Algemeen
Emotionele Jeroen Pauw breekt bij uitvaart Manuëla Kemp: ‘Sorry, ik kan het niet’
Jeroen Pauw kon zijn emoties niet bedwingen toen hij gisteren bij de uitvaart van zijn ex-geliefde Manuëla Kemp aanwezig was. De bekende presentator werd vlak voor de plechtigheid aangesproken door een cameraploeg van RTL Boulevard, maar wist nauwelijks uit zijn woorden te komen. “Sorry, ik ben vandaag gewoon even niet zo goed erin,” zei hij zichtbaar aangedaan.
Afscheid van een icoon
Manuëla Kemp, geliefd door velen, werd gisteren door vrienden, familie en collega-BN’ers herdacht op de bekende begraafplaats Zorgvlied aan de oever van de Amstel. Het afscheid bracht een indrukwekkende opkomst van bekende namen, die allemaal hun respect kwamen betuigen aan een vrouw die diepe indruk heeft gemaakt in hun leven.
Onder de aanwezigen was ook Jeroen Pauw, met wie Manuëla jarenlang een relatie had. Ondanks dat Jeroen de winters vaak op Curaçao doorbrengt, was hij speciaal teruggevlogen naar Nederland om aanwezig te zijn bij het afscheid. “Manuëla heeft een bijzondere plek in mijn leven gehad,” vertelde hij eerder. Zijn komst was door sommigen betwijfeld, maar de geruchten werden met zijn aanwezigheid snel de kop ingedrukt.
Cameraploegen bij de poort
Zoals vaak bij uitvaarten van bekende Nederlanders, waren er ook cameraploegen aanwezig. Zowel RTL Boulevard als Shownieuws hadden verslaggevers bij de ingang van Zorgvlied om reacties van passerende BN’ers op te vangen. Jeroen Pauw werd aangesproken door de verslaggever van RTL Boulevard, maar het korte gesprek toonde vooral zijn kwetsbaarheid.
Toen hem werd gevraagd wat Manuëla voor hem betekende, antwoordde Jeroen: “Ja, dat kan niet kort. Als je vraagt wat Manuëla voor mij betekent, dat kan ik je niet kort zeggen, dus dan laat ik hem even voor nu. Sorry. Ja, sorry, ik ben gewoon vandaag even niet zo goed erin.”
Begripvolle reacties
In de studio van RTL Boulevard werd uitgebreid gereflecteerd op de emotionele woorden van Jeroen. Tv-kenner Rob Goossens herinnerde het publiek eraan dat Jeroen en Manuëla acht jaar lang een relatie hadden. “We hebben hem even gesproken, maar je zult zien: hij kon moeilijk uit z’n woorden komen,” vertelde Rob, terwijl een fragment van het gesprek werd afgespeeld.
Presentatrice Daphne Bunskoek, die ook een ex van Jeroen is, reageerde begripvol: “Ja, logisch ook, dat je dan niet weet wat je moet zeggen. Het is gewoon heel moeilijk op zo’n moment.” De sfeer in de studio was ingetogen en respectvol.
Ook Patty Brard geëmotioneerd
Later op de avond reflecteerde Shownieuws op de uitvaart. Patty Brard, die eveneens aanwezig was, was in de uitzending zichtbaar geraakt door het verlies. “Het was een prachtig, maar ook intens verdrietig afscheid,” zei ze, terwijl ze haar emoties nauwelijks kon onderdrukken.
Manuëla Kemp, die jarenlang een geliefd gezicht was in de Nederlandse mediawereld, laat een grote leegte achter bij haar vrienden, familie en collega’s. Haar impact op de levens van mensen was groot, en dat werd gisteren meer dan duidelijk.
Een emotioneel afscheid
De uitvaart van Manuëla Kemp markeerde een moment van collectieve rouw, waarin vrienden en familie samenkwamen om afscheid te nemen van een vrouw die hen diep heeft geraakt. Voor Jeroen Pauw was het een dag vol emoties, waarin woorden tekortschoten om zijn gevoelens uit te drukken. Zijn zichtbare kwetsbaarheid toonde hoe groot het verlies voor hem is. Zoals zovelen verwoordden: “Manuëla zal altijd in ons hart blijven.”
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken