Algemeen
Dit is de vrouw van Robin van Persie: Bouchra en ze is bloedmooi!
Robin van Persie, momenteel trainer bij SC Heerenveen en voormalig wereldvoetballer, heeft al jarenlang een stabiele factor in zijn leven: zijn vrouw Bouchra van Persie. Samen hebben ze niet alleen een hechte relatie opgebouwd, maar ook een inspirerend gezin en gezamenlijke projecten. Hun verhaal is er een van liefde, steun, en een gedeelde visie, die begon in hun tienerjaren in Rotterdam.
Hoe het begon: Liefde op jonge leeftijd
Robin en Bouchra ontmoetten elkaar toen ze nog tieners waren. Hun band groeide al snel uit tot een serieuze relatie en op 20-jarige leeftijd gaven ze elkaar het ja-woord. In een interview blikte Bouchra terug op die periode: “We waren jong, maar we wisten dat we elkaar hadden gevonden. Robin had grote dromen en ik wilde hem daarin altijd steunen.”
Eén van die dromen had te maken met zijn voetbalsucces. Als jonge speler bij Feyenoord sprak Robin zijn ambitie al uit. Bouchra vertelde: “Toen Robin 18 was, speelde hij een wedstrijd tegen Fenerbahçe. Hij belde me voor die wedstrijd en zei dat hij ooit voor Fenerbahçe wilde spelen. Hij was zo onder de indruk van de fans en de sfeer in Kadıköy. Hij wist zeker dat hij daar ooit wilde staan.”
In 2015 kwam die droom uit toen Robin daadwerkelijk bij Fenerbahçe tekende. Zijn tijd in Turkije was niet altijd makkelijk, maar Bouchra bleef zijn rots in de branding.
Bouchra: De steunpilaar
Door de jaren heen heeft Bouchra een belangrijke rol gespeeld in Robin’s leven. Tijdens moeilijke tijden in zijn carrière, zoals blessures of kritiek, was zij altijd degene die hem moed insprak. Ook nu, als trainer bij SC Heerenveen, is zij er voor hem. Recent kreeg Robin te maken met kritiek na een verloren bekerwedstrijd tegen Quick Boys. Maar Bouchra bleef achter hem staan, zoals ze altijd heeft gedaan.
“Robin heeft me geleerd dat tegenslagen horen bij het leven,” zei Bouchra ooit. “Wat belangrijk is, is hoe je er samen mee omgaat. Als gezin staan we altijd sterk.”
Een hecht gezin
Het stel heeft samen twee kinderen: zoon Shaqueel, geboren in 2006, en dochter Dina, geboren in 2009. Hoewel Robin druk is met zijn voetbalcarrière, blijft Bouchra gefocust op het gezin. Ze neemt haar rol als moeder heel serieus en zorgt ervoor dat er thuis altijd een warme en stabiele basis is.
Ze vertelt: “Ik ben dagelijks bezig met de kinderen. Van schoolzaken tot hun favoriete gerechten, ik probeer altijd dat extra beetje aandacht te geven. Het geeft mij voldoening om te zien hoe ze groeien en gelukkig zijn.”
Bouchra staat ook bekend om haar liefde voor koken. “Ik kook twee keer per dag en meestal eten we niet buiten de deur. Ik bereid gerechten uit verschillende keukens, maar ik hou het meest van Marokkaanse gerechten. Die smaken herinneren me aan mijn roots.”
Een vrouw van vele talenten
Bouchra, van Marokkaanse afkomst en geboren in Rotterdam, is een veelzijdige vrouw. Ze spreekt vloeiend meerdere talen, waaronder Arabisch, Frans, Engels en Nederlands. Haar multiculturele achtergrond heeft een belangrijke rol gespeeld in haar manier van leven en opvoeden. Tijdens hun tijd in Istanbul, waar Robin speelde voor Fenerbahçe, paste ze zich moeiteloos aan de Turkse cultuur aan.
“Leven in Istanbul was een unieke ervaring,” vertelt ze. “Ik ben gewend geraakt aan de stad en we waren daar als gezin gelukkig. Istanbul is zo divers en groot, je vindt er alles wat je nodig hebt. Hoewel het lastig was om de taal te spreken, begreep ik het wel. Het was een mooie tijd.”
Naast haar rol als moeder en echtgenote runt Bouchra samen met Robin een modebedrijf genaamd By VP. Met dit bedrijf willen ze niet alleen stijlvolle kleding aanbieden, maar ook een positieve boodschap uitdragen.
Een voorbeeld voor anderen
Hoewel Bouchra vaak op de achtergrond blijft, is haar rol in Robin’s leven onmiskenbaar. Ze is niet alleen zijn steun en toeverlaat, maar ook een partner die hem inspireert. Haar toewijding aan het gezin, haar culturele verbondenheid en haar drive om anderen te ondersteunen maken haar een krachtig rolmodel.
“Het hebben van huisdieren, samen koken, tijd doorbrengen met het gezin – dat zijn de kleine dingen die ons geluk brengen,” zei Bouchra eens. “Het draait allemaal om balans. Robin en ik steunen elkaar in alles wat we doen.”
Toekomst met Robin
Met Robin’s nieuwe carrière als trainer in het voetbal blijven de uitdagingen en kansen komen. Maar Bouchra laat zien dat ze in staat is om haar gezin en huwelijk te ondersteunen, ongeacht waar het leven hen brengt.
Hun verhaal laat zien dat liefde, wederzijds respect en steun de sleutels zijn tot een sterk partnerschap. Terwijl Robin op het veld successen behaalt en zijn team coacht, blijft Bouchra de persoon die ervoor zorgt dat alles thuis soepel blijft verlopen. Samen vormen ze een inspirerend koppel dat de waarde van familie en samenwerking benadrukt.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken