Algemeen
De 16-jarige Hazel Roberts, dochter van Julia Roberts, schittert voor het eerst op de rode loper!
Drie jaar geleden betrad Hazel Roberts voor het eerst de rode loper tijdens het prestigieuze Cannes Filmfestival, een moment dat haar leven voorgoed veranderde. Als dochter van Hollywood-icoon Julia Roberts en getalenteerd cameraman Daniel Moder wist Hazel moeiteloos de aandacht te trekken. Tot dat moment leidde ze een rustig leven buiten de schijnwerpers, maar haar verschijning in Cannes markeerde haar officiële debuut in de publieke arena. Haar natuurlijke charisma en charmante voorkomen benadrukten niet alleen haar eigen persoonlijkheid, maar ook de legendarische afkomst die haar omringt.
Een gedenkwaardig familie-evenement
Hazel verscheen in Cannes samen met haar vader, Daniel Moder, om de film Flag Day van regisseur Sean Penn te ondersteunen. Voor de Roberts-Moder-familie, die bekendstaat om hun bescheiden en private levensstijl, was dit een uniek en bijzonder moment. Hoewel Hazel zelf geen directe betrokkenheid had bij de film, stal ze moeiteloos de show.
Het was een zeldzame blik op de hechte band tussen Hazel en haar vader. Hun ontspannen houding en warme interacties lieten een sterk familiegevoel zien dat door zowel publiek als media werd gewaardeerd. Dit onvergetelijke moment op de rode loper gaf een nieuwe dimensie aan de familie en toonde hoe trots Daniel Moder was om zijn dochter aan de wereld voor te stellen.
Een verschijning vol elegantie
Hazel’s verschijning op de rode loper was een toonbeeld van eenvoud en verfijning. Ze droeg een zachte, geelgekleurde kanten jurk die haar jeugdige uitstraling complimenteerde en tegelijkertijd een vleugje elegantie toevoegde. Haar outfit werd subtiel aangevuld met klassieke zwarte Mary Jane-hakken en minimalistische make-up die haar natuurlijke schoonheid benadrukte.
Haar ingetogen stijl zorgde ervoor dat haar verschijning opviel temidden van de overdaad en glamour die vaak met Cannes wordt geassocieerd. Toeschouwers merkten de duidelijke overeenkomsten met haar beroemde ouders op: Julia Roberts’ kenmerkende gelaatstrekken en een uitstraling die een perfecte mix lijkt van haar beide ouders. Hazel liet zien dat stijl en gratie moeiteloos samengaan en dat je met een eenvoudige aanpak een blijvende indruk kunt maken.
Een balans tussen privé en publiek
Julia Roberts heeft er altijd voor gezorgd dat haar kinderen een relatief normaal leven konden leiden, ondanks haar eigen supersterrenstatus. Door hen zoveel mogelijk buiten de publieke aandacht te houden, konden Hazel en haar broers en zus opgroeien in een veilige en stabiele omgeving.
Hazel’s debuut op de rode loper was een zeldzaam moment waarin de lijn tussen privé en publiek vervaagde. Dit optreden toonde niet alleen Julia’s zorgvuldige begeleiding als moeder, maar ook haar vermogen om haar kinderen op hun eigen voorwaarden te laten schitteren. Het evenement benadrukte de waarde van authenticiteit binnen een wereld die vaak wordt gedomineerd door uiterlijk vertoon en publieke druk.
De steun van een liefdevolle familie
Hoewel Hazel’s toekomst nog onvoorspelbaar is, beschikt ze over alle middelen om haar eigen pad te kiezen. Julia Roberts heeft in interviews aangegeven dat ze haar kinderen altijd aanmoedigt om hun passies te volgen zonder de druk van opgelegde verwachtingen. Dit geeft Hazel de vrijheid om te bepalen of ze een carrière in de entertainmentindustrie ambieert of juist een leven buiten de schijnwerpers prefereert.
Met de steun van haar familie, die haar privacy en welzijn altijd vooropstelt, heeft Hazel een stevige basis om zichzelf te ontwikkelen. Haar debuut op de rode loper toont aan dat ze niet alleen de dochter van Julia Roberts en Daniel Moder is, maar een eigen identiteit heeft die het potentieel heeft om te schitteren.
Een inspiratie voor eenvoud en authenticiteit
In een wereld waar uiterlijke perfectie vaak wordt verheerlijkt, wist Hazel indruk te maken door gewoon zichzelf te zijn. Haar debuut herinnert ons eraan hoe belangrijk authenticiteit is en hoe eenvoud net zo krachtig kan zijn als uitbundigheid. Hazel liet zien dat het mogelijk is om de aandacht te trekken zonder te overdrijven, een les die in de huidige maatschappij bijzonder waardevol is.
Haar verschijning in Cannes symboliseerde meer dan alleen een moment in de spotlight. Het was een bevestiging van haar unieke persoonlijkheid en de waarden waarmee ze is opgevoed. Julia Roberts en Daniel Moder hebben niet alleen een veilige omgeving voor hun kinderen gecreëerd, maar ook een fundament gelegd waarop Hazel verder kan bouwen.
Hazel Roberts: Een veelbelovende toekomst
Hoewel het nog onduidelijk is welke richting Hazel’s leven zal nemen, heeft ze met haar debuut op de rode loper laten zien dat ze klaar is voor wat de toekomst ook mag brengen. Of ze nu kiest voor een carrière in de entertainmentindustrie of een meer teruggetrokken bestaan, haar zelfverzekerdheid en sterke basis zullen haar ongetwijfeld goed van pas komen.
Haar optreden in Cannes markeerde niet alleen een bijzondere mijlpaal in haar leven, maar inspireerde ook anderen om trouw te blijven aan hun waarden. Hazel is meer dan alleen een weerspiegeling van haar beroemde ouders; ze is een jonge vrouw met een eigen identiteit en een toekomst vol mogelijkheden.
Met haar natuurlijke charme, stijlvolle eenvoud en sterke familiebanden heeft Hazel Roberts bewezen dat ze klaar is om de wereld op haar eigen manier te veroveren. Wat haar volgende stappen ook zullen zijn, één ding is zeker: dit is pas het begin van een veelbelovend hoofdstuk in haar leven.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken