Connect with us

Algemeen

Eva Jinek krijgt straf na dragen van kaboutermuts: ‘Ze zet zichzelf voor schut’

Avatar foto

Geplaatst

op

Eva Jinek ligt onder vuur na haar keuze om tijdens een interview met Gert Verhulst, de oprichter van Studio 100 en geestelijk vader van onder andere Kabouter Plop, een kaboutermuts op te zetten. Wat bedoeld was als een speelse knipoog naar de bekende kinderserie, wordt door critici als een misplaatste actie gezien. Tv-expert Tina Nijkamp is een van de meest uitgesproken stemmen in deze discussie. Zij vindt dat de actie Eva’s rol als serieuze talkshowhost ondermijnt.

Een speels gebaar

Het interview met Gert Verhulst vond plaats in de talkshow van Eva Jinek op woensdagavond. Gert, een belangrijke naam in de wereld van kinderentertainment, werd aangekondigd als een prominente gast. Tijdens het gesprek besloot Eva een deel van het interview te doen met een kaboutermuts op, als verwijzing naar Kabouter Plop. Hoewel het misschien bedoeld was als luchtige noot, viel het gebaar niet bij iedereen in goede aarde.

Kritiek van Tina Nijkamp

Tv-kenner Tina Nijkamp deelde haar onvrede in haar online rubriek Tina’s TV Update. “Ik zou Eva toch aanraden om niet meer zo’n kaboutermuts op te zetten. Het maakt het allemaal te amicaal,” stelt ze. Volgens Tina wekt zo’n actie de indruk dat Eva met vrienden aan het kletsen is in plaats van een professioneel interview te voeren. “Het voelt soms alsof je naar een vriendenclubje zit te kijken. Dat kan de kijker het gevoel geven buitengesloten te zijn.”

Nijkamp benadrukt dat het belangrijk is voor een talkshowhost om een bepaalde mate van professionaliteit te behouden, zelfs in informele gesprekken. “Een serieuze talkshowhost heeft die gekkigheid niet nodig. Een kaboutermuts draagt alleen maar bij aan een giechelige sfeer,” voegt ze eraan toe.

Een oppervlakkige vriendenborrel

Volgens Tina lijkt Eva’s vooravondprogramma steeds meer op een informele vriendenborrel, waarin voorstellingen, tentoonstellingen en concerten worden aangekondigd. De kaboutermuts illustreert volgens haar dit probleem. “Het maakt meteen duidelijk dat het geen kritisch gesprek wordt. Dat doet afbreuk aan de inhoud en het imago van de show,” aldus Tina.

Ze gaat zelfs zover dat ze een column aan het incident wijdt in De Telegraaf. Daarin haalt ze aan dat Eva zelf toegaf dat de redactie haar had aangemoedigd om de muts op te zetten. “Ze zei dat de redactie de hele dag had geroepen dat ze die muts op moest zetten omdat ze er dan, haha, zo voor l*l stond. En heel eerlijk: dat stond ze ook.”

Het probleem met Gert Verhulst

De kritiek op Eva beperkt zich niet alleen tot de kaboutermuts. Tina vraagt zich ook af waarom Gert Verhulst überhaupt zo groots werd aangekondigd. “Hij verschijnt tegenwoordig constant op de Nederlandse televisie en wordt daar vaak bewierookt,” zegt ze. Het is volgens haar onduidelijk waarom hij als een ‘grote gast’ werd neergezet. “Het interview had geen bijzondere invalshoek, wat de keuze voor deze gast des te opmerkelijker maakt.”

Eva Jinek (2018)

Het imago van Eva Jinek

Eva Jinek staat bekend om haar interviews met een scherpe en kritische toon, maar dit incident werpt volgens critici een schaduw over haar reputatie. Waar de kaboutermuts misschien bedoeld was als een humoristisch gebaar, wordt het door sommige kijkers en mediafiguren gezien als een teken van gebrek aan ernst. Tina Nijkamp ziet het als een kans voor Eva om na te denken over haar aanpak. “Dit soort acties kunnen haar imago als serieuze journalist schaden,” waarschuwt ze.

Reacties uit het publiek

Het publiek reageert verdeeld op het voorval. Op sociale media laten sommige kijkers weten de kaboutermuts een leuke en spontane actie te vinden. “Het laat zien dat Eva zichzelf niet te serieus neemt,” schrijft een fan op Twitter. Andere kijkers zijn kritischer. “Dit is waarom ik niet meer kijk naar Jinek. Het wordt steeds meer een gezelligheidsprogramma en steeds minder een journalistieke talkshow,” schrijft een andere gebruiker.

De discussie rondom Eva’s kaboutermuts laat zien hoe lastig het kan zijn om balans te vinden tussen luchtigheid en professionaliteit in een talkshow. Waar sommige kijkers de informele sfeer waarderen, zien anderen het als een gebrek aan focus en diepgang. Voor Eva Jinek lijkt dit incident een moment van reflectie te zijn. Welke richting wil ze op met haar talkshow en hoe kan ze haar geloofwaardigheid behouden zonder haar spontaniteit te verliezen?

Conclusie

Het dragen van de kaboutermuts tijdens het interview met Gert Verhulst heeft geleid tot veel kritiek op Eva Jinek. Hoewel het waarschijnlijk bedoeld was als een onschuldige knipoog, roept het vragen op over haar rol als serieuze talkshowhost. Kritiek van tv-experts zoals Tina Nijkamp onderstreept het belang van een professionele houding, zelfs in informele situaties. Voor Eva is het nu de uitdaging om een balans te vinden tussen humor en ernst, zodat ze zowel haar unieke stijl als haar journalistieke geloofwaardigheid kan behouden.

Eva van der Veen (1991) is een veelzijdige journalist en redactrice met een scherpe blik op politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Ze studeerde Journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar ze zich specialiseerde in onderzoeksjournalistiek en media-ethiek. Na haar studie werkte Eva als politiek verslaggever voor een grote Nederlandse krant, waar ze debatten in Den Haag versloeg en diepgaande analyses schreef over beleid en internationale betrekkingen. Haar werk kenmerkt zich door grondige research, objectiviteit en een kritische benadering van de macht. Sinds 2024 maakt Eva deel uit van het redactieteam van onze nieuwswebsite, waar ze zich richt op diepgaande achtergrondartikelen, interviews met beleidsmakers en fact-checking. Ze is gepassioneerd over het blootleggen van verborgen verhalen en het verstrekken van nauwkeurige informatie aan het publiek. Buiten haar journalistieke werk is Eva een liefhebber van geschiedenis, literatuur en lange wandelingen in de natuur. Ze gelooft in de kracht van onafhankelijke journalistiek en streeft ernaar om complexe onderwerpen toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Algemeen

Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!

Avatar foto

Geplaatst

op

Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.

Laatste stappen en onwerkelijke realiteit

Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”

Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”

Van diagnose tot amputatie

Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”

Een ‘robotbeen’ dat niet werkt

Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”

In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”

Verlies op alle fronten

Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”

Steun van lotgenoten

Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.

Levenslessen en hoop delen

Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”

Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”

Letterlijk een berg beklimmen

Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”

Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”

 

Lees verder