Algemeen
Hans (43) kraakt verlaten stroomhuisje samen met zijn vriendin: “Geen andere optie door woningnood”
De woningmarkt in Nederland staat onder enorme druk. Betaalbare woonruimte is voor veel mensen een onmogelijke zoektocht geworden. De huurprijzen rijzen de pan uit en wachttijden voor sociale huurwoningen lopen op tot tien jaar of langer. Vooral in de grote steden zijn de prijzen onbetaalbaar, en wie geluk heeft een kamer te vinden, betaalt al snel 1200 euro per maand voor een klein appartement of studio. Voor sommige Nederlanders dwingt deze situatie hen tot onconventionele en soms illegale oplossingen. Hans (43) en zijn vriendin zijn daar een voorbeeld van. Uit pure noodzaak besloten zij een verlaten elektriciteitshuisje te kraken.
Een gedwongen keuze: leven in een gekraakt stroomhuisje
Hans en zijn vriendin verkeren al langere tijd in een moeilijke woonsituatie. Door de extreme woningnood en de onmogelijkheid om een betaalbare woning te vinden, zagen ze zich genoodzaakt om een drastische beslissing te nemen. Ze kozen ervoor om een verlaten elektriciteitshuisje te betrekken dat al geruime tijd leegstond in een weiland.
Hans is zich bewust van de illegale aard van hun oplossing, maar benadrukt dat ze simpelweg geen alternatief hadden. De prijzen in de vrije huursector zijn voor hen onbetaalbaar, en een sociale huurwoning is geen optie vanwege de torenhoge wachttijden. Ondanks de onconventionele manier waarop ze nu wonen, beschouwen ze zichzelf als slachtoffer van een falend woonbeleid.
“Het is niet zo dat we hier graag wonen,” zegt Hans. “Maar wat moet je doen als er simpelweg geen andere opties zijn? Dit is niet onze eerste keuze, maar wel onze enige kans op een dak boven ons hoofd.”
Waarom grijpt de gemeente niet in?
Hoewel kraken in Nederland officieel verboden is, zijn er situaties waarin de overheid niet direct ingrijpt. In het geval van Hans en zijn vriendin is de politie op de hoogte van hun verblijf in het stroomhuisje, maar tot nu toe is er geen ontruiming aangekondigd. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er geen directe alternatieve woonruimte voor hen beschikbaar is.
Veel gemeenten worstelen met de vraag wat te doen met krakers die nergens anders terechtkunnen. Enerzijds is kraken illegaal, maar anderzijds is er ook een groot tekort aan woningen. Zolang het pand geen direct gevaar vormt en er geen eigenaar is die actief om ontruiming vraagt, wordt het gedoogd – al is dat geen garantie voor de toekomst.
Overleven zonder elektriciteit en basisvoorzieningen
Het ironische aan Hans’ situatie is dat hij woont in een voormalig stroomhuisje, maar zelf geen elektriciteit heeft. Toen hij en zijn vriendin hun intrek namen, was het gebouw al lange tijd afgesloten van het energienet.
Voordat ze erin trokken, controleerde Hans zorgvuldig of er geen stroom meer op de installaties stond, om gevaarlijke situaties te voorkomen. Sindsdien hebben ze hun levensstijl drastisch moeten aanpassen om te overleven zonder elektriciteit.
🔹 Verlichting: Kaarsen en olielampen 🔹 Koken: Op een barbecue of campingkookstel 🔹 Verwarming: Extra dekens en thermokleding 🔹 Water: Jerrycans gevuld bij openbare tappunten
“Het is geen luxe leven,” geeft Hans toe. “We moeten alles plannen en improviseren. Warm douchen zit er niet in, en zodra het donker wordt, zijn we afhankelijk van kaarslicht.” Toch zien ze dit als de enige optie, zolang de woningmarkt hen geen betaalbaar alternatief biedt.
Woningnood dwingt mensen tot extreme keuzes
Hans en zijn vriendin zijn geen uitzonderingen. De krapte op de woningmarkt treft steeds meer mensen, en sommigen voelen zich genoodzaakt om leegstaande gebouwen te kraken.
🏠 In 2023 steeg het aantal daklozen in Nederland tot meer dan 32.000. Dit aantal omvat niet alleen mensen zonder onderdak, maar ook spookbewoners: mensen die zich behelpen met tijdelijke en onofficiële woonoplossingen, zoals wonen in campers, kraakpanden of onafgewerkte bouwlocaties.
🏠 Wachttijden voor sociale huurwoningen kunnen oplopen tot tien tot vijftien jaar in grote steden zoals Amsterdam, Utrecht en Rotterdam.
🏠 Het aantal kraken van leegstaande gebouwen is de afgelopen jaren toegenomen, vooral in gemeenten waar betaalbare huurwoningen onvindbaar zijn.
De situatie van Hans en zijn vriendin is dan ook een symptoom van een groter probleem. Zolang de overheid geen structurele oplossingen biedt voor de woningcrisis, zullen steeds meer mensen gedwongen worden om radicale keuzes te maken.
Wat zijn de mogelijke oplossingen?
De overheid en gemeenten staan onder druk om de woningnood aan te pakken, maar de vooruitzichten blijven zorgwekkend. Er zijn enkele mogelijke oplossingen:
✅ Versneld bouwen van betaalbare huurwoningen – Er is een groot tekort aan sociale huurwoningen en betaalbare huurwoningen voor lage- en middeninkomens. Projecten moeten sneller en efficiënter worden gerealiseerd.
✅ Meer tijdelijke huisvesting – Gemeenten kunnen sneller tijdelijke woonoplossingen creëren, zoals containerwoningen of flexwoningen voor mensen die dringend onderdak nodig hebben.
✅ Leegstaande panden beter benutten – In plaats van kraken te bestrijden, zou de overheid leegstaande gebouwen kunnen omvormen tot legale woonruimtes voor mensen zoals Hans en zijn vriendin.
✅ Hogere regulering van huurprijzen – De stijgende huurprijzen in de particuliere sector maken het voor veel mensen onmogelijk om een woning te vinden. Striktere regulering zou de huurmarkt toegankelijker kunnen maken.
Conclusie: woningnood dwingt mensen tot het uiterste
Hans en zijn vriendin zijn geen criminelen, maar slachtoffers van een woningmarkt die niet werkt. Hun keuze om een stroomhuisje te kraken is geen luxe, maar een noodgedwongen oplossing. Zonder elektriciteit, stromend water en basisvoorzieningen proberen ze te overleven in een systeem dat hen geen andere uitweg biedt.
Zolang de overheid geen effectieve maatregelen neemt om de woningcrisis op te lossen, zullen verhalen zoals die van Hans en zijn vriendin alleen maar vaker voorkomen. De vraag blijft: moet kraken als illegale handeling worden bestraft, of is het een schrijnend signaal dat de overheid niet langer kan negeren?
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.