Algemeen
Anonieme vriend Martijn Krabbé onthult in Telegraaf: ‘Zijn woorden zullen me altijd bijblijven!’
Het nieuws dat Martijn Krabbé ongeneeslijk ziek is, heeft Nederland diep geraakt. De populaire RTL 4-presentator maakte onlangs bekend dat hij uitgezaaide kanker heeft en niet meer beter zal worden. Terwijl Martijn al bijna een jaar van zijn diagnose op de hoogte was, kwam dit tragische nieuws pas vorige week aan het licht. De afgelopen maanden gebruikte hij om dit op zijn eigen manier te delen met zijn familie en vrienden, wat leidde tot ontroerende en emotionele bijeenkomsten.
Een Intieme Openbaring
Martijn nodigde vrienden en familieleden uit bij hem thuis om hen persoonlijk het nieuws te vertellen. Het was een zorgvuldig proces dat hij samen met zijn vrouw Deborah plande. Zijn dochter Michelle onthult in een interview met de LINDA. hoe zwaar deze periode was voor het gezin. “In het begin mocht ik er tegen niemand iets over zeggen, omdat papa en Deborah het eerst persoonlijk aan familie, vrienden en collega’s wilden vertellen. Dus kwamen hier twee weken lang drie keer per dag mensen over de vloer.”
De bezoekers hadden vaak geen idee wat hen te wachten stond. Michelle beschrijft hoe mensen in eerste instantie vrolijk binnenkwamen, maar vaak volledig aangedaan en huilend weer vertrokken. “Ik hoorde papa en Deborah elke keer hetzelfde verhaal vertellen,” vertelt ze. Het was een zware periode vol emoties, waarbij discretie van iedereen werd gevraagd.
Een Vriend Breekt Zijn Stilte
Hoewel Martijn en zijn gezin alle betrokkenen vroegen om discreet om te gaan met de informatie, heeft een van zijn vrienden ervoor gekozen om over zijn ontmoeting met Martijn te spreken. In een artikel van De Telegraaf, geschreven door showbizzjournalist Evert Santegoeds, deelt deze vriend – die anoniem blijft – hoe het moment verliep waarop Martijn hem persoonlijk zijn diagnose vertelde. De keuze om dit persoonlijke verhaal te delen in de media, hoewel enigszins terughoudend, roept vragen op over privacy en respect.
De vriend beschrijft hoe overweldigend het nieuws was: “Wat een kracht ging er van Martijn uit. Ik was totaal uit het lood geslagen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen de ’grote stilte’ viel, nam Martijn het initiatief om míj te troosten. Dat had andersom moeten zijn.”
Hij voegt eraan toe: “Het is fascinerend hoe hij met alles omgaat. Ik ben met tranen in mijn ogen vertrokken. Die bijzondere ontmoeting met Martijn zal mij de rest van mijn leven bijblijven.”
Een Bijzondere Kracht
Volgens Santegoeds behoorde deze vriend tot een selecte kring van mensen die al maanden op de hoogte waren van Martijns situatie. Ondanks de emotionele impact wist deze groep het nieuws geheim te houden, in lijn met Martijns wens om zelf het moment te bepalen waarop hij zijn diagnose openbaar zou maken.
“Hij is enorm krachtig in hoe hij met zijn situatie omgaat,” zegt de vriend. “Ik ben diep onder de indruk van zijn moed en vastberadenheid. Het is niet alleen een zware tijd voor hem, maar ook voor iedereen om hem heen. Toch slaagt hij erin om ons allen te troosten, zelfs in zijn eigen verdriet.”
Martijns Verzoek om Privacy
Hoewel Martijn het nieuws uiteindelijk naar buiten bracht, benadrukte hij vorige week hoe belangrijk het is om speculaties te vermijden. “Het is niet fijn als andere mensen gaan speculeren over je levensverwachting. Maar Deborah, de kinderen en ik zijn inmiddels wel zover dat we dat mentaal gezien aankunnen,” zei hij.
Hij waardeert de manier waarop de media tot nu toe met zijn situatie zijn omgegaan. “Het respect voor onze privacy werd en wordt zeer gewaardeerd,” liet hij weten. Toch geeft het feit dat een vriend nu in de media zijn verhaal doet, een ongemakkelijk randje aan de situatie.
Een Pijnlijk, Maar Respectvol Proces
Het delen van zijn diagnose met vrienden en familie was voor Martijn een pijnlijke, maar noodzakelijk stap. Door dit op een persoonlijke manier te doen, hoopte hij de impact van het nieuws enigszins te verzachten. Het herhaaldelijk vertellen van hetzelfde zware verhaal vroeg echter veel van hem en zijn gezin.
“Martijn en Deborah toonden een ongelooflijke kracht in hoe ze deze moeilijke periode benaderen,” vertelt een andere ingewijde. “Ze hebben bewust gekozen voor een persoonlijke aanpak, waarbij iedereen de kans kreeg om direct met hen in gesprek te gaan. Dat getuigt van enorme moed.”
Reacties Uit de Mediawereld
Martijns openheid heeft tot veel respect geleid binnen de mediawereld. Collega’s en fans spreken hun steun uit en prijzen hem om zijn transparantie. Toch is er ook kritiek op het feit dat sommige mensen, zoals de anonieme vriend in De Telegraaf, het respect voor Martijns privacy niet volledig lijken te delen. Voor een man die zo zorgvuldig met zijn persoonlijke verhaal omgaat, kan dit voelen als een inbreuk.
De Toekomst
Ondanks zijn diagnose blijft Martijn vastberaden om positief in het leven te staan. Hij geniet van de tijd met zijn gezin en blijft zich richten op wat echt belangrijk is. Zijn verhaal heeft velen geïnspireerd en laat zien hoe veerkrachtig de menselijke geest kan zijn, zelfs in de donkerste tijden.
Martijn blijft een icoon in de Nederlandse media en een voorbeeld voor velen. Zijn moed, transparantie en liefde voor zijn familie staan centraal in hoe hij deze uitdagende periode tegemoet treedt. Voor nu vraagt hij slechts om een ding: respect voor zijn privacy en de ruimte om deze tijd door te brengen met degenen die hem het dierbaarst zijn.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken