Algemeen
Dorus Bauer stapt naar de pers en vertelt eenmalig wat er echt is gebeurd tussen hem en Frans: ”Hierom wil ik NOOIT meer contact met hem”
Dorus Bauer doet emotioneel boekje open over breuk met broer Frans: ‘Geen contact meer, en dat geeft rust’
Het komt voor in de beste families: broers die ooit onafscheidelijk waren, maar elkaar op een bepaald moment uit het oog verliezen. In het geval van Dorus Bauer, de broer van volkszanger Frans Bauer, is de breuk pijnlijk én permanent. In een openhartig interview met weekblad Story vertelt Dorus voor het eerst wat er echt speelt tussen de twee.
Jarenlange samenwerking
Frans en Dorus Bauer waren jarenlang een onafscheidelijk duo, niet alleen als broers, maar ook als zakenpartners. Terwijl Frans optrad en zijn muzikale carrière uitbouwde tot nationale trots, was Dorus degene die achter de schermen alles regelde. Of het nu ging om merchandise, ondersteuning op evenementen of logistieke zaken: Dorus was erbij.
Hun samenwerking leidde zelfs tot gezamenlijke televisieoptredens, waarin de broederband centraal stond. Voor veel fans was het vanzelfsprekend: waar Frans was, was ook Dorus. Maar die hechte samenwerking kreeg enkele jaren geleden een abrupte wending.
Een z!ekte die alles veranderde
Volgens Dorus begon de verwijdering toen hij in 2022 ernstig z!ek werd. Hij vertelt in het interview dat hij in dat jaar te maken kreeg met kanker – een levensveranderende diagnose. In zo’n periode hoop je op steun van je naasten, zeker van iemand met wie je jarenlang zo intensief optrok. Maar volgens Dorus bleef het opvallend stil aan de kant van zijn broer.
“Toen ik in 2022 z!ek werd, kwam Frans niet bij mij langs. In de twintig jaar dat ik in mijn huis woon, is hij misschien één keer op bezoek geweest. Toen ik nog gezond was, vond ik dat niet erg. Maar toen ik z!ek werd, voelde het anders. Dan wil je dat iemand er voor je is, zeker als je letterlijk om de hoek woont.”
Volgens Dorus zag hij Frans tijdens zijn z!ekteperiode slechts één keer, en dat was in het z!ekenhuis. “Onze moeder wilde langskomen en had Frans gevraagd om haar te brengen. Dat was de enige keer dat ik hem zag,” vertelt Dorus.
Uitsluiting na herstel
De situatie verslechterde verder toen Dorus na zijn herstel een zakelijke boodschap ontving vanuit het management van Frans. Hij zou niet langer betrokken zijn bij de merchandise en andere werkzaamheden rondom de optredens. Voor Dorus kwam deze beslissing als een emotionele klap.
“Ik kreeg een e-mail waarin stond dat ze me niet meer nodig hadden. Dat voelde als de definitieve breuk. Er was geen gesprek, geen uitleg. Alleen afstand.”
Wat hem vooral raakt, is dat Frans in de media destijds wél uitspraken deed over hoe zwaar het voor hem was dat zijn broer z!ek was. “Hij vertelde dat zijn wereld op z’n kop stond. Maar ik merkte daar niets van. Dat was, zo voelde het voor mij, vooral voor de buitenwereld bedoeld.”
Geen contact, geen behoefte aan herstel
Vandaag de dag is er nog steeds geen contact tussen de broers. En dat lijkt volgens Dorus ook niet meer te gaan veranderen. In het interview maakt hij duidelijk dat hij rust heeft gevonden in de situatie zoals die nu is.
“Geen contact hebben met Frans brengt me rust. Hij heeft zijn leven, ik het mijne. Ik heb geen behoefte aan een verzoening en hij heeft ook nooit een poging gedaan om de situatie te bespreken.”
Volgens Dorus is het voor hem belangrijk om zijn energie te richten op zijn eigen leven, herstel en gezondheid. De wonden van het verleden zijn diep, en er is weinig dat ze nog kunnen helen.
Alleen nog verbonden via moeder Wies
De enige reden waarom de broers soms nog in elkaars nabijheid kunnen zijn, is vanwege hun moeder Wies, die inmiddels 78 jaar oud is. Dorus vertelt dat de zorg voor hun moeder verdeeld is: hij neemt doordeweeks de taken op zich, terwijl Frans en zijn vrouw Mariska dat in het weekend doen.
Maar ook op dat vlak is het contact minimaal. “We zijn nog niet tegelijk bij haar op bezoek geweest,” zegt Dorus. “Dat lijkt bewust zo gepland te zijn. Het werkt zo, en ik laat het erbij.”
Op de vraag of er bij een speciale gelegenheid – zoals een verjaardag – nog een gezamenlijke aanwezigheid te verwachten valt, reageert hij nuchter: “Vorig jaar waren ze er niet. Volgens mij waren ze op vakantie. Ik zie wel hoe het dit jaar gaat. Maar ik weet nu al: als onze moeder er straks niet meer is, zal ook het laatste lijntje tussen Frans en mij verdwijnen.”
Reactie van Frans Bauer blijft uit
Weekblad Story heeft naar aanleiding van het interview Dorus’ broer Frans benaderd voor een reactie. De volkszanger heeft via zijn woordvoerder laten weten “geen behoefte” te hebben om te reageren op de uitspraken van zijn broer. Daarmee blijft het stil aan de kant van Frans – zowel privé als publiekelijk.
Voor fans die de broers jarenlang als een onafscheidelijk duo zagen, zal dit nieuws als een verrassing komen. De plotselinge breuk, en vooral de emotionele lading ervan, maakt duidelijk dat zelfs in de meest hechte families diepe verwijdering kan ontstaan.
Familiebanden onder druk
Het verhaal van Dorus en Frans laat zien dat familierelaties niet vanzelfsprekend zijn, zelfs niet wanneer je jarenlang intensief samenwerkt en publiekelijk bekendstaat als hechte broers. Z!ekte, misverstanden en gemiste kansen tot contact kunnen leiden tot een afstand die onoverbrugbaar aanvoelt.
Voor Dorus is die afstand nu een feit, en een die hij heeft geaccepteerd. “Ik ben blij dat ik me kan richten op mijn eigen gezondheid en gemoedsrust. Dat is wat nu telt.”
Publieke reacties op het verhaal
In de reacties op sociale media wordt wisselend gereageerd op het openhartige interview. Sommige lezers prijzen Dorus om zijn eerlijkheid en moed om zijn kant van het verhaal te delen. Anderen vinden dat familieconflicten beter binnenskamers blijven. Maar één ding is zeker: het gesprek is geopend, en het raakt mensen.
Het roept herkenning op bij velen die zelf ooit afstand moesten nemen van een familielid – of juist zelf het gevoel hebben buitengesloten te worden.
Wat vind jij van het verhaal van Dorus Bauer? Vind je dat hij terecht zijn verhaal doet? En had Frans volgens jou anders moeten handelen in deze situatie? Laat je mening achter in de reacties en praat mee over deze gevoelige familiekwestie.
In Nederland dient deze week een bijzondere rechtszaak. De 28-jarige Veronica, een transgender vrouw afkomstig uit de Verenigde Staten, heeft asiel aangevraagd in Nederland. Haar verzoek werd echter afgewezen, omdat de VS door Nederland wordt aangemerkt als een ‘veilig land’. Samen met haar advocaat probeert zij nu via de rechter alsnog een verblijfsvergunning te krijgen. Het gaat om de eerste Nederlandse zaak in deze categorie, meldt de organisatie LGBT Asylum Support, die haar bijstaat.
Discussie over beoordeling van de situatie in de VS
Volgens voorzitter Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support gaat de zaak niet alleen om Veronica persoonlijk, maar ook om de manier waarop Nederland de situatie in de VS beoordeelt. Voor veel landen wordt gebruikgemaakt van zogenoemde ambtsberichten, waarin de actuele omstandigheden voor specifieke groepen mensen worden beschreven. Voor de Verenigde Staten ontbreekt zo’n officieel document. Kortekaas pleit voor een spoedige invoering, omdat er volgens hem sprake is van “verslechterende omstandigheden voor transgender en queer personen in de VS”.
Het persoonlijke verhaal van Veronica
Veronica vluchtte naar Nederland omdat zij naar eigen zeggen geen toekomst meer zag in de Verenigde Staten. Haar vader begeleidde haar bij deze stap. Hij gaf aan dat hij niet wilde dat zijn dochter gevaar zou lopen door langer te blijven. Haar echtgenote, eveneens transgender, heeft momenteel geen geldig paspoort omdat in de VS vaak nog het geboortegeslacht leidend is. Dit maakt het voor veel mensen moeilijk om legaal het land te verlaten.
Stijging in Amerikaanse asielaanvragen
Hoewel het aanvragen van asiel in Nederland voor inwoners van westerse landen doorgaans lastig is, zien organisaties een duidelijke toename in aanvragen vanuit de VS. Uit eerdere rondgangen bleek dat in 2025 het aantal aanvragen al hoger lag dan in heel 2024. Alleen mensen die aantoonbaar gevaar lopen op vervolging of onmenselijke behandeling maken kans op bescherming. Dit maakt de drempel hoog, maar de recente cijfers tonen aan dat steeds meer Amerikanen deze stap toch zetten.
Beleid in de Verenigde Staten onder de loep
De zorgen onder de Amerikaanse lhbti-gemeenschap hangen samen met veranderingen in beleid. Zo erkent de Amerikaanse overheid nog slechts twee geslachten, zijn regenboogvlaggen in overheidsgebouwen verboden en is financiering van transgenderzorg voor jongeren stopgezet. Ook termen zoals genderidentiteit en non-binair worden officieel niet langer erkend. Dit alles heeft geleid tot bezorgdheid bij groepen die zich minder veilig voelen.
In sommige staten gaan wetten zelfs verder. Een voorbeeld is Arkansas, waar discussies lopen over regels rond uiterlijk en kleding van kinderen. Volgens organisaties leidt dit tot extra druk op gezinnen en jongeren die zich anders identificeren dan hun geboortegeslacht.
Alternatieve routes naar verblijf in Nederland
Niet iedereen kiest voor een asielaanvraag. Volgens immigratiespecialist Wesley de Robles van Immigration Netherlands Services maken steeds meer Amerikanen gebruik van het Dutch-American Friendship Treaty (DAFT). Dit verdrag, bedoeld om ondernemerschap te stimuleren, biedt Amerikanen de mogelijkheid om via een eigen bedrijf een verblijfsvergunning te verkrijgen. Zijn organisatie ziet sinds 2025 een forse stijging in aanvragen, waarvan meer dan de helft afkomstig zou zijn uit de lhbti-gemeenschap.
Toenemende zorgen over veiligheid
Naast beleidsveranderingen wijst LGBT Asylum Support ook op cijfers van de FBI, waaruit blijkt dat het aantal haatmisdrijven in de VS stijgt. Volgens Kortekaas is er een directe link tussen beleid en deze ontwikkeling. Ook internationaal groeit de aandacht: in Canada werd recent een uitzetting van een non-binaire Amerikaan stopgezet vanwege vergelijkbare zorgen.
Nederland en internationale reputatie
Nederland staat wereldwijd bekend als een land dat diversiteit en inclusie hoog in het vaandel heeft. Ons land was een van de eerste waar het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht werd ingevoerd. Toch blijkt uit cijfers van het CBS dat er ook in Nederland nog werk te doen is: in 2023 gaf 10 procent van de lhbtqia-gemeenschap aan slachtoffer te zijn geweest van geweld, tegenover 6 procent van de overige bevolking.
Conclusie
De zaak van Veronica kan belangrijk worden voor toekomstige aanvragen van Amerikaanse transgender personen die in Nederland asiel willen aanvragen. Het resultaat van deze rechtszaak kan richting geven aan hoe Nederland omgaat met situaties waarin landen officieel als ‘veilig’ worden gezien, maar waar delen van de bevolking zich toch kwetsbaar voelen.
De uitspraak van de rechter wordt de komende tijd met belangstelling gevolgd, zowel in Nederland als daarbuiten.