Anita, een alleenstaande moeder, zit al jaren vast in een moeilijke financiële situatie, afhankelijk van een uitkering die amper genoeg is om van rond te komen. Ze uit haar frustratie over het bedrag dat ze elke maand ontvangt, omdat ze het gevoel heeft dat het haar geen ruimte laat om een normaal leven te leiden, laat staan om iets leuks te doen met haar kinderen. “De uitkering is gewoon te laag om mijn kinderen af en toe te verwennen of leuke dingen te doen,” zegt ze terwijl ze haar boodschappenlijstje doorneemt en weer keuzes moet maken over wat wel en niet kan.

Voor Anita is het leven in de bijstand een dagelijkse strijd. “Mensen denken vaak dat je het gemakkelijk hebt als je een uitkering krijgt, maar ze beseffen niet hoe moeilijk het echt is,” legt ze uit. “Elke euro moet je drie keer omdraaien, en het voelt elke dag alsof je aan het overleven bent in plaats van leven.”

Anita’s maandelijkse inkomen is precies genoeg om haar vaste lasten en huur te dekken, maar daar blijft het bij. Tegen het einde van de maand is er vaak geen geld over voor extra’s, laat staan voor een dagje uit met haar kinderen. “Ik wil dat mijn kinderen ook eens wat leuks kunnen doen, net als hun vriendjes,” vertelt ze, terwijl tranen in haar ogen opwellen. “Het breekt mijn hart als ik ze moet teleurstellen omdat er simpelweg geen geld is.”

Het is vooral pijnlijk voor Anita wanneer haar kinderen vragen om naar de bioscoop of het zwembad te gaan, en ze telkens nee moet zeggen. “Je voelt je zo machteloos als ouder,” zegt ze. “Ik wil dat mijn kinderen onbezorgd kunnen genieten van hun jeugd, maar dat kan nu niet. Alles draait om geld, en dat heb ik niet.”

Sparen voor noodgevallen is bijna onmogelijk voor Anita. “Elke keer als ik denk dat ik iets kan wegleggen, gebeurt er wel iets onverwachts,” zegt ze. “Laatst ging de wasmachine kapot, en dan zit je meteen weer met een probleem. Er is geen buffer om op terug te vallen.” De onverwachte uitgaven, zoals een kapot apparaat of nieuwe schoolspullen, zorgen telkens voor stress. Anita weet dat ze geen geld achter de hand heeft voor dit soort situaties, en dat frustreert haar enorm.

“Alles wordt duurder: de boodschappen, de energierekening, zelfs het openbaar vervoer. Maar de uitkering blijft achter,” klaagt ze. Anita voelt zich vaak buitengesloten van de rest van de maatschappij. Ze wil haar kinderen dezelfde kansen geven als anderen, maar ziet niet hoe ze dat kan waarmaken. “Je voelt je soms een slechte ouder,” zegt ze, zichtbaar geëmotioneerd. “Ik wil het beste voor mijn kinderen, maar ik kan ze niet bieden wat ze verdienen. En dat doet pijn.”

Toch geeft Anita niet op. Ze heeft zich aangesloten bij verschillende online gemeenschappen en Facebookgroepen waar ze steun vindt bij andere ouders in vergelijkbare situaties. “Ik ben zeker niet de enige die hiermee worstelt,” zegt ze. “Er zijn zoveel mensen die in dezelfde situatie zitten en tegen dezelfde problemen aanlopen. We willen gewoon een eerlijke kans om ook een fatsoenlijk leven te kunnen leiden.”

Samen met andere ouders zet Anita zich in voor een verhoging van de bijstandsuitkering. “Het is toch niet teveel gevraagd om af en toe iets leuks te kunnen doen met je kinderen? We vragen geen luxe leven, maar gewoon wat ademruimte,” benadrukt ze. De onzekerheid over haar financiële situatie blijft echter knagen. “Het voelt alsof je vastzit in een vicieuze cirkel,” vertelt Anita. “Je wilt vooruit, maar door de regels binnen de bijstand is dat bijna onmogelijk. Zodra je iets bijverdient, wordt je uitkering gekort, waardoor het voelt alsof je nooit verder komt.”

Anita’s verhaal is niet uniek. Het toont de gebreken van het huidige sociale vangnet en benadrukt de moeilijkheden waarmee mensen die afhankelijk zijn van bijstand dagelijks te maken hebben. Ze voelt zich vaak genegeerd door de politiek en onzichtbaar voor de rest van de maatschappij. “Er wordt veel gepraat over armoedebestrijding, maar wij merken er niets van,” zegt ze met frustratie. “Er wordt niet geluisterd naar de mensen die het elke dag moeten doorstaan.”

Ze hoopt dat er snel verandering komt, niet alleen voor haarzelf, maar vooral voor haar kinderen en andere gezinnen in dezelfde situatie. “Het is niet eerlijk dat mijn kinderen hier de dupe van zijn,” zegt ze, met een mengeling van woede en verdriet in haar stem. “Iedereen verdient een beetje geluk in het leven, en ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is dan alleen overleven. Maar daarvoor moet er echt iets veranderen.”

Met haar oproep voor een hogere uitkering wil Anita niet alleen meer financiële steun, maar ook een systeem dat mensen daadwerkelijk helpt om uit de armoede te komen, in plaats van hen gevangen te houden in een situatie van constante strijd. “Het gaat om waardigheid,” zegt ze. “Het gevoel dat je erbij hoort, dat je ook iets kunt bijdragen aan de samenleving. En dat je je kinderen een toekomst kunt bieden die ze verdienen.”