Video
Braziliaanse influencer spendeert fortuin aan plastische chirurgie en wordt bijna geweigerd bij paspoortcontrole!
Een Braziliaanse influencer heeft onthuld dat ze een duizelingwekkende 900.000 euro uitgaf aan cosmetische ingrepen om haar ultieme schoonheidsideaal te bereiken. Ondanks haar zelfverklaarde transformatie naar de “perfecte vrouw” ondervond ze onverwachte problemen op de luchthaven van São Paulo, waar ze bijna werd geweigerd bij de paspoortcontrole. De reden? Haar uiterlijk was zo drastisch veranderd dat ze bijna onherkenbaar was in vergelijking met haar paspoortfoto.
Twintig operaties en een prijskaartje van 900.000 euro
Janaína Prazeres, een influencer uit Brazilië, heeft een passie voor esthetische perfectie die verder gaat dan de doorsnee schoonheidsbehandeling. Om haar droomlichaam te krijgen, onderging ze maar liefst twintig operaties, variërend van neuscorrecties en kaaklijndefinities tot borstvergrotingen en liposucties. Volgens haar eigen zeggen gaf ze in totaal 758.000 pond (omgerekend 900.000 euro) uit aan plastische chirurgie.
De investeringen hebben haar geen windeieren gelegd, want in 2023 werd ze door Playboy Noorwegen verkozen tot de “perfecte vrouw”. Dit gaf haar een extra boost in populariteit, wat resulteerde in duizenden nieuwe volgers op social media en lucratieve sponsordeals. Toch heeft haar transformatie ook onverwachte nadelen met zich meegebracht.
Bijna geweigerd op het vliegveld door drastische verandering
Ondanks haar wereldwijde bekendheid ondervond Prazeres recentelijk een ongemakkelijke situatie op de luchthaven van São Paulo. Toen ze naar de Verenigde Staten wilde reizen, werd ze bij de paspoortcontrole tegengehouden door douanebeambten die haar uiterlijk niet konden matchen met de foto in haar reisdocumenten.
“Mijn oude foto toont een compleet andere versie van mijzelf,” legt Prazeres uit. “Ik had toen donkerder haar, een bredere neus, minder make-up en een minder ‘strak’ gezicht. Ik wist dat dit ooit kon gebeuren, maar op dat moment was het echt een schok.”
Strenge controle en ongemakkelijke vragen
Volgens de influencer namen de douanebeambten geen enkel risico en werd haar identiteit grondig geverifieerd. Ze moesten haar pasfoto vergelijken met andere beelden en stelden verschillende vragen om te achterhalen of ze daadwerkelijk de persoon was die ze beweerde te zijn.
“Ik had niets verkeerd gedaan en toch voelde het alsof ik werd ondervraagd als een verdachte. Het is een gek gevoel wanneer je beseft dat je zo bent veranderd dat je niet meer overeenkomt met je eigen paspoortfoto,” vertelt ze.
Pas na enkele minuten van strenge controle kreeg ze toestemming om verder te reizen, maar de ervaring liet een diepe indruk op haar achter.
“Ik wil nooit meer zo’n gênante situatie meemaken”
Na haar reis besloot Prazeres direct actie te ondernemen om toekomstige problemen te vermijden. “Zodra ik op mijn bestemming aankwam, ben ik meteen gaan kijken wat ik moest doen om mijn paspoortfoto te laten updaten,” legt ze uit. “Ik wil niet nog een keer zo in verlegenheid gebracht worden.”
Volgens de Braziliaanse wetgeving is het mogelijk om een pasfoto te laten vernieuwen als iemands uiterlijk significant is veranderd. Dit is vooral belangrijk voor mensen die extreme plastische chirurgie ondergaan, omdat het kan leiden tot identificatieproblemen tijdens reizen.
De impact van plastische chirurgie op identiteit
Janaína Prazeres is zeker niet de eerste persoon die problemen ervaart door een drastische fysieke transformatie. Plastische chirurgie is tegenwoordig populairder dan ooit, vooral in landen zoals Brazilië, waar esthetische ingrepen niet alleen sociaal geaccepteerd, maar zelfs gestimuleerd worden.
Toch rijst de vraag: wanneer verandert een persoon zó veel dat ze praktisch onherkenbaar worden? En wat betekent dit voor identificatieprocessen zoals paspoortcontroles en rijbewijzen?
Sociale media en de zoektocht naar perfectie
De drang naar het “perfecte” uiterlijk wordt voor een groot deel gedreven door sociale media. Influencers zoals Prazeres verdienen hun geld met een esthetische uitstraling die voldoet aan de hedendaagse schoonheidsnormen. Door een steeds veranderende digitale cultuur, waarin filters en bewerkte foto’s de standaard zijn geworden, is het voor veel jonge vrouwen verleidelijk om in de voetsporen te treden van hun idolen.
Experts waarschuwen echter voor de gevolgen van deze obsessie. Dr. Mariana Costa, een plastisch chirurg uit São Paulo, benadrukt dat de grens tussen zelfverbetering en een onrealistisch schoonheidsbeeld steeds vager wordt. “Mensen verliezen soms hun oorspronkelijke identiteit in hun zoektocht naar perfectie,” zegt ze. “Het is belangrijk om realistische verwachtingen te hebben en niet alleen te veranderen voor sociale goedkeuring.”
De juridische kant van drastische fysieke transformaties
Wat gebeurt er eigenlijk wanneer iemand zo verandert dat hun officiële documenten niet langer overeenkomen met hun werkelijke uiterlijk? Juridisch gezien kan dit voor aanzienlijke problemen zorgen.
Volgens internationale reisregels moet een pasfoto een waarheidsgetrouwe weergave zijn van hoe iemand er op het moment van reizen uitziet. Landen hanteren verschillende criteria voor wanneer een pasfoto moet worden vernieuwd, maar als de discrepantie te groot is, kan dit leiden tot vertragingen of zelfs weigering bij grenscontroles.
Bovendien kan een drastische fysieke transformatie ook problemen opleveren bij andere vormen van identificatie, zoals stemmingen, rijbewijzen en banktransacties.
Hoe Janaína Prazeres omgaat met haar nieuwe identiteit
Ondanks de ongemakken blijft Prazeres achter haar keuzes staan. Ze ziet haar transformatie als een investering in zichzelf en haar carrière. “Ik ben trots op wat ik heb bereikt,” zegt ze. “Ik heb veel offers gebracht om te worden wie ik nu ben, en ik heb er geen moment spijt van.”
Ze adviseert anderen die overwegen om een drastische fysieke verandering te ondergaan, om ook rekening te houden met de praktische gevolgen. “Het is belangrijk om je documenten up-to-date te houden, zodat je niet tegen onverwachte problemen aanloopt,” zegt ze.
Conclusie: de prijs van perfectie
Het verhaal van Janaína Prazeres is een voorbeeld van hoe plastische chirurgie niet alleen iemands uiterlijk, maar ook hun dagelijks leven en zelfs hun juridische status kan beïnvloeden. Haar ervaring op de luchthaven van São Paulo laat zien hoe belangrijk het is om na te denken over de gevolgen van zulke drastische veranderingen.
Hoewel de influencer haar uiterlijk volledig naar eigen wens heeft gemodelleerd, heeft ze ook geleerd dat schoonheid een prijs heeft—en soms is die prijs niet alleen financieel, maar ook praktisch en emotioneel.
Wat vind jij? Is het streven naar fysieke perfectie de moeite waard, zelfs als het leidt tot onverwachte complicaties? Of moeten influencers en mediafiguren meer realistische schoonheidsbeelden promoten?
Video
Asmara Thielen over rechtszaak Borsato: ‘Victim blaming op hogeschoolniveau’
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”
