Connect with us

Algemeen

Bridget Maasland lacht om Hélène Hendriks: ‘Goedkope troep uit Beverwijk – ziet er écht niet uit!

Avatar foto

Geplaatst

op

Bridget Maasland kon haar lachen niet inhouden bij een opvallende blunder van Hélène Hendriks tijdens een recente uitzending van haar talkshow. Tijdens een verhitte discussie waarin Jack van Gelder zich fel uitsprak tegen klimaatactivisten, maakte Hélène een opmerkelijke verspreking: ze noemde Extinction Rebellion per ongeluk ‘Extension Rebellion’. Dit leidde tot hilariteit bij Bridget, die de situatie in De BLVD Podcast uitgebreid besprak.

Jack van Gelder’s controversiële uitspraak

De discussie ontstond na een opmerkelijk moment in de talkshow van Hélène Hendriks, waar Jack van Gelder zich zeer kritisch uitliet over klimaatactivisten. Hij suggereerde op sarcastische wijze dat er wat hem betreft ‘een tank over de activisten op de snelweg’ mocht rijden. Deze harde uitspraak veroorzaakte veel ophef, niet in de laatste plaats bij actrice en klimaatactiviste Carice van Houten. Zij reageerde fel op Jack’s woorden en liet via haar social media weten dat ze zich diep stoorde aan zijn uitspraken.

Bridget in kamp-Carice

In De BLVD Podcast neemt Bridget Maasland het duidelijk op voor Carice. “Ja, ik vond het echt een fantastische move hoe ze daarmee om is gegaan,” zegt ze. Haar collega Rob Goossens is het daar niet meteen mee eens en reageert verbaasd: “O, echt?!”

Bridget, die zich duidelijk aan de kritiek van Jack ergert, vraagt: “O, jij niet?”

Rob: “Nee, ik heb me daarover verbaasd.”

Bridget laat zich niet uit het veld slaan en reageert resoluut: “O, daar gaan we weer. Serieus?”

De ‘Extension Rebellion’ blunder

Naast de uitspraken van Jack, vindt Bridget ook de verspreking van Hélène Hendriks erg komisch. “Laten we het even uitleggen… Hélène Hendriks zei in plaats van Extinction Rebellion ‘Extension Rebellion’, alsof mensen daar met haarstukken op de snelweg zaten.”

Rob Goossens voegt daar lachend aan toe: “Of juist tégen haarstukken.”

Bridget lacht: “Dat kon ook, ja. Haha. Dat had allemaal gekund.”

Reactie op Jack’s uitspraken

Bridget herinnert zich vervolgens de exacte woorden van Jack van Gelder: “En daarop zei Jack van Gelder dat er wel een tanker overheen mocht rijden. Ridicuul en belachelijk, en ook vervelend voor iedereen die om moest rijden en daar moest zijn.”

Volgens haar heeft Carice van Houten hier op een perfecte manier op gereageerd via social media. “Ze heeft Jack een lesje gegeven in: waarom iets belachelijk maken als je je er ook eerst in kunt verdiepen?” zegt Bridget.

Ze benadrukt dat Carice een belangrijk punt aansnijdt: “Er wordt dagelijks 100 miljoen aan subsidies weggegeven aan fossiele brandstoffen. Laten we daar eens naar kijken en daarmee bezig zijn, in plaats van het vervelend te vinden dat er een keer een snelweg wordt afgesloten.”

Discussie over snelwegprotesten

Bridget vindt de snelwegblokkades van Extinction Rebellion noodzakelijk om bewustzijn te creëren. “Als je een snelweg niet afsluit of er geen hinder van ondervindt, dan gaan we de discussie blijkbaar ook niet voeren. Dat was de strekking van het verhaal. Wat vond jij er precies vervelend aan?” vraagt ze aan Rob.

Rob is het daar niet mee eens en legt uit waarom: “Nou, je veroorzaakt hinder om uiteindelijk mensen op andere gedachten te brengen. Maar er is natuurlijk niemand die moet omrijden voor Extinction Rebellion en dan denkt: misschien hebben ze wel een heel goed punt. Wat je wil bereiken – draagvlak voor je punt – lukt je op deze manier niet.”

Botsende meningen

Bridget is het daar absoluut niet mee eens en reageert fel: “Nou, ze hadden het er wel weer over overal, dus daar ben ik het niet met je eens, oké.”

Rob nuanceert: “Ja, maar dat soort kort-door-de-bocht-uitspraken van Jack van Gelder zijn dan wel het gevolg.”

Bridget blijft bij haar standpunt: “Ja, maar blijkbaar is dat de reactie inderdaad, dus er wordt dan wel weer over gesproken.”

Conclusie

De blunder van Hélène Hendriks zorgde voor veel hilariteit bij Bridget Maasland, maar de discussie over Jack van Gelder’s uitspraken en de acties van klimaatactivisten bleef een serieus onderwerp. Waar Bridget volledig achter Carice van Houten en de acties van Extinction Rebellion staat, heeft Rob daar zo zijn twijfels bij. Hoe dan ook, één ding is zeker: de kwestie houdt de gemoederen flink bezig.

Algemeen

Artsen staan op punt om vrouw van beademing te halen – dan spreekt ze onverwachts vier onvergetelijke woorden

Avatar foto

Geplaatst

op

Het wonder van Jill: hoe een afscheid veranderde in een nieuw begin

Soms zijn er van die momenten die alles in het leven op z’n kop zetten. Voor Ryan Finley was zo’n moment een zaterdag in mei 2007. Wat begon als een gewone dag, eindigde in een nachtmerrie. En toch… ergens in dat diepe dal vond zich een wonder plaats dat zelfs artsen tot op de dag van vandaag met verbazing achterlaat.

Ryan en zijn vrouw Jill Finley leidden een rustig leven samen in hun woning in de Verenigde Staten. Tot die bewuste ochtend. Ryan werd wakker en merkte dat zijn vrouw nog steeds in bed lag. Toen hij dichterbij kwam, trof hij haar levenloos aan. Ze lag op de grond, zonder zichtbare verwondingen. Geen tekenen van een 0ngeluk, geen bl0ed. Alleen stilte. En paniek.

Een man alleen met de d00d

Zonder te aarzelen begon Ryan met rean!meren. Terwijl hij met trillende handen het noodnummer belde, probeerde hij haar leven terug te brengen. Alles gebeurde in een waas. De minuten kropen voorbij, maar er kwam geen reactie. Geen hartslag. Geen ademhaling. Ryan gaf niet op, bleef doorgaan, bleef hopen.

Toen de ambulance arriveerde, namen de hulpverleners het van hem over. Met behulp van een defibrillator slaagden ze erin Jills hart weer op gang te krijgen. Maar het was te laat om te juichen: door het zuurstoftekort had haar brein flinke schade opgelopen. In het z!ekenhuis werd Jill in een kunstmatige coma gebracht om haar lichaam rust te geven. Wat toen volgde, was een dagenlange waakperiode waarin Ryan zijn vrouw geen enkel teken van bewustzijn zag geven.

De moeilijkste beslissing van zijn leven

De dagen werden weken. Artsen kwamen steeds met hetzelfde verhaal: de kans op herstel was minimaal, hooguit 1 tot 2 procent. Jill zou, als ze überhaupt nog wakker werd, waarschijnlijk nooit meer de vrouw zijn die Ryan kende. Ze lag stil, levenloos, zonder enige respons. De artsen stelden voor om de beademing te staken.

Ryan stond voor een hartverscheurende keuze. In zijn dagboek schreef hij: “Vandaag is misschien wel de slechtste dag van mijn leven. Ik moet beslissen of ze gaat sterven of niet.” Hij overlegde met specialisten, vroeg om advies, huilde, bad. En uiteindelijk, na veel wikken en wegen, besloot hij dat het misschien beter was haar te laten gaan.

En toen gebeurde het onvoorstelbare

Op het moment dat de beademingsapparatuur werd uitgeschakeld, verwachtten de artsen dat haar hart vanzelf zou stoppen. Maar dat gebeurde niet. Jill bleef ademen. En wat daarna gebeurde, tartte elke medische logica: haar lippen begonnen te bewegen.

Om 23.45 uur diezelfde avond, hoorde Ryan voor het eerst sinds weken weer haar stem.

Vier woorden. Vier simpele woorden die alles veranderden.

“Haal me hier weg,” fluisterde Jill.

Ryan was met stomheid geslagen. Hij twijfelde of hij het zich had verbeeld. Maar Jill herhaalde haar woorden en voegde er iets aan toe dat hem kippenvel bezorgde: ze wilde naar haar favoriete restaurant om te eten.

Artsen konden hun ogen niet geloven

Voor de dokters was het een medisch raadsel. Hoe kon iemand, bij wie het brein ernstig beschadigd leek, ineens wakker worden en coherent praten? Jill bleek in de dagen erna steeds meer bij kennis te komen. Ze herkende mensen, stelde vragen, en begon zelfs weer voorzichtig te bewegen.

Hoewel haar herstel tijd vergde, bleek al snel dat Jill opnieuw moest leren lopen en spreken. Toch kon ze, tot verbazing van de artsen, steeds meer taken zelfstandig oppakken. Vandaag de dag leeft ze weer volop – een toekomst die op het randje van verdwijnen stond.

Een tweede kans op het leven

Voor Ryan en Jill veranderde deze ervaring alles. Hun kijk op het leven, op tijd, op liefde – niets is meer vanzelfsprekend. “We waarderen nu elke dag, elke minuut, elk uur,” vertelde Jill aan de Amerikaanse nieuwssite TODAY. Elk klein gebaar telt. Elk moment samen is een cadeau.

Jill noemt haar tweede leven een geschenk. Ryan noemt het een wonder. “Ik weet dat het misschien gek klinkt,” zei hij, “maar op dat moment, toen ze me aankeek en vroeg of we konden gaan eten, wist ik dat alles anders was. Ze was terug. Mijn Jill was terug.”

Een boodschap die raakt

Het verhaal van Jill en Ryan heeft wereldwijd mensen geraakt. Niet alleen vanwege het medische aspect, maar vooral omdat het de kracht van hoop laat zien. Ryan gaf niet op, bleef tot het laatste moment aan haar zijde, zelfs toen de wetenschap haar had opgegeven. Zijn liefde, geduld en geloof werden onverwacht beloond.

Mensen die het verhaal horen, stellen zichzelf vragen: wat zou ik doen in zo’n situatie? Zou ik de stekker eruit trekken als alle hoop vervlogen lijkt? Het antwoord is voor iedereen anders, maar één ding is zeker: het verhaal van Jill en Ryan toont dat zelfs op de donkerste momenten het onmogelijke kan gebeuren.

Een wonder met impact

Vandaag genieten Jill en Ryan opnieuw van de kleine dingen: samen ontbijten, wandelen, lachen. De video van hun verhaal is inmiddels miljoenen keren bekeken en de reacties stromen binnen. Mensen spreken hun bewondering uit, hun ontroering, maar ook hun hoop.

Want in een wereld die soms overweldigend lijkt, is het verhaal van Jill Finley een herinnering dat het leven grillig is, kwetsbaar – maar ook vol onverwachte wendingen. Zelfs als alles verloren lijkt, kan er een sprankje hoop zijn. Soms genoeg om alles te veranderen.

En voor Ryan en Jill? Zij beseffen als geen ander: elke dag samen is een overwinning.

Lees verder