Algemeen
Heel heftig: Hondenliefhebster opgegeten nadat ze dagenlang onopgemerkt in haar appartement lag
Twee schokkende incidenten hebben de wereld laten zien hoe dieren, achtergelaten zonder voedsel, noodgedwongen hun overleden eigenaren hebben aangevallen. Deze tragische verhalen illustreren niet alleen de kwetsbaarheid van eenzaamheid, maar ook de wanhopige overlevingsdrang van huisdieren.
Adriana’s tragische einde in Roemenië
Adriana, een vrouw uit Roemenië, werd recentelijk dood aangetroffen in haar huis. Haar lichaam werd ontdekt in een schokkende toestand; het was duidelijk dat haar verhongerde honden begonnen waren zich te voeden met haar lichaam. Ambulancepersoneel bevestigde haar overlijden en merkte op dat er geen zichtbare tekenen van geweld waren.
Haar lichaam werd overgebracht naar de afdeling forensische geneeskunde in Gorj voor autopsie om de exacte doodsoorzaak te bepalen. Haar zus, Maria Alexandra, plaatste een hartverscheurende boodschap op sociale media: “Nog een engel is naar de hemel gegaan. Mijn mooie zus Anda Sasha is niet langer onder ons.”
Het incident roept veel vragen op over de omstandigheden waarin Adriana en haar huisdieren leefden. Het benadrukt ook hoe belangrijk het is om regelmatig contact te houden met geliefden om zulke tragedies te voorkomen.
Een soortgelijk verhaal uit het Verenigd Koninkrijk
In 2013 werd in Ringwood, Hampshire, een 56-jarige vrouw in soortgelijke omstandigheden gevonden. Buren sloegen alarm toen ze haar al een tijd niet hadden gezien en de brievenbus van haar huis overvol raakte. Toen de politie haar woning betrad, troffen ze een verontrustende scène aan.
De vrouw lag dood op de keukenvloer, en sommige van haar huisdieren – voornamelijk katten – hadden van haar lichaam gegeten. In het huis werden ook dode dieren gevonden, waaronder een kat en een hond, terwijl andere dieren het hadden overleefd. Het was duidelijk dat de overlevende dieren noodgedwongen op zoek waren gegaan naar voedsel, waarbij ze hun overleden eigenaar aanvielen.
Coroner Keith Wiseman concludeerde dat de vrouw een natuurlijke dood was gestorven, mogelijk door bestaande borstklachten. Hij verklaarde dat de dieren waarschijnlijk weken, zo niet maanden, zonder voedsel waren opgesloten in de benedenruimtes van het huis. De omstandigheden waarin ze zich bevonden, waren schrijnend.
“Het was duidelijk dat bepaalde delen van haar lichaam waren weggevreten,” zei Wiseman. “Dit was zonder twijfel een hartverscheurend en traumatisch tafereel voor de betrokken agenten.” Hij voegde eraan toe dat de hongerige dieren in pure wanhoop hun instincten hadden gevolgd.
Eenzaamheid en dieren in nood
Beide verhalen benadrukken de tragische gevolgen van eenzaamheid en nalatigheid. Huisdieren zijn afhankelijk van hun eigenaren voor voedsel en verzorging. Wanneer een eigenaar overlijdt en geen contact met de buitenwereld heeft, kunnen deze dieren in een wanhopige overlevingsmodus terechtkomen.
Hoewel het natuurlijk gedrag is voor dieren om in extreme situaties instinctief te handelen, onderstreept het de noodzaak van toezicht en zorg voor mensen die alleen wonen, vooral met huisdieren. Regelmatige controle door familie, vrienden of buren kan levensreddend zijn, niet alleen voor de persoon, maar ook voor de dieren die volledig van hen afhankelijk zijn.
Deze tragedies zijn een harde herinnering aan het belang van gemeenschap en zorg voor elkaar. Het verlies van een leven is al verdrietig genoeg; dat het eindigt in eenzaamheid en wanhoop, is hartverscheurend voor iedereen die betrokken is
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken