Algemeen
Hartverscheurend ongeluk: 19-jarige Nederlander komt om het leven op snelweg
In de nacht van zaterdag op zondag is een 19-jarige jongeman uit Vriezenveen om het leven gekomen bij een tragisch ongeval in Duitsland. Het incident vond plaats op de A31 bij Isterberg, net over de grens bij Enschede, en heeft zowel lokaal als in de regio voor veel verdriet en ontzetting gezorgd.
Ongeval op de vluchtstrook
De jonge Nederlander reed samen met een 32-jarige bestuurder, een man die in Spanje woont, richting Nederland. Om nog onbekende redenen stopte de bestuurder de auto op de vluchtstrook van de snelweg. Kort daarna stapte de 19-jarige uit het voertuig, waarna het noodlot toesloeg. Op dat moment werd hij geraakt door een passerende auto. De klap was fataal, en hij overleed ter plaatse aan zijn verwondingen.
De bestuurder van het passerende voertuig kon de jongeman niet meer ontwijken. In de auto zaten vier inzittenden, die volgens de Duitse politie lichte verwondingen opliepen. Ze zijn ter plekke behandeld.
Politieonderzoek
De Duitse autoriteiten omschrijven het incident als een “ongelukkig ongeval” en doen verder onderzoek naar de precieze toedracht. De 32-jarige bestuurder van de auto waarin het slachtoffer reed, is door de politie verhoord, maar er zijn geen aanwijzingen dat hij schuld draagt aan het incident. Het lijkt te gaan om een tragische samenloop van omstandigheden.
Hoewel de exacte reden waarom de auto stilstond op de vluchtstrook nog niet is vastgesteld, benadrukken de autoriteiten dat het parkeren op de vluchtstrook in Duitsland strikt gereguleerd is en doorgaans alleen is toegestaan bij noodgevallen.
Verdriet in Vriezenveen
Het nieuws over het ongeval heeft diepe sporen nagelaten in Vriezenveen, de woonplaats van het slachtoffer. De 19-jarige was geliefd in de gemeenschap, en het verlies wordt daar intens gevoeld. Familie, vrienden en bekenden zijn in diepe rouw. Lokale instanties hebben hun steun aangeboden aan de nabestaanden en bekenden van het slachtoffer.
Veiligheid op snelwegen
Het tragische incident benadrukt opnieuw het belang van voorzichtigheid op snelwegen, met name bij het gebruik van de vluchtstrook. Dergelijke plekken zijn alleen bedoeld voor noodgevallen, omdat ze bijzonder risicovol zijn door de snelheid van het langsrazende verkeer.
Autoriteiten blijven benadrukken dat automobilisten bij pech of andere noodgevallen direct hulpdiensten moeten inschakelen en indien mogelijk achter de vangrail moeten blijven, omdat de vluchtstrook zelf vaak geen veilige plek biedt.
Vervolgonderzoek
De Duitse politie zet haar onderzoek naar de omstandigheden van het ongeval voort. Ze proberen onder meer te achterhalen waarom de auto op de vluchtstrook stilstond en waarom de jongeman uitstapte.
Ondertussen zijn er gesprekken gaande met alle betrokkenen, waaronder de bestuurder uit Spanje en de inzittenden van de passerende auto. Er wordt verwacht dat het onderzoek meer duidelijkheid zal geven over wat er precies is gebeurd in de fatale nacht.
Het tragische verlies van deze jonge Nederlander benadrukt hoe snel en onverwacht het noodlot kan toeslaan, en hoe belangrijk het is om altijd alert te blijven in verkeerssituaties. De nabestaanden worden ondersteund door familie en vrienden, terwijl de gemeenschap van Vriezenveen samenkomt om steun te bieden in deze moeilijke tijd.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken