Algemeen
Internet walgt: “Dit is ons gezin, met 3 vaders en LGBTQ-ouderschap”
Dit is het opmerkelijke verhaal van Mark, Tom en Moke en hun kinderen…
In onze moderne familie zijn de grenzen van traditionele gezinsstructuren verlegd en herschreven, en wordt liefde in al haar vormen gevierd. Van ex-echtgenoten die onverwachte co-ouders worden, tot tweelingen met drie vaders en het hilarische, maar hartverwarmende leven onder één dak – onze reis is een ode aan de kracht van liefde en samenwerking. Hier delen we hoe onderwerpen zoals homoseksueel huwelijk, scheidingen, LGBTQ+-co-ouderschap, draagmoederschap en IVF ons gezin hebben gevormd.
Liefde die blijft na scheiding
Wanneer een huwelijk eindigt, blijft er vaak een verhaal van pijn achter. Maar voor ons betekende het einde van een relatie niet het einde van respect en samenwerking. Onze familie bewijst dat ex-echtgenoten ook fantastische co-ouders kunnen worden. Hoewel onze scheidingen emotioneel uitdagend waren, zorgde de gedeelde liefde voor onze kinderen ervoor dat we elkaars partners in opvoeding bleven.
“Het gaat niet om wie met wie getrouwd is geweest,” zegt een van de vaders. “Het gaat erom dat we allemaal voor dezelfde kinderen zorgen en dat zij zich geliefd voelen.”
Een gezin met drie vaders
Toen onze tweeling werd geboren via draagmoederschap, veranderde alles. Twee van de vaders hadden een sterke wens om ouders te worden en besloten hun droom te realiseren via een surrogaat. Maar toen een ex-echtgenoot, inmiddels een goede vriend, aanbood om ook een actieve vaderrol te spelen, veranderde het traditionele co-ouderschapsmodel drastisch.
“De tweeling heeft nu drie vaders die met evenveel liefde en toewijding voor hen zorgen,” vertelt een van hen. “Het is druk en chaotisch, maar ik zou het niet anders willen.”
Met drie betrokken vaders is er altijd iemand beschikbaar voor opvoedingstaken, of het nu gaat om voetbaltrainingen, huiswerk of slapeloze nachten. Het draait allemaal om teamwork en liefde.
De uitdagingen van LGBTQ+-co-ouderschap
Hoewel ons gezin vol liefde zit, zijn er zeker uitdagingen. Het navigeren door juridische kwesties rondom adoptie, draagmoederschap en co-ouderschap kan complex zijn, vooral als het gaat om rechten en verantwoordelijkheden. Ook stuiten we soms op onbegrip vanuit de maatschappij.
“We zijn ons bewust van hoe uniek onze situatie is, en dat kan vragen oproepen,” legt een andere vader uit. “Maar we blijven gefocust op wat het beste is voor onze kinderen.”
Hilarische chaos en hartverwarmende momenten
Met drie vaders en een tweeling onder één dak is er nooit een saai moment. Van discussie over wie de beste pannenkoeken bakt tot het samen vieren van verjaardagen, is ons huis gevuld met gelach, liefde en onverwachte momenten van chaos. “Het gaat niet altijd perfect, maar we pakken het samen op,” zegt een van de vaders.
Lessen uit moderne liefde
Ons gezin is een bewijs dat liefde geen vaste vorm heeft. Of het nu gaat om homoseksueel huwelijk, scheidingen, IVF of draagmoederschap, wat uiteindelijk telt, is de liefde en toewijding waarmee we voor elkaar zorgen. Onze reis laat zien dat een gezin niet draait om hoe het eruitziet, maar om hoe het voelt.
In een wereld waar traditionele gezinsmodellen veranderen, vieren we dat er geen juiste of verkeerde manier is om lief te hebben en een gezin te vormen. Liefde kent geen grenzen, en onze chaos bewijst dat dat helemaal oké is.
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken