Algemeen
Efteling-superfan (18) start petitie voor genderneutrale toiletten: ‘Ik voel me niet welkom!
Een 18-jarige Efteling-superfan, die zichzelf identificeert als transman, bezoekt wekelijks het bekende pretpark in Kaatsheuvel. De jongeman geniet enorm van de betoverende sfeer en attracties, maar stuit op een probleem dat zijn bezoek minder prettig maakt: het ontbreken van genderneutrale toiletten. Om hier aandacht voor te vragen, is hij een petitie gestart. Zijn initiatief heeft inmiddels brede aandacht gekregen en de discussie over inclusiviteit in de Efteling is losgebarsten.
Een magische plek met een obstakel
De Efteling wordt vaak omschreven als een plek vol magie, waar jong en oud zich welkom moeten voelen. Voor de 18-jarige fan geldt dat grotendeels ook, maar hij ervaart bij elk bezoek opnieuw een ongemakkelijke situatie. “De Efteling is een plek waar ik bijna wekelijks kom en waar ik altijd geniet,” vertelt hij in zijn petitie. “Maar er is één groot probleem: er zijn geen genderneutrale toiletten.”
Voor veel transgenderpersonen is het gebruik van een openbaar toilet niet vanzelfsprekend. “Het kiezen tussen een mannen- of vrouwentoilet kan erg ongemakkelijk zijn. Sommige trans personen voelen zich onveilig of angstig en besluiten daarom de hele dag niets te drinken om het toiletbezoek te vermijden. Dat is ongezond en zou niet nodig moeten zijn.”
De oproep van de superfan is niet alleen bedoeld voor zijn eigen comfort, maar ook voor anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden. Hij hoopt dat zijn actie een eerste stap kan zijn naar een meer inclusieve ervaring in het pretpark.
Impact op de transgendergemeenschap
Het ontbreken van genderneutrale toiletten is volgens de jongeman geen klein probleem, maar een structurele uitdaging voor de transgendergemeenschap. “Het gaat hier niet alleen om mij, maar om een bredere groep mensen die zich onveilig voelt op openbare toiletten. Dit is een gedeelde ervaring binnen de transgendergemeenschap.”
Volgens hem zou een kleine aanpassing, zoals enkele genderneutrale toiletten verspreid door het park, al een enorm verschil maken. “Niemand zegt dat alle toiletten genderneutraal moeten worden, maar een paar opties zouden veel stress en ongemak kunnen wegnemen.”
Zijn petitie is in korte tijd veel gedeeld op sociale media en heeft bijval gekregen van zowel Efteling-fans als activisten die pleiten voor meer inclusiviteit in publieke ruimten.
Efteling reageert op de oproep
De Efteling heeft inmiddels gereageerd op het initiatief en laat weten dat inclusiviteit hoog op de agenda staat. “We streven ernaar om een omgeving te creëren waarin iedereen zich welkom en veilig voelt. Genderneutrale toiletten hebben dan ook onze aandacht,” aldus een woordvoerder van het park.
Hoewel er nog geen concrete plannen zijn aangekondigd, is het een positief signaal dat de Efteling erkent dat er vraag naar is. Dit kan mogelijk de eerste stap zijn in het realiseren van genderneutrale voorzieningen in het park.
De superfan is blij met de reactie, maar benadrukt dat er ook daadwerkelijk actie moet worden ondernomen. “Ik begrijp dat veranderingen tijd kosten, maar ik hoop dat de Efteling dit serieus neemt en een oplossing biedt. Een paar genderneutrale toiletten zouden al een wereld van verschil maken.”
Inclusiviteit in de Efteling: een breder thema
De discussie over genderneutrale toiletten past binnen een bredere trend van inclusiviteit in de Efteling. Het park heeft in het verleden vaker aanpassingen gedaan na kritiek over bepaalde elementen. Zo werd recent een kinderboek uit de schappen gehaald na klachten over stereotypen van Aziatische mensen. “We erkennen dat sommige uitingen uit het verleden nu minder passend zijn. Daarom kijken we kritisch naar onze uitingen en maken we aanpassingen waar nodig,” aldus het management van de Efteling.
Deze reactie laat zien dat het park openstaat voor verandering en bereid is om zich aan te passen aan maatschappelijke ontwikkelingen. Dat geeft hoop aan de transgendergemeenschap en hun bondgenoten dat er ook daadwerkelijk stappen worden gezet richting genderinclusieve voorzieningen.
Genderneutrale toiletten: een breder maatschappelijk debat
De vraag naar genderneutrale toiletten is niet alleen een discussie binnen de Efteling, maar speelt op veel plekken in Nederland. Steeds meer openbare gebouwen, zoals universiteiten, overheidsinstellingen en winkelcentra, krijgen genderneutrale voorzieningen.
Voorstanders van genderneutrale toiletten benadrukken dat het gaat om gelijke toegang en veiligheid voor iedereen. Tegenstanders daarentegen maken zich zorgen over kosten, privacy en persoonlijke voorkeuren. Desondanks is er een duidelijke trend zichtbaar waarin steeds meer organisaties stappen zetten richting een meer inclusieve aanpak.
De petitie van de Efteling-superfan laat zien hoe een individuele ervaring kan bijdragen aan een groter gesprek over inclusiviteit. Door de oproep te steunen, hopen veel mensen dat dit een blijvende impact zal hebben op hoe publieke ruimten worden ingericht.
Wat brengt de toekomst?
Hoewel de Efteling nog geen concrete toezeggingen heeft gedaan, is het feit dat de discussie openlijk wordt gevoerd al een stap in de goede richting. De superfan en zijn medestanders hopen dat het park het signaal serieus neemt en op korte termijn veranderingen doorvoert.
“Ik zou het geweldig vinden als ik binnenkort de Efteling kan bezoeken zonder me zorgen te maken over waar ik naar het toilet kan. Het zou mijn ervaring en die van vele anderen zoveel beter maken,” besluit hij.
Voor nu blijft het afwachten of en wanneer de Efteling tot actie overgaat. De aandacht die deze petitie heeft gegenereerd, laat in ieder geval zien dat inclusiviteit een onderwerp is dat steeds meer mensen bezighoudt. Of dit zal leiden tot blijvende veranderingen in de Efteling, zal de tijd uitwijzen. De discussie over genderneutrale voorzieningen raakt een breed maatschappelijk vlak en zal naar verwachting in de komende jaren alleen maar relevanter worden. Steeds meer bedrijven en instellingen worden zich bewust van het belang van inclusiviteit en de impact die kleine aanpassingen kunnen hebben op het welzijn en de ervaring van hun bezoekers.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken