Algemeen
Hel op aarde: Verwoestende bosbrand dwingt tienduizenden in Los Angeles op de vlucht!
Een snel uitbreidende natuurbrand ten noorden van Los Angeles heeft in slechts enkele uren een gebied van meer dan 10.000 hectare in vlammen gezet. De Hughes Fire, die uitbrak in de heuvels bij Santa Clarita, veroorzaakt vuurwervels en heeft tienduizenden mensen op de vlucht doen slaan.
Op dit moment zijn ongeveer 31.000 bewoners onderworpen aan verplichte evacuatieorders, terwijl nog eens 23.000 mensen een waarschuwingsbericht hebben ontvangen om klaar te staan om hun huizen te verlaten. De situatie blijft kritiek, met onvoorspelbare windomstandigheden die het vuur verder aanwakkeren en de bluswerkzaamheden bemoeilijken.
Razendsnelle uitbreiding
De Hughes Fire begon met een kleine uitbraak, maar groeide al snel
uit tot een ongecontroleerd inferno door de droogte en harde wind
die het gebied teisteren. Binnen enkele uren heeft de brand een
oppervlak van meer dan 10.000 hectare verwoest, waarbij huizen en
natuur ernstig zijn beschadigd. Brandweerlieden spreken van extreme
brandomstandigheden, met vuurwervels die het vuur verder
verspreiden en de situatie gevaarlijk maken voor zowel bewoners als
hulpdiensten.
Massale evacuaties
De autoriteiten hebben onmiddellijk evacuatieorders uitgevaardigd
om levens te beschermen. Zo’n 31.000 mensen hebben hun huizen
moeten verlaten en verblijven nu in opvangcentra of bij familie en
vrienden. Voor nog eens 23.000 bewoners geldt een dringende
waarschuwing om zich voor te bereiden op een mogelijke
evacuatie.
De sfeer onder de geëvacueerden is gespannen. Veel mensen verlaten hun huizen met haast, alleen hun meest waardevolle bezittingen meenemend. Sommigen vrezen dat ze niets meer zullen aantreffen als ze terugkeren. “Het is beangstigend om je huis achter te laten, niet wetend of het er straks nog zal staan,” vertelt een inwoner van Santa Clarita die zich voorbereidt op evacuatie.
Uitdagende bestrijding
Meer dan 1.000 brandweerlieden zijn ingezet om de Hughes Fire onder
controle te krijgen. Met hulp van blushelikopters en vliegtuigen
wordt geprobeerd het vuur te beteugelen, maar de sterke, wisselende
wind maakt dit een enorme uitdaging. De brandweer benadrukt dat
veiligheid de hoogste prioriteit heeft en roept bewoners op de
evacuatiebevelen strikt op te volgen.
“We vechten tegen een monster,” zegt een woordvoerder van de lokale brandweer. “De combinatie van droge omstandigheden, harde wind en de snelheid waarmee het vuur zich verspreidt, maakt dit een van de meest intense branden die we in jaren hebben gezien.”
Grote zorgen
Naast de directe dreiging van de brand, maken autoriteiten zich
zorgen over de luchtkwaliteit. De rookpluimen, die tot ver buiten
het brandgebied reiken, vormen een gezondheidsrisico voor
omwonenden. Bewoners wordt geadviseerd binnen te blijven, ramen en
deuren gesloten te houden en maskers te dragen om blootstelling aan
schadelijke deeltjes te beperken.
Vooruitzicht
De komende dagen blijven kritisch, met ongunstige
weersomstandigheden die naar verwachting aanhouden. Het is
onduidelijk wanneer de brand volledig onder controle zal zijn.
Ondertussen blijft de focus liggen op het beschermen van levens,
eigendommen en natuur.
De Hughes Fire is een schrijnend voorbeeld van de impact van natuurbranden in Californië, die in frequentie en intensiteit lijken toe te nemen door klimaatverandering. De autoriteiten blijven bewoners oproepen tot waakzaamheid en samenwerking om deze crisis zo goed mogelijk te doorstaan.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken