uurtjes vliegen van hem, dus ik heb even de tijd genomen om mijn lieve vader op te zoeken voordat ik terugging naar Nederland. Dat is zeker waar.”

Daarnaast benadrukte Jaimie dat ze tijdens haar verblijf op Bali contact had met haar zoon Lío: “Toen kon ik meteen lekker bellen met Lío.” Ze vindt het dan ook onterecht dat Goossens haar afschildert als een slechte moeder.

‘Pisventje’

Jaimie had geen vriendelijke woorden over voor de entertainmentjournalist. “Zo’n nare man eigenlijk, hè? Hoe hij dat ook suggereert. Wat wordt ingevuld en dat je dan slecht bent. Het is echt een pisventje.”

Rob Goossens reageerde op zijn beurt in De BLVD Podcast, waarin hij haar beschuldigingen met sarcasme pareerde: “Zo’n nare man, hè? Maar ik had dus wél gelijk dat ze helemaal niet direct naar Lío terugging na Expeditie Robinson.”

Reactie van RTL Boulevard

Ook andere entertainmentkenners mengden zich in de discussie. RTL Boulevard-presentator Luuk Ikink schaarde zich aan de kant van Goossens. “Jaimie koos er zelf voor om uit Expeditie Robinson te stappen met de reden dat ze haar zoontje miste. Maar wat opviel, was dat ze niet meteen naar hem toeging. In plaats daarvan zagen we haar genieten van Bali, wat ze zelf deelde via sociale media.”

Goossens voegde toe: “We hebben zoveel foto’s van haar achterwerk in een zwembad op Bali gezien, dat ik dacht: dit was niet zomaar een overstap van twee uur op Denpasar. Ze was daar gewoon langere tijd.”

De discussie over geloofwaardigheid

Het probleem volgens Goossens en Ikink is niet per se dat Jaimie op vakantie ging, maar dat haar woorden en daden niet met elkaar overeenkomen. “Op zich vind ik het ook prima, doe je ding,” aldus Goossens. “Maar als je zegt dat je weggaat omdat je je kind mist, dan is het wel vreemd dat je niet meteen naar je kind gaat.”

Luuk Ikink suggereerde dat Jaimie boos is omdat ze zich betrapt voelt. “Het is allemaal best logisch, maar het staat haaks op wat ze heeft gezegd in Expeditie Robinson.”

Verweer van Jaimie

Om haar keuzes te verdedigen, gaf Jaimie aan dat haar verblijf op Bali niet zomaar een vakantie was, maar een kans om haar vader te zien. Goossens reageerde hier sceptisch op: “Nu wast ze het wit door te zeggen dat ze haar vader maar één keer per jaar mag zien. Maar als je je kind mist, wil je dan niet eerst je kind knuffelen?”

Waar was Lío?

Ondertussen verbleef Lío bij de nanny. Volgens Goossens duurde Jaimies vakantie op Bali ongeveer twee weken. “Dat is best een lange tijd als je zegt dat je alleen maar even je vader ging zien.”

Luuk Ikink vulde aan: “Ja, je kunt ook denken: ik blijf een dagje. Twee weken is toch wel erg lang.”

Conclusie

De discussie rondom Jaimie Vaes en haar vertrek uit Expeditie Robinson blijft voortduren. Terwijl zij haar keuze verdedigt als een combinatie van familietijd en een overgangsperiode voordat ze naar haar zoon ging, vinden critici zoals Rob Goossens en Luuk Ikink haar verhaal ongeloofwaardig.

De strijd tussen Jaimie en Goossens lijkt voorlopig nog niet voorbij. Jaimie blijft zich fel uitspreken tegen de entertainmentjournalist, terwijl hij volhoudt dat hij slechts feiten benoemt. Of dit nog een staartje krijgt, zal de tijd leren.

 

Eva van der Veen (1991) is een veelzijdige journalist en redactrice met een scherpe blik op politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Ze studeerde Journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar ze zich specialiseerde in onderzoeksjournalistiek en media-ethiek. Na haar studie werkte Eva als politiek verslaggever voor een grote Nederlandse krant, waar ze debatten in Den Haag versloeg en diepgaande analyses schreef over beleid en internationale betrekkingen. Haar werk kenmerkt zich door grondige research, objectiviteit en een kritische benadering van de macht. Sinds 2024 maakt Eva deel uit van het redactieteam van onze nieuwswebsite, waar ze zich richt op diepgaande achtergrondartikelen, interviews met beleidsmakers en fact-checking. Ze is gepassioneerd over het blootleggen van verborgen verhalen en het verstrekken van nauwkeurige informatie aan het publiek. Buiten haar journalistieke werk is Eva een liefhebber van geschiedenis, literatuur en lange wandelingen in de natuur. Ze gelooft in de kracht van onafhankelijke journalistiek en streeft ernaar om complexe onderwerpen toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Algemeen

Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!

Avatar foto

Geplaatst

op

Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.

Laatste stappen en onwerkelijke realiteit

Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”

Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”

Van diagnose tot amputatie

Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”

Een ‘robotbeen’ dat niet werkt

Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”

In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”

Verlies op alle fronten

Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”

Steun van lotgenoten

Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.

Levenslessen en hoop delen

Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”

Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”

Letterlijk een berg beklimmen

Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”

Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”

 

Lees verder