In een rustige straat ergens in Nederland woont Hannah (54), al jaren werkzaam als administratief medewerker. Samen met haar partner leidt ze een eenvoudig en georganiseerd leven. Ze werkt hard, houdt haar uitgaven scherp in de gaten en maakt bewust keuzes om financiële ruimte te behouden. Toch heeft ze de laatste tijd steeds vaker vragen over wat ze ziet in haar directe omgeving – en dan vooral over haar buurman, die leeft van een bijstandsuitkering maar in de tuin een jacuzzi heeft staan.

Verwarring en verwondering

“Mijn buurman vertelde dat hij geen werk heeft en het financieel niet breed heeft,” vertelt Hannah. “Toch zag ik onlangs een installatieteam een jacuzzi plaatsen in zijn achtertuin. Dat verbaasde me, want wij letten op iedere euro, en zo’n aankoop voelt gewoon als een luxe die je niet verwacht.”

Voor Hannah roept het vragen op. Niet zozeer uit jaloezie, benadrukt ze, maar vooral uit een gevoel van verwarring over hoe de kosten hiervan gedekt kunnen worden binnen een bijstandsbudget.

Luxe of slimme keuze?

Een jacuzzi wordt door veel mensen gezien als een vorm van luxe. Het straalt ontspanning en comfort uit – iets waar je wellicht pas aan denkt wanneer de basis goed op orde is. Toch kan de aanschaf minder duur zijn dan gedacht. Hannah’s buurman vertelde haar dat hij het bubbelbad tweedehands had gekocht via een online marktplaats. Volgens hem was het een langgekoesterde wens waarvoor hij had gespaard.

“Hij zei dat hij geen vakanties boekt, nauwelijks uitgaat en niets uitgeeft aan andere extra’s,” herinnert Hannah zich. “Voor hem is dit een vorm van ontspanning waar hij bewust naartoe heeft gewerkt.” Hoewel dat haar deels geruststelde, bleef er een gevoel knagen. “Het gaat me niet alleen om de aankoop, maar om het totale plaatje.”

Kleine signalen, grote vragen

Naast de jacuzzi vallen Hannah ook andere dingen op. “Er worden regelmatig pakketjes bezorgd. Geen enorme dozen, maar toch regelmatig iets. Dat wekt dan toch de indruk dat hij zich meer kan veroorloven dan je zou verwachten.”

Het zijn dit soort signalen die ervoor zorgen dat Hannah – en volgens haar ook andere buren – vragen beginnen te stellen over hoe het zit met uitgaven, ondersteuning en persoonlijke prioriteiten.

Wanneer is ontspanning acceptabel?

De situatie roept een bredere vraag op: wat mag iemand met een bijstandsuitkering zich permitteren aan extra’s? En wie bepaalt wat ‘gepast’ is? Hannah benadrukt dat ze niet wil oordelen, maar dat het soms moeilijk is om gedrag te begrijpen wanneer er tegelijkertijd wordt gesproken over financiële beperkingen.

“Ik gun iedereen rust en ontspanning,” zegt ze. “Maar als ik hoor dat iemand het zwaar heeft en vervolgens zie hoe een jacuzzi wordt geplaatst, dan schuurt dat toch een beetje.”

Spaargeld en persoonlijke keuzes

Volgens landelijke regelgeving mag iemand met een bijstandsuitkering een beperkt bedrag aan spaargeld bezitten. Zolang de persoon binnen die grenzen blijft en verantwoorde keuzes maakt, is het niet verboden om het geld te besteden aan iets wat ontspanning of welzijn bevordert.

Een sociaal onderzoeker legt uit: “Wat voor de één luxe lijkt, kan voor de ander juist een vervanging zijn voor andere uitgaven. Een jacuzzi kan een investering zijn in ontspanning, net zoals een ander kiest voor een vakantie of sportabonnement.”

Energieverbruik: een terechte zorg?

Behalve de aanschaf roept ook het energieverbruik van een jacuzzi vragen op. Hannah maakt zich zorgen over de stroomkosten die zo’n apparaat met zich meebrengt. “Wij letten op elke kilowattuur. Hoe kan iemand met een beperkt inkomen dit soort kosten dragen?”

Volgens energie-experts is het verbruik van een jacuzzi inderdaad aanzienlijk, vooral als het bad constant warm gehouden wordt. Toch zijn er tegenwoordig energiezuinigere modellen op de markt. Ook kunnen goed geïsoleerde covers helpen om het verbruik te beperken. Mogelijk heeft de buurman hier bewust rekening mee gehouden bij zijn keuze.

Beeldvorming en maatschappelijke gevoelens

De situatie van Hannah weerspiegelt een breder gevoel in de samenleving: het idee dat werken en zuinig leven niet altijd wordt beloond, terwijl er twijfel bestaat over de uitgaven van mensen in een uitkeringssituatie. Toch is dit beeld niet altijd terecht.

“Er is snel sprake van beeldvorming,” legt de onderzoeker uit. “Mensen die afhankelijk zijn van ondersteuning maken soms jarenlang bewuste keuzes om te kunnen sparen. Als ze dan iets kopen wat afwijkt van het stereotype beeld van ‘een sober leven’, roept dat vragen op – en soms onbegrip.”

Gesprekken kunnen misverstanden voorkomen

Hannah merkt dat haar oordeel deels voortkomt uit het ontbreken van duidelijkheid. “Misschien ligt het aan mij, maar als ik niet begrijp hoe iemand iets betaalt, dan stel ik me daar vragen bij. Misschien moeten we vaker gewoon het gesprek voeren.”

Ze overweegt om nog eens met haar buurman te praten, maar wil dat wel op een respectvolle manier doen. “Ik wil niet veroordelen, maar begrijpen. Als hij het met eigen middelen heeft gedaan, zonder ondersteuning buiten de regels om, dan is dat zijn goed recht.”

Rechtvaardigheid en beleving

De situatie zet aan tot nadenken over hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Waar de een het gevoel heeft hard te werken voor kleine extra’s, voelt de ander dat ontspanning juist nodig is in moeilijke tijden. Beide perspectieven zijn waardevol – en verdienen ruimte in het publieke debat.

Wat voor de één voelt als onrecht, kan voor de ander een voorbeeld zijn van zelfzorg binnen de mogelijkheden die er zijn. Het vinden van begrip zit vaak in het delen van verhalen en het erkennen van elkaars situatie.

Conclusie: meer dan een kwestie van bubbels

De vraag of iemand met een uitkering een jacuzzi mag hebben, draait niet om het bubbelbad zelf. Het gaat over het gevoel van eerlijkheid, wederzijds begrip en het maatschappelijk gesprek over hoe we omgaan met verschillen in bestedingsruimte.

Voor Hannah is de situatie inmiddels meer dan een observatie geworden – het is een aanleiding tot reflectie. “Misschien ben ik soms te snel met mijn oordeel,” zegt ze. “Maar het helpt wel als we open zijn naar elkaar toe. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: ons goed voelen, eerlijk behandeld worden, en leven in een samenleving waarin we elkaar iets gunnen.”