Algemeen
Catherine Keyl en Jan Slagter gaan eten na tv-ruzie: ‘Zij betaalt de rekening ben je gek als ik dat ook nog is moet doen‘
Na hun verhitte tv-ruzie in de talkshow van Renze Klamer, lijken Catherine Keyl en Jan Slagter de strijdbijl te begraven. De twee hebben afgesproken om binnenkort samen uit eten te gaan, en volgens Jan zal Catherine de rekening betalen.
Van tv-clash naar dinerafspraak
Jarenlang heeft Jan Slagter zich kritisch uitgelaten over Catherine Keyl, de vrouw die een grote rol speelde in het succes van zijn omroep MAX. Catherine heeft die opmerkingen nooit gewaardeerd, en de spanning tussen hen kwam onlangs tot uitbarsting aan tafel bij Renze Klamer. De confrontatie werd breed uitgemeten en leek hun relatie voorgoed te verstoren. Toch blijkt nu dat de twee een poging wagen om de kou uit de lucht te halen.
Tijdens een recente uitzending van Renze onthulde Jan dat hij een verrassend bericht van Catherine ontving. “Ik heb nieuws voor je,” begon hij. “Er is natuurlijk hier toen wat gebeurd met Catherine Keyl. Maar ik kreeg een appje van haar: ‘Jan, zullen we samen uit eten gaan? Ik betaal. Ik heb wat leuks voor je.’”
Jan zag dit als een kans om de situatie te normaliseren. “Ik heb gezegd: ‘Nou, hartstikke leuk. We maken binnenkort een afspraak.’ Dus iedereen die maar blijft roepen dat wij ruzie hebben… Weet je, het komt altijd wel weer goed.”
Jan minimaliseert de ruzie
Renze Klamer vindt dat Jan de impact van de eerdere tv-confrontatie een beetje bagatelliseert. “Nou ja, blablabla, jullie zaten hier zelf elkaar aan tafel voor rotte vis uit te maken,” merkt hij scherp op.
Jan wuift die kritiek weg. “Ach, schei toch uit. Het is allemaal weer met z’n pootjes op tafel gekomen. Het komt allemaal weer goed.”
Angela de Jong, die ook aan tafel zat, reageerde cynisch. “Het blijft Hilversum. Het blijft de televisiewereld.”
Renze is verbaasd over de plotselinge verzoening. “Ik word er helemaal blij van. Ongelooflijk. Ik voel me een soort Bert van Leeuwen eigenlijk.”
Opgestookte ruzie?
Jan vindt dat Renze de ruzie alleen maar heeft aangewakkerd. “Jij hebt die rol niet gespeeld hoor,” werpt hij Renze voor de voeten. “Je zat het wel een beetje op te stoken. Nee nee nee nee nee.”
Renze verdedigt zichzelf. “Nee, ja, hallo, jullie hadden allemaal dingen over elkaar geroepen, dus je had het zelf opgezocht.”
Jan besluit de discussie met een duidelijke afsluiting: “We gaan het er niet meer over hebben.”
Renze laat het daar niet bij en probeert door te prikken: “Ik stel alleen maar vragen!”
Wat betekent dit voor hun relatie?
De vraag blijft of dit diner een echte verzoening is of slechts een manier om de publieke opinie te temperen. Jan en Catherine hebben in het verleden vaker conflicten gehad, en het lijkt erop dat hun relatie altijd wat wrijving zal houden. Toch kan een gezamenlijke maaltijd de lucht klaren en hen helpen hun professionele relatie te herstellen.
Voor de kijkers blijft het interessant hoe deze dynamiek zich zal ontwikkelen. Zal het diner uitlopen op een nieuw conflict? Of vinden de twee eindelijk een manier om met elkaar door één deur te kunnen? Eén ding is zeker: de televisiewereld blijft verrassingen opleveren.
Conclusie
Wat begon als een verhitte tv-confrontatie, eindigt nu in een gezellig diner. Catherine Keyl en Jan Slagter hebben besloten de strijdbijl te begraven en samen uit eten te gaan. Of dit de definitieve verzoening betekent of slechts een tijdelijk staakt-het-vuren is, zal de toekomst uitwijzen. Eén ding is zeker: Catherine betaalt.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken