Algemeen
Gezin Jeffrey en Emma al jaren bekend om mogelijk huiselijk geweld, moeder deed vrijdag melding
Kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) waarschijnlijk verdronken – OM doet onthulling, p0litie erkent eerdere signalen
Het hartverscheurende familiedrama rond Jeffrey (10) en Emma (8), die samen met hun vader Klaas Bijl 0verleden werden aangetroffen in een kanaal in Winschoten, blijft Nederland in zijn greep houden. Woensdagmiddag maakte het 0penbaar Ministerie bekend dat het drietal waarschijnlijk door verdrinking om het leven is gekomen. De vondst van hun lichamen, dinsdagavond in de auto van de vader, sloot een dagenlange en intensieve zoektocht af.
P0litie wist van eerdere zorgen in gezin
Tijdens een persconferentie in Winschoten werd duidelijk dat de situatie binnen het gezin al langer bekend was bij hulpdiensten. Vrijdagavond, een dag voor de vermissing, had de p0litie al een bezoek gebracht aan de woning van Klaas Bijl in Beerta. P0litiechef Frank Smilda bevestigde dat er toen een melding was gedaan. “Op dat moment was er geen directe reden om in te grijpen,” aldus Smilda. Waarom precies werd aangebeld, liet de p0litie in het belang van het onderzoek in het midden.
Later op woensdagavond liet p0litiechef Martin Sitalsing in het programma Eva weten dat de melding afkomstig was van de moeder van de kinderen. Zij had verontrustende berichten van Klaas ontvangen en sloeg alarm. De signalen bleken uiteindelijk niet voldoende om tot directe actie over te gaan. Wel werd er melding gemaakt bij Veilig Thuis.
Sitalsing onthulde bovendien dat er al jarenlang sprake was van mogelijke huiselijk geweldsituaties binnen het gezin. Die informatie was niet eerder gedeeld tijdens de persconferentie, maar onderstreept de ernst van de voorgeschiedenis.
Kinderen stonden onder gezag van moeder
Jeffrey en Emma stonden wettelijk onder gezag van hun moeder. Zaterdag gingen de alarmbellen af toen Klaas Bijl, zonder haar toestemming, de kinderen meenam. Kort daarna werd een Amber Alert uitgevaardigd. Het Openbaar Ministerie classificeerde het incident vanaf zaterdagavond als ontvoering.
“Het raakt ons allemaal heel diep wat er met Jeffrey en Emma is gebeurd,” zei p0litiechef Smilda. “We hebben alles ingezet wat mogelijk was.” Toch kwam het ‘zwartste scenario’ uit.
Onderzoek wijst op verdrinking
Volgens officier van justitie Debby Homans lijkt het er sterk op dat de vader met zijn kinderen in de auto het water is ingereden. “Het meest waarschijnlijke scenario is verdrinking,” aldus Homans. Een nader onderzoek moet uitsluitsel geven over de exacte toedracht.
De Toyota Avensis waarin het drietal werd aangetroffen, werd dinsdagavond met een kraan uit het water getakeld. De vondst volgde op een dagenlange zoektocht, waarbij ook vele vrijwilligers betrokken waren.
Gemeente onderzoekt eigen handelen
De kinderen woonden met hun moeder in Delfzijl, een plaats in de gemeente Eemsdelta. Burgemeester Ben Visser liet weten dat hij een intern onderzoek wil instellen. “We moeten nagaan of de gemeente alles heeft gedaan wat ze kon,” aldus Visser. “Over Klaas Bijl komt nu een beeld naar voren van iemand met een ernstig alc0holprobleem.”
Er zijn aanwijzingen dat hij eerder als verward werd beschouwd. Zaterdagmiddag, vlak voor de ontvoering, probeerden vrienden hem nog tegen te houden. Ze namen zijn autosleutel af omdat ze zich zorgen maakten, maar Klaas vertrok alsnog met een reservesleutel.
Verbroken belofte
Vrienden en bekenden verklaarden dat Klaas zaterdagmiddag had gezegd met de kinderen naar de McDonald’s te gaan. Of ze daar werkelijk zijn geweest, is nog onbekend. De locatie ligt dicht bij de plaats waar de auto werd teruggevonden. Camerabeelden uit de omgeving zijn inmiddels in bezit van de p0litie en worden geanalyseerd.
Een vriendin was aanwezig toen Klaas de kinderen ophaalde. Ze omschrijft hem als nerveus en emotioneel. Volgens haar vertelde Klaas met tranen in zijn ogen dat hij met zijn kinderen ‘naar het paradijs’ zou gaan.
Rouw en medeleven
De familie van Jeffrey en Emma werd in de nacht van dinsdag op woensdag geïnformeerd over de vondst van de lichamen. In een verklaring via Slacht0fferhulp lieten zij weten “aangeslagen, boos en intens verdrietig” te zijn. “Geen enkel woord komt in de buurt van wat wij nu voelen.”
De plek waar de auto werd gevonden is inmiddels uitgegroeid tot een stille herdenkingsplaats. Er liggen bloemen, knuffels en kaartjes. “Rust zacht”, staat op een van de briefjes geschreven.
Ook de burgemeesters van Oldambt en Eemsdelta spraken woensdag hun medeleven uit. “Dit drama raakt onze gemeenschap diep,” aldus burgemeester Sikkema van Oldambt. “We hadden gehoopt op een andere afloop.”
Burgemeester Visser roept mensen op terughoudend te zijn met het delen van beelden waarop te zien is hoe de auto uit het kanaal werd gehaald. “Het is een mooi gebaar dat mensen bloemen en knuffels brengen, maar we moeten ook de waardigheid van het moment respecteren.”
Een nieuw leven dat niet mocht beginnen
Jeffrey en Emma waren na de scheiding van hun ouders samen met hun moeder begonnen aan een nieuw leven in Delfzijl. Ze gingen daar naar school en bouwden een nieuw ritme op. “Hun hele leven lag nog voor hen,” aldus Visser. “We hadden hen zo graag levend en wel teruggevonden.”
De tragedie heeft geleid tot een golf van steun, verdriet en vragen. Vragen die niet alleen gaan over wat er is gebeurd, maar vooral over wat er voorkomen had kunnen worden. Het onderzoek gaat voorlopig onverminderd door.
Algemeen
Artsen staan op punt om vrouw van beademing te halen – dan spreekt ze onverwachts vier onvergetelijke woorden
Het wonder van Jill: hoe een afscheid veranderde in een nieuw begin
Soms zijn er van die momenten die alles in het leven op z’n kop zetten. Voor Ryan Finley was zo’n moment een zaterdag in mei 2007. Wat begon als een gewone dag, eindigde in een nachtmerrie. En toch… ergens in dat diepe dal vond zich een wonder plaats dat zelfs artsen tot op de dag van vandaag met verbazing achterlaat.
Ryan en zijn vrouw Jill Finley leidden een rustig leven samen in hun woning in de Verenigde Staten. Tot die bewuste ochtend. Ryan werd wakker en merkte dat zijn vrouw nog steeds in bed lag. Toen hij dichterbij kwam, trof hij haar levenloos aan. Ze lag op de grond, zonder zichtbare verwondingen. Geen tekenen van een 0ngeluk, geen bl0ed. Alleen stilte. En paniek.
Een man alleen met de d00d
Zonder te aarzelen begon Ryan met rean!meren. Terwijl hij met trillende handen het noodnummer belde, probeerde hij haar leven terug te brengen. Alles gebeurde in een waas. De minuten kropen voorbij, maar er kwam geen reactie. Geen hartslag. Geen ademhaling. Ryan gaf niet op, bleef doorgaan, bleef hopen.
Toen de ambulance arriveerde, namen de hulpverleners het van hem over. Met behulp van een defibrillator slaagden ze erin Jills hart weer op gang te krijgen. Maar het was te laat om te juichen: door het zuurstoftekort had haar brein flinke schade opgelopen. In het z!ekenhuis werd Jill in een kunstmatige coma gebracht om haar lichaam rust te geven. Wat toen volgde, was een dagenlange waakperiode waarin Ryan zijn vrouw geen enkel teken van bewustzijn zag geven.
De moeilijkste beslissing van zijn leven
De dagen werden weken. Artsen kwamen steeds met hetzelfde verhaal: de kans op herstel was minimaal, hooguit 1 tot 2 procent. Jill zou, als ze überhaupt nog wakker werd, waarschijnlijk nooit meer de vrouw zijn die Ryan kende. Ze lag stil, levenloos, zonder enige respons. De artsen stelden voor om de beademing te staken.
Ryan stond voor een hartverscheurende keuze. In zijn dagboek schreef hij: “Vandaag is misschien wel de slechtste dag van mijn leven. Ik moet beslissen of ze gaat sterven of niet.” Hij overlegde met specialisten, vroeg om advies, huilde, bad. En uiteindelijk, na veel wikken en wegen, besloot hij dat het misschien beter was haar te laten gaan.
En toen gebeurde het onvoorstelbare
Op het moment dat de beademingsapparatuur werd uitgeschakeld, verwachtten de artsen dat haar hart vanzelf zou stoppen. Maar dat gebeurde niet. Jill bleef ademen. En wat daarna gebeurde, tartte elke medische logica: haar lippen begonnen te bewegen.
Om 23.45 uur diezelfde avond, hoorde Ryan voor het eerst sinds weken weer haar stem.
Vier woorden. Vier simpele woorden die alles veranderden.
“Haal me hier weg,” fluisterde Jill.
Ryan was met stomheid geslagen. Hij twijfelde of hij het zich had verbeeld. Maar Jill herhaalde haar woorden en voegde er iets aan toe dat hem kippenvel bezorgde: ze wilde naar haar favoriete restaurant om te eten.
Artsen konden hun ogen niet geloven
Voor de dokters was het een medisch raadsel. Hoe kon iemand, bij wie het brein ernstig beschadigd leek, ineens wakker worden en coherent praten? Jill bleek in de dagen erna steeds meer bij kennis te komen. Ze herkende mensen, stelde vragen, en begon zelfs weer voorzichtig te bewegen.
Hoewel haar herstel tijd vergde, bleek al snel dat Jill opnieuw moest leren lopen en spreken. Toch kon ze, tot verbazing van de artsen, steeds meer taken zelfstandig oppakken. Vandaag de dag leeft ze weer volop – een toekomst die op het randje van verdwijnen stond.
Een tweede kans op het leven
Voor Ryan en Jill veranderde deze ervaring alles. Hun kijk op het leven, op tijd, op liefde – niets is meer vanzelfsprekend. “We waarderen nu elke dag, elke minuut, elk uur,” vertelde Jill aan de Amerikaanse nieuwssite TODAY. Elk klein gebaar telt. Elk moment samen is een cadeau.
Jill noemt haar tweede leven een geschenk. Ryan noemt het een wonder. “Ik weet dat het misschien gek klinkt,” zei hij, “maar op dat moment, toen ze me aankeek en vroeg of we konden gaan eten, wist ik dat alles anders was. Ze was terug. Mijn Jill was terug.”
Een boodschap die raakt
Het verhaal van Jill en Ryan heeft wereldwijd mensen geraakt. Niet alleen vanwege het medische aspect, maar vooral omdat het de kracht van hoop laat zien. Ryan gaf niet op, bleef tot het laatste moment aan haar zijde, zelfs toen de wetenschap haar had opgegeven. Zijn liefde, geduld en geloof werden onverwacht beloond.
Mensen die het verhaal horen, stellen zichzelf vragen: wat zou ik doen in zo’n situatie? Zou ik de stekker eruit trekken als alle hoop vervlogen lijkt? Het antwoord is voor iedereen anders, maar één ding is zeker: het verhaal van Jill en Ryan toont dat zelfs op de donkerste momenten het onmogelijke kan gebeuren.
Een wonder met impact
Vandaag genieten Jill en Ryan opnieuw van de kleine dingen: samen ontbijten, wandelen, lachen. De video van hun verhaal is inmiddels miljoenen keren bekeken en de reacties stromen binnen. Mensen spreken hun bewondering uit, hun ontroering, maar ook hun hoop.
Want in een wereld die soms overweldigend lijkt, is het verhaal van Jill Finley een herinnering dat het leven grillig is, kwetsbaar – maar ook vol onverwachte wendingen. Zelfs als alles verloren lijkt, kan er een sprankje hoop zijn. Soms genoeg om alles te veranderen.
En voor Ryan en Jill? Zij beseffen als geen ander: elke dag samen is een overwinning.