Algemeen
Deze band is dé favoriet voor de Ziggo Dome na een ongekend sterke finale in The Tribute!!

Treasure op weg naar de overwinning in The Tribute: Battle of the Bands
De finale van The Tribute: Battle of the Bands nadert met rasse schreden en één band steelt keer op keer de show: Treasure. Deze achtkoppige Bruno Mars-tributeband heeft de harten van zowel het publiek als de jury veroverd met hun energieke optredens, strakke choreografieën en indrukwekkende muzikaliteit. Hun optredens blinken uit in enthousiasme en vakmanschap, waardoor ze nu als dé favoriet voor de eindzege worden gezien.
Waarom Treasure een sensatie is in The Tribute
Vanaf het begin heeft Treasure zich onderscheiden als een uitzonderlijk sterke act in de competitie. Hun uitvoeringen zijn niet alleen muzikaal perfect, maar ook visueel spectaculair. Het publiek werd tot tranen geroerd door hun emotionele versie van When I Was Your Man, terwijl ze met Uptown Funk de zaal lieten ontploffen van energie.
Een ander hoogtepunt was hun gastoptreden met Linda Wagenmakers, dat hun veelzijdigheid en professionaliteit onderstreepte. Week na week scoren ze hoog in het klassement en steeds meer kijkers geloven dat Treasure de ultieme winnaar van deze competitie wordt.
Maar wat maakt deze band zo speciaal? En wie zijn de muzikanten achter dit muzikale succes?
De bandleden van Treasure: een hechte muzikale familie
Achter Treasure schuilt een groep van acht getalenteerde muzikanten die niet alleen samen spelen, maar ook een hechte vriendengroep vormen. Hun passie voor muziek en Bruno Mars bracht hen samen en hun chemie op het podium is een van hun sterkste troeven.
- Steven (Steve) Smits – Leadzanger en oprichter van de band. Zijn krachtige stem en charismatische uitstraling maken hem een geboren entertainer.
- Jefferson & Daryl – De backing vocals die de kenmerkende Bruno Mars-harmonieën tot leven brengen.
- Myron – De drummer die met zijn ritmesectie de energieke basis legt voor de optredens.
- Shaquille – De bassist die de groove en funk in Treasure’s sound brengt.
- Dominggus – Gitarist, verantwoordelijk voor de melodieën en riffs die de optredens naar een hoger niveau tillen.
- Dylano & Denzell – De keyboardspelers die de dynamiek en diepte in de muziek brengen.
Hoe Treasure uitgroeide tot een topact
Het idee voor Treasure ontstond bij leadzanger Steve Smits, een groot fan van Bruno Mars. Na het uitbrengen van 24K Magic raakte hij geïnspireerd om samen met vrienden de muziek van zijn idool op unieke wijze te vertolken. Wat begon als een spontane muzikale uitdaging, groeide al snel uit tot een professionele band met een onmiskenbare podiumuitstraling.
Hun optredens onderscheiden zich door strakke choreografieën, loepzuivere zang en ongekende energie. Treasure weet als geen ander de sfeer van een echte Bruno Mars-show na te bootsen, compleet met funky grooves en spectaculaire dansmoves.
Kun je Treasure boeken voor optredens?
Fans die Treasure live willen zien, kunnen hen boeken via hun officiële website. Hun boekingen worden beheerd door Mojo, een van de grootste boekingsbureaus in Nederland.
Treasure is geen onbekende op festivals, bedrijfsfeesten en grote evenementen. Hun dynamische show zorgt gegarandeerd voor een avond vol entertainment en een eerbetoon aan een van de grootste popiconen van deze tijd.
Heeft Treasure eerder op tv gestaan?
Hoewel de band als geheel nieuw is op televisie, is leadzanger Steve Smits geen onbekende voor het grote publiek. In 2021 nam hij deel aan I Can See Your Voice, waar hij indruk maakte met zijn uitzonderlijke stemgeluid. Zijn podiumervaring en charisma spelen nu een belangrijke rol in het succes van Treasure in The Tribute: Battle of the Bands.
Zijn talent en uitstraling maken hem niet alleen een geweldige frontman, maar ook een entertainer die het publiek meeneemt in de show. Dit is een van de redenen waarom Treasure nu als een van de meest geliefde acts van de competitie wordt beschouwd.
Waarom Treasure favoriet is voor de overwinning
Het succes van Treasure is geen toeval. Hun optredens onderscheiden zich door authenticiteit, energie en vakmanschap. Dit zijn enkele van de belangrijkste redenen waarom zij de ultieme winnaar kunnen worden:
- Ongekende energie op het podium – Treasure brengt de échte Bruno Mars-vibe met interactieve en explosieve optredens.
- Uitmuntende zangkwaliteiten – Leadzanger Steve en zijn backing vocals leveren keer op keer loepzuivere prestaties.
- Krachtige instrumentale ondersteuning – De muzikanten beheersen hun instrumenten tot in perfectie.
- Consistentie – Treasure heeft elke week hoog gescoord, wat bewijst dat ze geen eendagsvlieg zijn.
- Verrassend repertoire – Ze spelen niet alleen de bekende hits van Bruno Mars, maar ook minder voor de hand liggende nummers die laten zien hoe breed hun talent is.
Met deze indrukwekkende kwaliteiten lijkt de overwinning binnen handbereik.
Dit bericht op Instagram bekijken
Waar kun je Treasure volgen?
Voor fans die Treasure’s reis in The Tribute: Battle of the Bands op de voet willen volgen, is de band actief op Instagram. Hier delen ze exclusieve content over repetities, optredens en speciale momenten achter de schermen.
- Treasure op Instagram: @treasuretributetobruno
- Leadzanger Steve Smits op Instagram: @akusteve
Hun groeiende populariteit blijkt uit de honderden nieuwe volgers die ze wekelijks krijgen. Treasure wordt steeds groter en hun fanbase blijft zich uitbreiden.
Conclusie: Treasure als dé kanshebber voor de titel
Met hun indrukwekkende optredens en sterke groepsdynamiek heeft Treasure zich ontwikkeld tot de absolute topfavoriet voor de winst in The Tribute: Battle of the Bands. Hun eerbetoon aan Bruno Mars is zo overtuigend dat het lijkt alsof de superster zelf op het podium staat.
Hun reis van een spontane tribute-act tot een professionele en veelgevraagde band is inspirerend en laat zien hoe ver talent, passie en doorzettingsvermogen je kunnen brengen. Of ze de titel daadwerkelijk winnen, zal in de finale blijken, maar één ding is zeker: Treasure heeft zichzelf gevestigd als een van de beste tributebands van Nederland.

Algemeen
Meisje lacht arme oma uit vanwege oude ring die ze haar cadeau doet

Het was een prachtige dag toen Emma met haar kersverse echtgenoot Dylan over de dansvloer bewoog. De lucht was doordrenkt met de romantische melodie van de muziek, en het zachte licht van de kroonluchters weerkaatste in de tranen van vreugde die af en toe over Emma’s wangen rolden. Alles leek perfect: hun liefde vulde de ruimte en de gasten stonden even stil om het moment te absorberen.
Toch hing er een onzichtbare schaduw over Emma’s hart. Ondanks haar immense geluk kon ze de afwezigheid van haar ouders niet negeren. Ze hadden het huwelijk van hun dochter moeten meemaken, maar waren er niet om deze vreugdevolle gebeurtenis te delen. Terwijl Emma in gedachten verzonken was, kwam de hotelmanager, meneer Scotliff, op haar af. Zijn gezicht droeg een ongemakkelijke uitdrukking.
“Excuses voor de onderbreking,” begon meneer Scotliff, duidelijk nerveus. “Maar er is iemand buiten die u wil spreken, mevrouw Henderson.” Emma fronste en keek Dylan aan, die de verstoring met een lichte frons opmerkte.
“Wie?” vroeg ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid. “Ze zei dat ze uw oma is,” antwoordde de manager zachtjes. “Martha.” Dylan’s grip op Emma’s hand werd strakker terwijl hij haar bezorgd aankeek. “Ik zal met haar praten en haar vragen te vertrekken,” bood hij aan, zijn beschermende instinct in volle kracht.
Maar Emma schudde haar hoofd en zuchtte diep. “Nee,” antwoordde ze zachtjes. “Als ik niet met haar praat, zal ze waarschijnlijk een scène maken. Laat me maar even gaan kijken wat ze wil.” Emma liep naar buiten en zag haar grootmoeder Martha staan. Martha, een vrouw die Emma de afgelopen jaren had vermeden, had haar ogen verlicht toen ze haar kleindochter in haar bruidsjurk zag.
“Je bent de mooiste bruid die ik ooit heb gezien,” zei Martha met een warme glimlach terwijl ze Emma’s hand pakte. Maar Emma trok zich terug, haar ogen koud en afstandelijk. “Wat doe je hier?” vroeg ze scherp. “Je was niet uitgenodigd.” Martha’s glimlach vervaagde en haar ogen vulden zich met tranen. “Ik weet het, Emma,” antwoordde ze zachtjes. “Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de bruiloft van mijn enige kleindochter te missen. Ik moest je zien, al was het maar voor een moment.”
Emma sloeg haar armen over elkaar, haar houding stijf en defensief. “Je moet nu gaan,” zei ze koel. “Je aanwezigheid hier is niet gewenst. Als het niet was voor wat jij hebt gedaan, zou mijn vader hier vandaag zijn.” De pijn in Martha’s ogen was duidelijk, maar ze bleef vastberaden. “Het spijt me, lieverd,” fluisterde ze. “Ik heb spijt van mijn fouten. Maar ik kwam niet om pijn te doen. Ik kwam om je een huwelijkscadeau te geven.” Martha reikte naar haar tas en haalde een klein, rood sieradendoosje tevoorschijn. “Dit is alles wat ik je kan geven,” zei ze, terwijl ze het doosje in Emma’s handen legde. “Ik hoop dat je het mooi vindt.”
Emma keek naar het doosje met een mengeling van walging en verontwaardiging. “Wat is dit?” vroeg ze, haar stem ijskoud. “Een goedkoop sieraad? Hoe heb je dit in vredesnaam kunnen betalen?” Emma’s scherpe woorden sneden door Martha’s hart, maar de oudere vrouw hield zich staande. “Emma, ik weet dat je boos op me bent,” zei Martha zachtjes. “Maar ik vraag je om me te vergeven. Dit is een kostbare ring die al generaties in onze familie is. Ik wilde dat jij het zou hebben als symbool van mijn liefde.”
Maar Emma was niet onder de indruk. “Als het niet was voor jouw hebzucht,” beet ze Martha toe, “zou mijn vader hier vandaag zijn. Hij zou hier zijn geweest om mij naar het altaar te begeleiden. En nu… is hij er niet. Wegens jou.” Tranen begonnen te stromen terwijl Emma vocht om haar emoties onder controle te houden. “Ik wil je nooit meer zien. Verlaat dit feest en kom nooit meer in mijn buurt.”
Martha keek verdrietig naar haar kleindochter. “Emma,” begon ze nog een keer, maar de woorden kwamen niet uit. Ze wist dat er niets was dat ze kon zeggen om het hart van Emma te verzachten. Met een zucht draaide ze zich om en liep weg, haar wandelstok het enige geluid dat door de nachtelijke stilte weerklonk.
Emma bleef staan, alleen en verward, terwijl de herinneringen aan haar vader en het verleden haar overweldigden. Haar boosheid jegens haar oma was niet zonder reden; het was het resultaat van een diepe wond die nog steeds niet was genezen.
Jaren geleden, lang voordat ze haar trouwjurk droeg, had Emma te maken gehad met een nachtmerrie die haar leven veranderde. Haar vader, Johnny, was aangeklaagd door een groep mensen die compensatie eisten voor iets wat hij had gedaan. Emma had de details nooit volledig begrepen, maar ze wist dat het ernstig was. Ze herinnerde zich hoe ze in het kantoor van de advocaat had gezeten, terwijl meneer Morgan, een ernstige man met een no-nonsense houding, haar uitlegde wat er zou gebeuren als ze het geld niet konden betalen.
“Als we ze niet betalen, gaan we naar de rechtbank en zal meneer Colby hoogstwaarschijnlijk een lange gevangenisstraf krijgen,” had meneer Morgan gezegd. Emma’s hart zonk bij die woorden. Ze wist dat haar vader geen heilige was, maar de gedachte aan hem in de gevangenis was ondraaglijk. Ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen, maar ze had geen idee hoe.
Emma’s enige optie was haar oma, Martha. Ze had naar haar huis gerend, uitgeput en wanhopig, en Martha alles verteld. Ze smeekte haar oma om de bakkerij te verkopen en haar vader te redden. Maar Martha had geweigerd. Ze kon haar levenswerk niet opgeven, zelfs niet voor haar familie.
Emma had die dag haar oma vervloekt en gezegd dat ze haar nooit meer wilde zien. En ze had woord gehouden. De band tussen hen was gebroken, en hoewel Emma vaak aan haar oma had gedacht, was haar boosheid nooit verdwenen. Het verdriet om haar vaders overlijden had haar hart gehard en elke mogelijkheid tot verzoening onmogelijk gemaakt.
Maar nu, op haar bruiloftsdag, werd Emma geconfronteerd met de realiteit van haar eigen harde woorden en daden. Terwijl ze naar het sieradendoosje in haar handen keek, voelde ze de spanning in haar borst toenemen. Ze opende het doosje en smeet het met kracht op de grond. Dylan, die net naar buiten was gekomen om haar te zoeken, schrok van haar plotselinge uitbarsting.
“Emma, wat doe je?” vroeg hij bezorgd. Maar Emma besteedde nauwelijks aandacht aan hem. Het doosje was bij de impact gebroken, en een glanzende ring rolde eruit. Dylan bukte zich om de ring op te rapen en hield hem omhoog. “Emma, dit is geen goedkope ring. Dit is een smaragden ring. Hij moet een fortuin waard zijn.” Emma knielde naast Dylan en pakte de ring op. Ze bestudeerde hem nauwkeurig en voelde haar hart sneller kloppen. Hoe had haar oma zoiets kunnen betalen? Ze keek naar het kapotte doosje en zag dat er een klein stukje papier uitstak. Voorzichtig haalde ze het eruit en vouwde het open.
De woorden die ze las, deden haar hart beven. In de brief legde Martha uit waarom ze destijds de bakkerij niet had verkocht. Ze vertelde over Johnny’s donkere verleden en hoe hij haar dochter, Emma’s moeder, in een onhoudbare situatie had gebracht. Martha had Johnny nooit kunnen vergeven voor wat hij had gedaan, en ze had besloten om de bakkerij te behouden voor Emma, in de hoop dat ze het ooit zou begrijpen.
Martha had ook geschreven over haar diagnose. Ze had kanker in een vergevorderd stadium en wist dat ze niet lang meer te leven had. Ze had haar huis verkocht en het geld opzijgezet voor Emma, zodat ze het leven kon leiden dat ze verdiende. De ring was slechts een klein deel van het geschenk; de rest zou via de advocaat aan Emma worden overgedragen.
De volgende dag besloot Emma om haar oma op te zoeken. Ze voelde een brandend verlangen om alles goed te maken, om de banden die ze had doorgesneden weer te herstellen. Ze reed snel naar het huis van haar grootmoeder, maar toen ze aankwam, zag ze tot haar verbazing twee grote verhuiswagens voor de deur staan. Mensen waren druk bezig om meubels en dozen in te laden.
Emma stapte uit en liep naar de verhuizers toe. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze verbaasd. “Dit is het huis van mijn oma.” De verhuizers keken haar aan alsof ze gek was. “Het huis is verkocht,” zei een van hen schouderophalend. “We zijn bezig met het verhuizen van de nieuwe eigenaren.” Verward en met een groeiend gevoel van paniek klopte Emma op de deur van de buurvrouw, Judy. Judy was een lieve oude vrouw die al jaren naast Martha woonde. Ze glimlachte hartelijk toen ze Emma zag. “Wat een verrassing om je te zien, lieverd! Hoe gaat het met je?”
“Judy,” begon Emma met trillende stem, “weet je waar mijn oma is? Ik moet haar spreken.” Judy’s gezicht betrok. “Ach, lieverd, wist je het niet? Martha is enkele weken geleden verhuisd. Ze vertelde me dat ze het huis had verkocht en het geld voor jou had gereserveerd.” Emma’s hart zakte in haar schoenen. “Waarom heeft ze me dat niet verteld?” vroeg ze met een mix van verdriet en verwarring.
Judy legde haar hand zachtjes op Emma’s arm. “Martha had niet lang meer te leven, lieverd. Ze had kanker, en het was in een vergevorderd stadium. Ze wilde dat jij het geld zou hebben, zodat je een goed leven zou kunnen leiden. Ze was zo trots op je, Emma. Ze sprak altijd over je.” Emma’s ogen vulden zich met tranen. “Weet je waar ze nu is? Ik moet haar zien, Judy.” Judy knikte en wees in de richting van het plaatselijke motel, Frank’s. “Ze verbleef daar in haar laatste dagen. Ze wilde niemand tot last zijn.”
Emma bedankte Judy en rende naar haar auto. Ze reed zo snel ze kon naar het motel, maar toen ze bij de receptie aankwam, kreeg ze het hartverscheurende nieuws te horen dat Martha de avond ervoor was overleden. Ze had haar laatste adem uitgeblazen, alleen in een kleine motelkamer. Emma’s hart brak op dat moment in duizend stukjes. Ze had nooit afscheid kunnen nemen, nooit kunnen zeggen dat ze haar oma vergaf. De pijn van het verlies en het schuldgevoel over de harde woorden die ze ooit had uitgesproken, zouden haar voor altijd bijblijven.