Algemeen
André Hazes Jr. twijfelt over deelname aan Holland Zingt Hazes: ‘Eigenlijk wil ik geen geld verdienen voor Rachel’
André Hazes Jr. heeft besloten om toch op te treden tijdens Holland Zingt Hazes in maart, ondanks zijn persoonlijke twijfels en de lastige relatie met zijn moeder, Rachel Hazes. Zijn keuze om deel te nemen is vooral ingegeven door zijn loyaliteit aan andere betrokkenen bij het evenement, maar het idee dat hij indirect bijdraagt aan het inkomen van Rachel, maakt het voor hem moeilijk.
Twijfels over deelname
Tijdens een exclusief interview met Evert Santegoeds, dat werd uitgezonden in Shownieuws, sprak André openhartig over zijn dilemma. Hij gaf toe dat hij serieus heeft overwogen om zijn deelname af te zeggen. “Ik wilde eigenlijk niet meer meedoen,” vertelt hij. “Het heeft niets te maken met de muziek of met mijn vader, maar om op dat podium geld te verdienen voor Rachel, zorgt ervoor dat ik niet lekker in de spiegel kan kijken.”
Toch heeft hij uiteindelijk besloten om mee te doen, voornamelijk uit respect voor de andere partijen die bij het evenement betrokken zijn. “Ik werk al twaalf jaar samen met MediaLane en de mensen daar liggen me na aan het hart,” legt André uit. “Iris van den Ende, die het mede organiseert, is inmiddels echt een vriendin geworden. Ik wil haar niet teleurstellen, net zo min als de mensen die achter de schermen keihard werken aan dit evenement.”
Loyaal aan de crew
André benadrukt dat zijn keuze is ingegeven door zijn zorg voor de productiecrew en andere betrokkenen. “Ik weet hoe groot de impact voor hen zou zijn als ik zou besluiten om niet mee te doen,” zegt hij. “Ik kijk mezelf liever een paar dagen niet lekker in de spiegel aan, als ik daarmee weet dat ik goed ben voor hen.”
Hoewel André dit jaar nog op het podium zal staan, sluit hij niet uit dat het zijn laatste keer is. “Voor 2026 weet ik het echt nog niet. Ik heb er geen zin in om onnodige spanningen te creëren, maar het is ook moeilijk om hiermee door te gaan onder deze omstandigheden.”
De impact van Rachel
De spanningen tussen André en Rachel zijn al lange tijd bekend. Hij heeft herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat hij geen contact meer met haar wil. Tijdens het interview met Evert verwees André naar haar als ‘mijn moeder’, maar corrigeerde zichzelf meteen. “Ik zeg dat liever niet meer,” legt hij uit. “Ik wil dat dat een beetje vervaagt.”
Muziekkenner Ronald Molendijk sprak in Shownieuws zijn zorgen uit over André’s deelname. Hij wees erop dat de situatie voor André, die recent nog aan zijn verslavingsproblematiek werkte, verre van ideaal is. “Hij zegt zelf dat hij hier eigenlijk niet wil zijn. Dat geeft aan hoe zwaar dit voor hem is. Dit zou voor Rachel een signaal moeten zijn om te begrijpen dat dit voor hem niet goed is,” zegt Ronald.
Een ingewikkelde familieband
André heeft meerdere malen geprobeerd de band met Rachel te herstellen, maar ziet daar nu definitief vanaf. “Ik heb haar al eerder een kans gegeven, maar ik ben er nu wel echt uit dat ik het niet meer wil,” vertelt hij. Ondanks de pijnlijke situatie lijkt hij zich te willen richten op zijn eigen geluk en toekomst.
De complexe relatie met Rachel werpt ook een schaduw over zijn deelname aan Holland Zingt Hazes. Voor André is het evenement niet alleen een eerbetoon aan zijn vader, maar ook een bron van conflict, gezien Rachel’s rol in de organisatie.
Een mogelijke eigen weg
André hintte in het interview op de mogelijkheid om zijn eigen concerten te organiseren, los van Holland Zingt Hazes. “Ik heb vrienden in het vak die zeggen: ‘Als jij het overneemt, doen wij mee.’ Dat is zeker een optie, maar Nederland is klein en ik wil geen onnodige problemen veroorzaken,” zegt hij. Voorlopig lijkt hij die stap echter nog niet te willen zetten.
Blik op de toekomst
Wat de toekomst brengt, blijft onduidelijk. Voor nu richt André zich op zijn muziek en zijn persoonlijke herstel. Hij blijft kritisch naar zijn eigen keuzes kijken, maar lijkt vastbesloten om dit jaar zijn verantwoordelijkheid te nemen tegenover de crew van Holland Zingt Hazes.
Zijn deelname aan het evenement is een ingewikkelde beslissing, maar het toont ook zijn loyaliteit aan de mensen om hem heen. Ondanks de spanningen met Rachel en de lastige omstandigheden blijft André professioneel en zet hij zich in voor de show, terwijl hij tegelijkertijd een balans probeert te vinden tussen zijn werk en persoonlijke welzijn.
Met het nieuws over zijn deelname en de voortdurende familieconflicten blijft André een onderwerp van gesprek in de media. Maar voor hem staat één ding vast: zijn prioriteiten liggen bij de mensen die op hem rekenen, zowel op als achter het podium.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken