Algemeen
Erik de Zwart Woedend: ‘Marco Borsato Wordt Gegijzeld Door het OM!’ Wat Gebeurt Daar?!
Het blijft voor veel irritatie zorgen dat Marco Borsato nog altijd niet voor de rechter is verschenen in de zaak rondom zijn vermeende ontucht met een minderjarig meisje. Erik de Zwart, voormalig radio-dj en muziekliefhebber, windt er in de Story geen doekjes om: hij vindt de situatie ronduit belachelijk en spreekt zelfs van een “gijzeling” door het Openbaar Ministerie (OM).
Ernstige beschuldigingen
De zaak rondom Marco Borsato draait om zeer ernstige beschuldigingen. Het vermeende slachtoffer was destijds minderjarig, wat het zedenfeit extra gevoelig maakt. Het uiteindelijke oordeel van de rechter is daarom van groot belang. Toch lijkt er voorlopig weinig vooruitgang in de zaak te zitten. Volgens Marco’s advocaat wordt de zaak mogelijk pas in 2026 behandeld, een tijdspanne die Erik de Zwart absoluut niet kan begrijpen.
Erik roept op tot actie
In een interview met de Story uit Erik zijn frustratie over de gang van zaken. Hij hekelt de traagheid van het strafproces en richt zijn pijlen op het OM. “Marco wordt gegijzeld door het Openbaar Ministerie,” zegt hij. “Zijn strafproces duurt belachelijk lang. Maak het rond, vertel die man waar hij aan toe is. Waarom moet het zo lang duren?”
Erik uit ook zijn twijfels over de werkwijze van het OM. “Ik weet niet wat die mensen bij het OM allemaal doen, misschien vergaderen ze te veel, maar ze moeten gewoon aan het werk.” Zijn harde woorden laten weinig ruimte voor interpretatie: hij vindt dat de zaak onnodig wordt vertraagd en dat Marco recht heeft op duidelijkheid.
Ondersteuning uit de muziekwereld
Erik de Zwart was onlangs aanwezig bij de opening van een Top 40-expositie, waar hij Marco Borsato nadrukkelijk in het zonnetje zette. Tijdens zijn toespraak benadrukte hij het belang van Marco’s bijdrage aan de Nederlandse muziekindustrie en sprak hij de hoop uit dat er snel duidelijkheid komt in de zaak.
“Hij had hier vandaag willen zijn en hoort in de eregalerij thuis,” vertelde Erik tijdens het evenement. “Laten we hopen dat er aan zijn gijzeling door het OM in 2025 een einde komt en hij weet waar hij aan toe is.” Zijn woorden werden met luid applaus ontvangen door het publiek, dat onder andere bestond uit bekende artiesten zoals George Baker, Ben Cramer, Corry Konings, Piet Veerman en Jody Bernal.
Vertraging deels eigen verantwoordelijkheid
Hoewel Erik vooral het OM verantwoordelijk houdt voor de traagheid van de zaak, valt niet te ontkennen dat Marco zelf ook bijdraagt aan de vertraging. Volgens juridische bronnen zijn de procedurele keuzes van zijn verdediging deels debet aan het uitstel. Dit maakt de situatie extra complex en gevoelig.
Een zaak die blijft hangen
De strafzaak tegen Marco Borsato blijft een heet hangijzer. Het jarenlange wachten op een oordeel zorgt niet alleen voor frustratie bij Marco zelf, maar ook bij velen in de entertainmentwereld. Erik de Zwart verwoordt wat velen denken: het is tijd dat het OM actie onderneemt en deze zaak eindelijk tot een conclusie brengt. Tot die tijd blijft de kwestie een bron van discussie en ongenoegen.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken