Algemeen
Explosieve discussie: Een Huis Vol-gezin onder vuur na geboorte achtste kind – ‘Dit moet stoppen!
De familie Wildeman, bekend van het programma Een Huis Vol, heeft recent hun achtste kind verwelkomd. Dit nieuws heeft tot een storm van reacties geleid op sociale media, met name op de Facebook-pagina van RTL Boulevard. Terwijl sommigen het gezin feliciteren, uiten anderen scherpe kritiek op hun grote gezin.
Felle kritiek op grote gezinnen
Het bericht over de geboorte van de baby, die twee weken te vroeg ter wereld kwam, leidde tot hevige discussies onder de kijkers. “Gelukkig kunnen ze nu, na een onzekere periode, in volle teugen genieten van het kleine meisje,” luidde het bericht van RTL Boulevard. Toch vonden veel mensen het nodig om hun ongezouten mening te geven over het grote gezin.
Een van de meest kritische reacties kwam van Tiziana, die vond dat acht kinderen simpelweg te veel zijn. “Acht kinderen zijn er zes teveel. Dit soort mensen helpen Nederland en de groene planeet naar de afgrond. Ook zijn dit soort mensen verslaafd aan zwanger zijn en kunnen niet accepteren dat er geen baby meer in huis is.”
Ze suggereerde zelfs beleidsmaatregelen: “Vanaf kind drie geen kinderbijslag meer geven. Twee kinderen is voldoende om vader en moeder na hun dood te kunnen vervangen. Waarom krijgen dit soort mensen aandacht? Acht miljard mensen op aarde en wij maken onze aarde en dat beetje groen in Nederland kapot. Verbied massaproductie!”
Tegenreacties: ‘Zonder kinderen geen toekomst’
Niet iedereen was het met deze kritiek eens. Proud reageerde fel op Tiziana’s opmerkingen en wees op de economische voordelen van grotere gezinnen. “‘Dit soort mensen’ houden de economie draaiende en zorgen dat straks ook vacatures opgevuld kunnen worden en ouderen verzorgd kunnen worden. Zonder kinderen geen toekomst. Dan gaat de vergrijzing nog harder en ontstaan er problemen op de arbeidsmarkt.”
Ook Kirsten vond de kritiek ongepast en gemeen. “Wat een denigrerende reactie. Dit gezin zorgt heel goed en liefdevol voor elkaar. Ze zijn topouders, die alles voor hun kinderen over hebben.”
Lindsay sloot zich hierbij aan en vond de opmerkingen van Tiziana te ver gaan. “Ik vind ’t eerder egoïstisch om zo’n reactie te plaatsen. Wie zegt dat zij hun kinderen geen toekomst kunnen bieden? En het is al helemaal raar om te suggereren dat twee kinderen ouders zouden vervangen later.”
De verdeling van de meningen
Hoewel veel mensen het gezin verdedigen, blijft de kritiek aanhouden. Sommige reacties richtten zich op de impact van grote gezinnen op het milieu, terwijl anderen zich afvroegen of de ouders in staat zouden zijn om acht kinderen de juiste aandacht en opvoeding te geven.
Erica, een andere reageerder, vond het aantal kinderen simpelweg te hoog en noemde het echtpaar ‘konijnen’. Nadika voegde daar cynisch aan toe: “Nog even rust en dan door naar nummer negen, aangezien moeder verslaafd is aan zwanger zijn.”
De discussie over kinderbijslag
Naast de vraag of grote gezinnen ethisch verantwoord zijn, werd in de discussie ook het beleid rondom kinderbijslag aangestipt. Sommige critici pleiten ervoor dat ouders na een bepaald aantal kinderen geen financiële ondersteuning meer zouden moeten ontvangen van de overheid.
Dit onderwerp komt vaker ter sprake in maatschappelijke debatten. Voorstanders van kinderbijslag wijzen erop dat het helpt om gezinnen te ondersteunen en de kosten van opvoeding te dekken, terwijl tegenstanders vinden dat het ouders stimuleert om meer kinderen te krijgen dan ze daadwerkelijk kunnen onderhouden.
De rol van media en publieke opinie
Het programma Een Huis Vol belicht grote gezinnen en hun dagelijkse uitdagingen. Het laat zien hoe ouders omgaan met logistieke, financiële en opvoedkundige aspecten van een groot gezin. Toch roept het bij een deel van het publiek vraagtekens op. Sommigen vinden dat de media dit soort gezinnen verheerlijkt, terwijl anderen juist waardering hebben voor de manier waarop ze worden neergezet.
Conclusie
De geboorte van het achtste kind van de familie Wildeman heeft een golf van meningen opgeroepen. Terwijl sommigen hen feliciteren en benadrukken hoe belangrijk kinderen zijn voor de toekomst, uiten anderen zorgen over de impact van grote gezinnen op de maatschappij en het milieu.
Deze discussie laat zien hoe verdeeld de publieke opinie is over dit onderwerp. De vraag blijft of grote gezinnen een persoonlijke keuze moeten blijven zonder inmenging van buitenaf, of dat er meer regelgeving moet komen rondom kinderbijslag en bevolkingsgroei. Eén ding is zeker: de komst van een nieuwe baby in een groot gezin blijft een onderwerp dat mensen bezighoudt.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken