Algemeen
Eric de Munck haalt uit naar Peter van der Vorst: ‘Zijn beleid slaat nergens op!
Eric de Munck, een van de vaste deskundigen van RTL Boulevard, uit scherpe kritiek op zijn baas, Peter van der Vorst. De RTL-baas, die eerder de Stop Hating, Be Sweet-campagne lanceerde om een vriendelijker mediaklimaat te promoten, ligt onder vuur vanwege de tegenstrijdigheid van die boodschap met de programma’s die RTL uitzendt. Volgens Eric zendt RTL programma’s uit die totaal niet aansluiten bij de campagnefilosofie, zoals Ranking the Stars en Paradise Hotel, waarin emotioneel leed en confrontaties juist centraal staan.
Fatshaming in Ranking the Stars
In de meest recente aflevering van Ranking the Stars kwam een opmerking van Gordon over het gewicht van een medekandidaat onder vuur te liggen. Het incident heeft een bredere discussie op gang gebracht over de toon en inhoud van het programma. Eric de Munck sprak hierover in De BLVD Podcast en noemde het programma een slecht voorbeeld van de door RTL gepromote ‘be sweet’-mentaliteit.
“Als je een boodschap wil uitstralen van ‘stop hate, be sweet’, dan kun je toch niet een programma uitzenden waar fatshaming gebeurt?” zegt Eric. “Waarom worden zulke formats nog steeds gemaakt? Het is gewoon niet te rijmen met die campagne. Dan moet je er simpelweg niet aan beginnen.”
Hypocrisie binnen RTL
Eric vervolgt zijn kritiek door de RTL-top te beschuldigen van hypocrisie. “We willen uitstralen dat we tegen haat zijn, dat we elkaar vriendelijker moeten behandelen. Maar vervolgens bieden we een podium voor programma’s waarin deelnemers elkaar openlijk bekritiseren en belachelijk maken. Hoe kun je dat rechtvaardigen?”
Volgens hem past een programma als Ranking the Stars totaal niet bij de idealen van de campagne. “Het is gewoon tegenstrijdig. Als je serieus bent over ‘stop hate, be sweet’, dan moet je ook de programma’s die je uitzendt kritisch bekijken.”
Reactie van collega’s: “Niet met elkaar te vergelijken”
Niet iedereen bij RTL deelt Eric’s standpunt. Rob Goossens, die zelf deelneemt aan Ranking the Stars, vindt dat het programma niet over één kam geschoren kan worden met online haat of bedreigingen. Hij stelt dat de deelnemers in het programma weerbaar zijn en elkaar kunnen tegenspreken.
“Dit is niet hetzelfde als haat of bedreigingen op sociale media,” legt Rob uit. “In Ranking the Stars zitten tien mensen die bewust kiezen om mee te doen en zich kunnen verweren. Dat is iets wezenlijk anders dan anonieme bedreigingen of haatreacties online.”
Kijkers reageren verdeeld
Bridget Maasland, die ook aan tafel zat tijdens de podcast, deelt de zorgen van Eric. Ze benadrukt dat ze niet met plezier kijkt naar dergelijke programma’s. “Ik hou van goede grappen, vooral als er echt over is nagedacht en als comedians elkaar roasten. Maar dat lukrake beledigen en afslachten, dat is gewoon niet leuk om naar te kijken,” zegt ze.
Toch denkt Rob dat er ruimte moet blijven voor programma’s zoals Ranking the Stars. “Het idee van ‘be sweet’ betekent niet dat we ineens in een sprookjeswereld moeten leven waar niemand meer iets kan zeggen. Het gaat erom dat er een balans is, en dat mensen een beetje weerbaar zijn. Je moet het in de juiste context zien.”
Een omstreden balans
De discussie roept vragen op over de verantwoordelijkheid van een mediabedrijf als RTL. Kunnen programma’s zoals Ranking the Stars blijven bestaan in een tijd waarin media oproepen tot vriendelijkheid en empathie? Eric de Munck blijft erbij dat RTL een keuze moet maken. “Als je echt geloofwaardig wil zijn met een campagne zoals Stop Hating, Be Sweet, dan kun je dit soort programma’s gewoon niet blijven uitzenden.”
Het incident heeft niet alleen kritiek van binnen RTL aangewakkerd, maar ook van kijkers en online gebruikers. Veel mensen uiten op sociale media hun teleurstelling over de tegenstrijdige boodschap die RTL naar buiten brengt. Voor Peter van der Vorst lijkt de kwestie een blijvende uitdaging te worden. Hoe kan hij zorgen voor een coherente boodschap binnen het mediabedrijf zonder de kijkcijfers te schaden?
Voor nu blijft het debat doorgaan, zowel intern bij RTL als onder de kijkers. Eén ding is zeker: programma’s als Ranking the Stars zullen voorlopig onderwerp van gesprek blijven, vooral als het gaat om de vraag of ze wel of niet in lijn zijn met de idealen van de Stop Hating, Be Sweet-campagne.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken