Algemeen
Catherine Keyl woedend op ‘stumper’ Renze Klamer: ‘Hij liet me geen keuze en zette me voor schut!’
Catherine Keyl heeft haar ongenoegen geuit over Renze Klamer, die haar live op televisie confronteerde met een conflict met Jan Slagter. De ervaren presentatrice vindt dat ze tijdens de uitzending in een onaangename situatie werd gebracht en noemt het optreden van Renze “een beetje lullig”.
Televisieruzie in talkshow van Renze Klamer
Afgelopen maand ontstond er een opmerkelijk moment in de talkshow van Renze Klamer. Tijdens de uitzending wist de presentator een verhitte discussie te ontlokken tussen Catherine Keyl en Jan Slagter, die al jarenlang een gespannen verhouding met elkaar hebben. Keyl was zichtbaar geïrriteerd over uitspraken van Slagter en confronteerde hem live in de studio. Dit zorgde voor een ongemakkelijk, maar voor de kijkers boeiend televisiefragment. Op een gegeven moment eiste Klamer zelfs dat Slagter excuses zou aanbieden, maar dat kwam er niet van.
Nu de ophef wat is weggeëbd, blikt Catherine terug op het voorval en haar deelname aan de talkshow. Hoewel de situatie niet escaleerde tot een complete rel, blijft de presentatrice met een vervelend gevoel achter.
‘Ik hou niet van leugens’
Volgens Catherine was er een concrete reden waarom ze boos werd op Jan Slagter. “Ach, weet je, een fittie is eigenlijk al een te groot woord,” zegt ze nu. “Hij had drie dingen over mij verteld die gewoon niet waar waren en daar kan ik niet tegen. Je moet niet over mij liegen. Dat heb ik alleen even gezegd.”
Catherine had liever gewild dat het gesprek op een andere manier was verlopen en is niet blij met de rol die Renze daarin speelde. Ze benadrukt dat ze voorafgaand aan de uitzending niet wist dat het onderwerp ter sprake zou komen.
“Als Renze mij vóór de uitzending had gezegd: ‘Daar ga ik dadelijk wat over vragen’, had hij dat gewoon moeten doen,” legt ze uit. “Dan had ik meteen kunnen aangeven: ‘Dan ga ik niet in de uitzending zitten.’ Maar dat deed hij niet.”
Voor het blok gezet
De ervaren televisiepersoonlijkheid vindt dat Renze haar geen eerlijke keuze gaf en haar bewust in een lastige positie manoeuvreerde. “Hij vroeg het dus pas tijdens de uitzending en ja, toen moest ik wel reageren,” vervolgt ze. “Dat was een beetje lullig eigenlijk.”
Toch wil Catherine de zaak nu achter zich laten en de relatie met Jan Slagter niet verder laten verzuren. Ze besloot daarom zelf de eerste stap te zetten en contact met hem op te nemen.
“Ik heb Jan geappt, want ik dacht: ik heb nu verteld dat ik je in de loop der jaren drie keer een bericht heb gestuurd en je hebt nooit gereageerd. Als je nu weer niet reageert, dán heb je een probleem,” vertelt ze met een glimlach. “Maar hij reageerde deze keer wel.”
Een etentje om de strijdbijl te begraven
Hoewel Jan niet direct antwoordde, kreeg Catherine na enkele dagen toch een reactie. “Het duurde wel even, maar als je op vakantie bent, dan mag dat, hè?” zegt ze begripvol.
Om de lucht te klaren, stelde Catherine voor om samen te gaan dineren. Ze wilde laten zien dat ze het conflict niet verder wil laten escaleren en bood zelfs aan om de rekening te betalen. “Ik betaal, heb ik gezegd,” vertelt ze. “Dat vond-ie erg leuk, viel me op.”
Tijdens een uitzending van Shownieuws werd het voorval besproken, waarbij presentatrice Tooske Ragas een grappige opmerking maakte: “Ik zou Renze laten betalen!” Evert Santegoeds had een andere kijk op de situatie: “Nou ja, je hoeft ook niet alles van tevoren af te spreken. Aan een talkshowtafel hoort ook wat te gebeuren, toch?”
Grenzen in de media
De kwestie roept opnieuw vragen op over de grenzen van journalistiek en entertainment in talkshows. In hoeverre mogen presentatoren hun gasten confronteren zonder vooraf duidelijke afspraken te maken? Hoewel spontane televisie vaak de meest spraakmakende momenten oplevert, vinden sommige gasten het vervelend om onvoorbereid te worden verrast.
Catherine Keyl is duidelijk: ze had vooraf graag geweten wat haar te wachten stond. Of ze in de toekomst nog aan tafel schuift bij Renze Klamer? Dat blijft afwachten. Wat haar etentje met Jan Slagter betreft: dat gaat voorlopig in ieder geval door.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken