De familie Ahmed leeft dagelijks met de uitdagingen van een bestaan op bijstandsniveau. Ondanks hun inzet en wil om vooruit te komen, worstelen zij om hun driejarige zoontje een gelukkige en zorgeloze jeugd te bieden. Zelfs eenvoudige genoegens, zoals een ijsje in het park of een dagje dierentuin, zijn financieel onhaalbaar. “Ik wil werken,” zegt de vader vastberaden. “Maar het is veel moeilijker dan mensen denken.”

Overleven in armoede

Het leven van het gezin draait om overleven. In hun kleine, functioneel ingerichte appartement worden de uitgaven zorgvuldig afgewogen. Huur, boodschappen en de energierekening krijgen prioriteit. Wat overblijft, is vaak niet genoeg voor iets extra’s. “Hoe leg je een kind uit dat zelfs een ijsje te duur is?” vraagt de moeder zich af.

Ze droomt ervan haar zoontje een normale jeugd te geven, maar steeds ‘nee’ moeten zeggen, doet pijn. Vooral tijdens feestdagen is het contrast schrijnend. “Op sociale media zie je anderen genieten, terwijl wij die dagen gewoon uitzitten. Het breekt je hart.”

De strijd om werk

De vader voelt een enorme verantwoordelijkheid om voor zijn gezin te zorgen, maar hij stuit op muren. “Ik wil écht werken, maar werkgevers zien mijn gebrekkige Nederlands en het gebrek aan ervaring. Dan houdt het op.” Hij volgt nu een cursus om zijn kansen te vergroten, maar de weg is lang.

“Ik wil mijn zoon laten zien dat hard werken loont, maar hoe doe je dat als je vastzit in een systeem dat tegenwerkt?” zegt hij gefrustreerd. Zijn vrouw knikt: “Mensen denken dat de bijstand makkelijk is, maar het is keihard overleven.”

Emotionele druk binnen het gezin

De financiële zorgen leggen een enorme druk op hun relatie. “We hebben vaak woorden over geld, niet omdat we elkaar iets verwijten, maar omdat de stress zo groot is,” vertelt de moeder. “Je zit constant in overlevingsmodus, en dat sloopt je.” Toch proberen ze elkaar te steunen en hoop te houden. “We doen dit voor onze zoon. Hij verdient een betere toekomst.”

Onrecht en ontmoediging

Voor de vader is de publieke opinie over bijstandsgerechtigden moeilijk te verteren. “Mensen denken dat je lui bent, maar ze zien niet hoe hard je je best doet. Ik wil werken, maar het systeem ontmoedigt me. Zodra je werk vindt, raak je toeslagen kwijt en sta je er financieel soms slechter voor.”

Hij pleit voor verandering: een systeem dat werken stimuleert in plaats van straft. “Het is alsof je vastzit en geen stap vooruit kunt zetten.”

Hoop op betere tijden

Ondanks de tegenslagen blijven de Ahmeds dromen van een betere toekomst. De moeder hoopt dat haar man zijn cursus succesvol afrondt en werk vindt. “Dan kunnen we eindelijk vooruitkijken.” Ze fantaseert over kleine dingen, zoals een dagje uit of samen taart bakken.

De vader deelt die hoop: “Ik wil dat mijn zoon later trots kan zijn. Dat hij kan zeggen: mijn ouders hebben gevochten en het gered. We geven nooit op.”

Een roep om verandering

Het verhaal van de familie Ahmed laat zien hoe moeilijk het is om uit de armoedespiraal te ontsnappen. Zij roepen op tot een eerlijker systeem dat mensen ondersteunt bij de stap naar werk, zonder hen financieel te straffen. Betere begeleiding, mogelijkheden om bij te verdienen en een focus op kansen bieden zijn essentieel om gezinnen zoals dat van hen te helpen.

Kracht en doorzettingsvermogen

Ondanks alle uitdagingen blijft de familie vechten. Hun verhaal is een krachtig voorbeeld van doorzettingsvermogen en liefde in moeilijke tijden. “Het is zwaar,” besluit de vader. “Maar we geven niet op. Op een dag, dat weet ik zeker, zal het ons lukken.”