Algemeen
Annelies (32) woont alleen in het bos: ‘Mijn hond heeft mijn leven gered’ die is me zoveel waard!
Leven in harmonie met de natuur
Diep in een bos, omringd door eeuwenoude bomen en fluitende vogels, woont Annelies Nollet (32) in een houten huisje zonder water- en gasleiding. Terwijl de meeste mensen niet zonder luxe kunnen, voelt Annelies zich hier gelukkiger dan ooit. Haar enige gezelschap is haar hond Kibo, die haar door de moeilijkste momenten in haar leven heeft geholpen. “Mijn idee van een leuke avond? Mijn kachel, mijn hond naast mij op de zetel en een goed fantasyboek.”
Op zoek naar rust en vrijheid
Annelies heeft bewust gekozen voor een leven in afzondering. Haar liefde voor de natuur en haar verlangen naar rust brachten haar naar het bos. Hier leeft ze zonder overbodige prikkels, zonder de druk van sociale verwachtingen. “Zie je die eik? Daar zitten drie eekhoorns, elke dag om tien uur komen ze hun eten halen. De egels slapen nog hun winterslaap, vogels prospecteren al een potentieel nestkastje.”
Ze beschouwt zichzelf als een gast in het bos en gedraagt zich daarnaar. “Leven en laten leven. Ik hak zelf mijn hout voor de kachel en probeer zo veel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.” Haar leven mag dan misschien een sprookje lijken, het was niet altijd zo eenvoudig.
Een moeilijke jeugd: pesten en eenzaamheid
Annelies groeide op in een gezin waar weinig over emoties werd gepraat. “Ik had wel ouders, maar er werd niet echt geluisterd. Er werd voor onderdak en eten gezorgd en dat was het.” Dit zorgde ervoor dat ze zich vaak eenzaam voelde en haar toevlucht zocht in boeken. “Harry Potter hield me overeind. Hij had ook geen ouders en was ook triestig en alleen.”
Op school werd ze gepest. “Ik was altijd een beetje ronder en kreeg thuis niet zulke mooie kleren, waardoor ik een makkelijk doelwit was.” Hoewel ze een paar vriendinnen had, voelde ze zich nooit echt ergens bij horen. Ze studeerde economie-moderne talen omdat het zo hoorde, maar achteraf gezien had ze liever houtbewerking gedaan. “Dat was not done in die tijd. Als je goeie punten had, deed je dat niet.”
De zoektocht naar identiteit
In haar tienerjaren probeerde Annelies zich aan te passen aan de verwachtingen van anderen. “In het hoger middelbaar was uitgaan de norm. Kleurde je buiten de norm, dan hoorde je er niet bij. Ik ging dus ook uit, al voelde ik me vaak ongemakkelijk.”
Op haar achttiende koos ze voor een studie journalistiek, waar ze vrienden voor het leven maakte en haar liefde voor taal ontdekte. Toch worstelde ze met onzekerheid. “Ik dronk veel, soms een fles wodka op een dag, om me toch aan te passen. Het was een soort vlucht.” Ze wist niet goed wie ze was en wat ze wilde, omdat ze nooit bevestiging had gekregen dat haar gevoelens er mochten zijn. “Dus werd ik een pleaser, een ‘zie me graag’-persoon.”
Het keerpunt: de komst van Kibo
Het leven van Annelies veranderde toen Kibo, haar pleeghond, haar pad kruiste. De hond had ernstige gedragsproblemen en werd als ‘hopeloos’ bestempeld. “Het enige wat je kan doen, is hem laten inslapen, zeiden ze.” Maar Annelies weigerde dat te accepteren. Kibo gaf haar een reden om ’s ochtends op te staan en structuur in haar leven. “Mensen zonder hond begrijpen dat niet, maar een hond ziet je onvoorwaardelijk graag.”
Ze volgde gedragstherapielessen om Kibo te helpen, en dat bleek succesvol. “Hij heeft mijn jongvolwassen leven gered. Dankzij hem vond ik een doel.” Dit leidde uiteindelijk tot haar eigen onderneming: Honden in Nesten, waar ze op een alternatieve manier met honden werkt. “Ik kijk naar de angst van de hond, niet naar het borstgeklop van het superieure baasje.”
Het opbouwen van een onafhankelijk leven
De eerste jaren van haar onderneming waren zwaar. “Financieel was het moeilijk. Een vriendin kwam geregeld een potje eten in de koelkast zetten.” Toch hield ze vol. “Ik moest, zou en wou. En nu lukt het.” Ze betaalt haar huisje in het bos helemaal zelf af en heeft haar leven opgebouwd zonder afhankelijk te zijn van anderen.
Hoewel ze graag alleen woont, betekent dat niet dat ze sociaal geïsoleerd is. “Ik spreek af met vriendinnen, heb een sociale job en bel vaak met mijn beste vriendin.” Maar na een dag onder de mensen keert ze met plezier terug naar haar rustige plek in het bos.
De bewuste keuze om geen partner te hebben
Annelies heeft al acht jaar geen relatie en is daar helemaal tevreden mee. “Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger zou worden met iemand.” Haar hond Kibo slaapt ook op haar bed, wat een eventuele partner ingewikkeld zou maken, grapt ze. “Ik heb besloten dat ik geen lief meer wil.”
Ze merkt dat veel mensen het moeilijk vinden om te begrijpen dat je bewust kiest voor een leven zonder romantische partner. Maar voor haar is het een opluchting om niet in een relatie te zitten waarin ze zichzelf moet aanpassen. “Mijn geluk hangt niet af van een ander, en ik voel me compleet zoals ik ben.”
Leven volgens haar eigen waarden
Annelies is een zelfverklaarde ‘bomenknuffelaar’, een alternatief, veganistisch persoon die probeert het goede te doen. “Ik ben blij dat ik eindelijk kan zijn wie ik ben en altijd was.” Ze leert van oudere mentoren en haar superlieve oma en broer. Psychologen kan ze zich niet veroorloven, maar ze leest veel en vindt op die manier antwoorden.
Het leven in het bos heeft haar geholpen om haar eigen weg te vinden en zichzelf te accepteren zoals ze is. “Ik weet dat ik eigenlijk nog niets weet, en dat is oké.”
De toekomst: altijd dichtbij de natuur
Annelies heeft geen plannen om haar levensstijl drastisch te veranderen. Ze voelt zich thuis in het bos en geniet van de rust, haar dieren en haar vrijheid. Toch weet ze dat niets permanent is. “Misschien verhuis ik ooit, maar ik zal altijd dichtbij de natuur blijven.”
Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om hun eigen pad te volgen, ongeacht de verwachtingen van de maatschappij. “Als je voelt dat je een ander leven wilt, wees dan niet bang om het te doen. Mensen zullen je misschien niet begrijpen, maar uiteindelijk gaat het erom wat jou gelukkig maakt.”
Met haar hond Kibo aan haar zijde en haar liefde voor de natuur weet Annelies zeker dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Meer heeft ze niet nodig.
Algemeen
Asielzoeker gefrustreerd: “Ik ben al voor de derde keer in Nederland en nog steeds is het slecht geregeld”
Screenshot
Nederland als veilige haven voor asielzoekers?
Nederland staat internationaal bekend als een land met een hoge levensstandaard, sterke sociale voorzieningen en economische stabiliteit. Voor velen buiten de Europese Unie is het een aantrekkelijke bestemming in de hoop op een beter leven. Jaarlijks trekken duizenden asielzoekers naar Nederland, aangetrokken door de mogelijkheden die het land zou bieden.
Maar wat gebeurt er als de realiteit niet overeenkomt met de verwachtingen? Terwijl sommige asielzoekers in Nederland een toekomst opbouwen, worden anderen geconfronteerd met teleurstellingen, lange wachttijden en overvolle opvanglocaties. Dit heeft ertoe geleid dat sommige vluchtelingen zich afvragen of ze de juiste keuze hebben gemaakt door naar Nederland te komen.
De harde realiteit in de asielopvang
Voor veel asielzoekers begint de realiteit al op het moment dat ze aankomen bij Ter Apel, de belangrijkste opvanglocatie voor asielzoekers in Nederland. Wat ze aantreffen, is vaak verre van wat ze hadden gehoopt.
Een asielzoeker uit Jemen beschrijft zijn ervaring:
“We moesten enorm lang wachten om ons aan te kunnen melden. Zelfs toen we eenmaal binnen waren, moesten we na een paar minuten weer naar buiten. We sliepen op straat. Ik kom uit een oorlogsgebied en ik had gehoopt dat het hier in Nederland beter zou zijn.”
Veel vluchtelingen verwachten veiligheid en een menswaardige opvang, maar de realiteit is vaak lange wachttijden, beperkte voorzieningen en een gevoel van onzekerheid. Dit leidt tot frustratie en zelfs het verlangen om door te reizen naar een ander land.
Terugkerende vluchtelingen: opnieuw proberen in Nederland
Voor sommige asielzoekers is Nederland niet nieuw. Er zijn vluchtelingen die meerdere keren terugkomen, hopend op betere omstandigheden dan bij hun vorige pogingen.
Een man die al voor de derde keer in Nederland asiel aanvraagt, vertelt:
“Ik ben hier al geweest in 2020 en 2021, en nu opnieuw. Helaas is er niks veranderd en is het nog steeds erg slecht geregeld.”
Zijn grootste frustraties?
- Voedseltekort: “We krijgen maar één zakje eten per dag, waarmee we 24 uur moeten doen.”
- Overbevolking: “Het is veel te druk hier.”
- Beperkte medische zorg: “De dokters zijn niet te bereiken.”
- Beveiliging en respectloosheid: “De beveiliging heeft geen respect voor ons.”
Screenshot
Geen geld om ergens anders heen te gaan
Sommige asielzoekers hebben geen andere optie dan in Nederland te blijven. De man die voor de derde keer terugkeert, vertelt dat hij geen geld heeft om naar een andere opvanglocatie te reizen. Hierdoor zit hij vast in de situatie in Ter Apel, zonder zicht op verbetering.
“Als ik van tevoren had geweten hoe de situatie hier werkelijk was, had ik misschien voor een ander land gekozen.”
Zijn woorden weerspiegelen de desillusie die veel asielzoekers ervaren nadat ze in Nederland aankomen. Ondanks de inspanningen van de overheid en hulporganisaties blijft de realiteit in de opvangcentra voor velen onder de maat.
Waarom kiezen asielzoekers voor Nederland?
Gezien de aanhoudende problemen in de opvang, rijst de vraag: Waarom kiezen asielzoekers nog steeds voor Nederland?
Hier zijn enkele van de belangrijkste redenen:
✅ Nederland heeft een sterke economie en sociale voorzieningen, wat kansen biedt voor werk en onderwijs. ✅ Het land heeft een imago van gastvrijheid, hoewel de praktijk soms anders blijkt te zijn. ✅ Er zijn al bestaande gemeenschappen van migranten en asielzoekers, waardoor mensen zich minder alleen voelen. ✅ Nederland staat bekend om zijn bescherming van mensenrechten, wat aantrekkelijk is voor vluchtelingen uit conflictgebieden.
Ondanks deze positieve punten blijkt dat de opvang en integratie niet altijd zo goed geregeld zijn als verwacht.
Nederland worstelt met de opvangcapaciteit
De toestroom van asielzoekers heeft in de afgelopen jaren een enorme druk gelegd op het opvangsysteem. Ter Apel, de grootste aanmeldlocatie, kampt met capaciteitsproblemen, waardoor nieuwkomers soms geen fatsoenlijke slaapplaats krijgen.
- In 2022 ontstonden schrijnende situaties waarbij asielzoekers buiten moesten slapen vanwege gebrek aan opvangplekken.
- Gemeenten zijn terughoudend om opvanglocaties te openen vanwege weerstand uit de samenleving.
- De overheid probeert structurele oplossingen te vinden, maar deze gaan langzaam.
Is Nederland nog steeds een aantrekkelijk toevluchtsoord?
Hoewel Nederland een veilige en stabiele samenleving is, is de realiteit voor asielzoekers soms een harde teleurstelling. Wachttijden, ondermaatse opvang en bureaucratische obstakels maken het moeilijk om snel een nieuw leven op te bouwen.
Sommige asielzoekers denken er zelfs over na om Nederland weer te verlaten, omdat ze zich niet welkom voelen of de situatie slechter is dan verwacht.
“Ik had een heel ander beeld van Nederland. Ik dacht dat het goed geregeld zou zijn. Maar als ik dit had geweten, had ik misschien een ander land gekozen.”
Screenshot
Kan Nederland aan de verwachtingen voldoen?
De Nederlandse regering werkt aan oplossingen om de opvangsituatie te verbeteren, maar het blijft een uitdaging om:
🔹 Genoeg opvangplekken te creëren zonder weerstand uit lokale gemeenschappen. 🔹 Snellere procedures te ontwikkelen, zodat mensen minder lang in onzekerheid zitten. 🔹 Betere ondersteuning te bieden op het gebied van gezondheidszorg en integratie.
Toch blijft de vraag: Kan Nederland blijven functioneren als veilige haven, of worden asielzoekers steeds vaker geconfronteerd met een harde realiteit?
Wat denk jij?
📢 Moet Nederland de opvang verbeteren, of moeten asielzoekers realistischere verwachtingen hebben?
💬 Laat je mening achter in de reacties op Facebook en discussieer mee over deze kwestie!