Algemeen
Gordon onthult zijn plannen voor 2025: ‘Hierna vertrek ik voorgoed’ 😲
Het jaar 2024 was turbulent voor Gordon, met tegenslagen zoals een mislukte muzikale comeback en de annulering van zijn theatertour. Ondanks deze teleurstellingen blijft hij vooruitkijken en richt hij zich op zijn koffieketen Blushing en een nieuw hoofdstuk in zijn leven.
Muzikale ambities blijven leven
Hoewel zijn muziekcarrière momenteel op een laag pitje staat, is Gordon vastberaden om zijn plek in de muziekindustrie te heroveren. Volgens paragnost Liesbeth van Dijk is er hoop aan de horizon. “Hij zit zichzelf soms in de weg, maar ik zie hem in 2025 langzaam weer opkrabbelen en nieuwe plannen maken,” vertelt ze in een interview.
Een nieuwe start in het buitenland
Gordon lijkt steeds meer te overwegen om Nederland achter zich te laten. Liesbeth voorspelt dat hij binnen twee jaar definitief zal emigreren. “In het buitenland vindt hij de rust waar hij al jaren naar zoekt,” zegt ze. Daarbij zou hij ook de ware liefde tegenkomen. “Deze man past echt bij hem en zal hem niet verlaten,” voegt ze eraan toe, wat mogelijk een keerpunt betekent in zijn persoonlijke leven.
Focus op persoonlijke groei
Naast zijn carrière en plannen voor emigratie, staat ook persoonlijke groei centraal in Gordons toekomst. Volgens Liesbeth zal 2025 een jaar zijn waarin hij anders naar relaties kijkt. “Hij gaat beseffen dat ware liefde niet te koop is en richt zich meer op de diepere betekenis van relaties,” voorspelt ze. Dit nieuwe inzicht kan een positieve verandering brengen in zijn leven.
Zakelijk succes met Blushing
Waar zijn muziek en theater het afgelopen jaar tegenwind kenden, lijken Gordons zakelijke activiteiten een stabielere koers te varen. Blushing, zijn koffieketen, wordt volgens Liesbeth in 2025 een groot succes. Dit biedt hem niet alleen financiële stabiliteit, maar ook de ruimte om nieuwe ambities te realiseren.
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat brengt 2025?
Met vooruitzichten op een hernieuwde muziekcarrière, zakelijk succes en een mogelijke definitieve emigratie naar het buitenland, lijkt 2025 een jaar van transformatie en kansen voor Gordon. Hij laat zich niet uit het veld slaan door tegenslagen en blijft zichzelf heruitvinden.
Wat denkt u: zal Gordon zijn plannen waarmaken en rust en geluk vinden in een nieuw hoofdstuk?
In een wereld waar tatoeages steeds gebruikelijker worden als vorm van persoonlijke expressie, blijft werk vinden voor sommigen een uitdaging. Melissa Sloan, moeder van twee kinderen en trotse eigenaar van meer dan 800 tatoeages, ondervindt dagelijks de keerzijde van haar liefde voor lichaamskunst. Ondanks haar inspanningen om een baan te vinden, stuit ze telkens weer op afwijzingen vanwege haar uiterlijk.
Melissa, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, begon op 20-jarige leeftijd met tatoeëren en heeft sindsdien nooit meer een pauze genomen. Haar lichaam is een canvas geworden voor een verscheidenheid aan ontwerpen, waaronder spinnenwebben, religieuze kruizen en sierlijke teksten. Veel van haar tatoeages zijn gezet door haar partner en vallen in de categorie “gevangenisstijl”. Ze geeft toe dat tatoeëren een verslaving voor haar is geworden. “Ik laat minstens drie tatoeages per week zetten,” zegt ze.
Werkgevers weigeren haar
Hoewel tatoeages tegenwoordig vaak als mode worden gezien, blijkt het in de praktijk nog altijd een barrière te zijn op de arbeidsmarkt. Melissa heeft herhaaldelijk gesolliciteerd, zelfs voor banen als toilettenreiniger, maar blijft afgewezen worden.
“Ze zeggen het niet direct, maar ik weet dat het door mijn uiterlijk komt,” vertelt ze. Eerder had ze kort werk als schoonmaakster, maar ook daar kon ze haar baan niet behouden. Melissa benadrukt dat ze bereid is om elke vorm van werk aan te nemen om haar gezin te ondersteunen. “Ik wil gewoon een eerlijke kans,” zegt ze gefrustreerd.
Uitsluiting in het dagelijks leven
Naast afwijzingen op de arbeidsmarkt, ondervindt Melissa ook in haar privéleven problemen door haar tatoeages. Een incident dat haar diep raakte, was toen ze niet mocht deelnemen aan de kerstvoorstelling van haar kinderen op school. Leraren vonden haar uiterlijk te aanstootgevend en vroegen haar om vanaf de speelplaats naar binnen te kijken. “Ik voelde me buitengesloten en jaloers op de andere ouders die wel welkom waren,” herinnert ze zich.
Verdeeldheid over haar keuzes
De reacties op Melissa’s situatie zijn verdeeld. Waar sommigen haar steun betuigen en pleiten voor acceptatie van tatoeages, zijn anderen van mening dat haar keuzes haar problemen hebben veroorzaakt. Werkgevers zouden immers een bepaald beeld willen uitdragen, en Melissa’s uiterlijk kan volgens hen niet representatief zijn.
Maar Melissa blijft vasthouden aan haar principes. Ze stelt dat haar tatoeages een belangrijk deel van haar identiteit zijn en weigert zich aan te passen aan de maatschappelijke normen. “Dit is wie ik ben,” zegt ze met overtuiging. “Mensen hoeven het niet mooi te vinden, maar ze moeten me accepteren zoals ik ben.”
Een bredere discussie
Melissa’s verhaal werpt een bredere vraag op: hoe ver zijn we werkelijk met de acceptatie van diversiteit in uiterlijk? Hoewel tatoeages steeds meer ingeburgerd raken, blijkt uit situaties zoals die van Melissa dat vooroordelen nog altijd bestaan. Het verhaal van Melissa Sloan is een oproep tot bewustwording en acceptatie. In een maatschappij die diversiteit waardeert, zou er ruimte moeten zijn voor iedereen – ongeacht hoe ze eruitzien. Maar zoals Melissa zelf zegt: “Ik laat me niet ontmoedigen. Ik blijf vechten voor mijn plek.