Algemeen
Intens verdrietige dag voor Jan Versteegh: „Ik hield zoveel van haar!”
Presentator Jan Versteegh heeft een van de zwaarste dagen in zijn leven doorgemaakt. In een openhartige column voor LINDA.nl deelt hij het verdrietige nieuws over het verlies van zijn peettante Jannie. Hij herdenkt haar met veel liefde en blikt terug op een emotionele dag, waarbij de uitvaart op woensdag diepe indruk op hem maakte. „Nu huilde ik ook omdat ik zélf verdrietig was,” schrijft hij openhartig.
Geen gewone tante, maar een bijzondere band
Jan beschrijft Jannie als een klein, rank persoon met een groot hart. „Ze was niet mijn tante door een familieband, maar omdat ze een van de beste vriendinnen van mijn moeder was,” legt hij uit. Hun relatie was uniek en gebaseerd op wederzijds respect en warmte. Hij herinnert zich haar als een positieve vrouw die altijd klaarstond voor de mensen om haar heen. „Ze wist je altijd te verrassen met iets attents. Geen verjaardag ging voorbij zonder dat ze even langskwam, ondanks dat ik op oudejaarsdag ben geboren.”
Jannie’s aandacht en zorgzaamheid maakten haar een belangrijk persoon in Jan’s leven. Ze stond symbool voor onbaatzuchtigheid en liefde, iets wat hem nu des te meer raakt in haar afwezigheid.
Reflectie op het leven en de dood
Tijdens de uitvaart werd Jan diep geraakt door de woorden van Jannie’s kinderen. Hun emotionele speech bracht hem niet alleen verdriet, maar ook tot nadenken over de onverbiddelijke realiteit van de dood. „Ik pakte de hand van mijn moeder en kneep er zacht in,” schrijft hij. Terwijl hij in de kerk zat, vroeg hij zich af hoe hij ooit de essentie van zijn eigen moeder’s leven in woorden zou kunnen vatten.
„Het leven is niet altijd eerlijk, maar de dood is keihard,” vervolgt Jan. Het afscheid van Jannie deed hem niet alleen rouwen om haar, maar ook reflecteren op de onvermijdelijke verliezen die nog in het verschiet liggen. De realiteit van verlies bracht een intense mix van verdriet, dankbaarheid en onzekerheid over wat de toekomst nog brengt.
Een alledaags moment van menselijkheid
Na een dag vol emoties en reflectie kwam er onverwacht een luchtig moment. Tijdens het teruglopen naar zijn auto stapte Jan in hondenpoep. Het ironische ongelukje vormde een scherp contrast met de zwaarte van de dag en bood een onverwachte, luchtige afsluiting van een verdrietige dag. „Het was zo’n moment dat je eraan herinnert dat het leven doorgaat, hoe zwaar het soms ook is,” vertelt hij.
Herinneringen koesteren
Met zijn openhartige column laat Jan zien hoe belangrijk het is om herinneringen aan dierbaren te koesteren. De liefde en warmte die Jannie bracht, zullen altijd een bron van inspiratie blijven. „Ze was een bijzonder mens,” schrijft hij. „Ik hield zoveel van haar, en dat zal ik altijd blijven doen.”
De dag van de uitvaart liet Jan niet alleen rouwen, maar ook reflecteren op de waarde van familie en vriendschap. Het verlies van zijn peettante heeft een blijvende indruk op hem gemaakt en laat hem beseffen hoe belangrijk het is om de tijd met dierbaren te waarderen zolang dat kan.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
