Algemeen
Jennifer Flavin, de vrouw van Sylvester Stallone, vraagt na 25 jaar huwelijk om een echtscheiding
Het beëindigen van een huwelijk is altijd hartverscheurend, ongeacht hoe lang de relatie heeft geduurd. Maar een huwelijk dat vijfentwintig jaar beslaat, brengt een geheel ander soort pijn met zich mee.
Sylvester Stallone’s huwelijk met Jennifer Flavin betekende zijn derde reis naar het altaar. Zijn eerste huwelijk met Sasha Czack begon in 1974 en eindigde in 1985, met twee zonen, Sage en Seargeoh, als resultaat. Daarna volgde een kortstondig huwelijk met actrice Brigitte Nielsen, wat een veelbesproken Hollywood-affaire en scheiding was.
Het huwelijk tussen Stallone en Flavin leek bijna niet plaats te vinden: na zes jaar daten verbrak Stallone de relatie kort nadat zijn affaire met een andere vrouw aan het licht kwam. Maar het stel herstelde de relatie, kreeg hun eerste kind en stapte in 1997 in het huwelijksbootje.
Voor Stallone was hun liefdesverhaal levensveranderend. “Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad,” zei hij volgens The Sun in 2010. “Dat heb ik van mijn vrouw geleerd… Het heeft me 19 jaar gekost om te beseffen dat ze altijd gelijk heeft.”
“Ik besefte dat vrouwen, althans Jennifer, de gave hebben om ongelooflijk wijze en slimme beslissingen te nemen. Ik sprong altijd zonder te kijken.”
Samen kregen ze drie dochters: Sophia, Sixtine en Scarlet, en de familie was hecht en innig.
“In termen van wat we moeten zeggen als we niet weten hoe we op een bericht moeten reageren, of als we een relatie wilden beëindigen, zou hij ons goed advies geven… over hoe we dingen moesten aanpakken,” vertelde Sistine aan HollywoodLife.
Stallone’s dochters waren zelfs Miss Golden Globe in 2017.
Hun beroemde vader was trots op hun prestaties, en veel van zijn sociale media-posts bevatten foto’s van hem met zijn mooie gezin.
Sly plaatste een foto van zichzelf met zijn glamoureuze volwassen dochters en schreef vol trots: “Ik ben een zeer gelukkig man met zulke geweldige, liefhebbende kinderen die me niets dan vreugde hebben gebracht.” En hij voegde er met een knipoog aan toe: “Nu zou ik willen dat ze niet meer zo groot zouden worden!”
Vandaag de dag dankt de in New York geboren acteur, regisseur, producent en scenarioschrijver zijn lange carrière aan Stanley Kubrick, met wie hij Full Metal Jacket maakte.
Zelf groeide Stallone op met een alleenstaande moeder na de scheiding van zijn ouders. Zijn moeder, Jackie Stallone, ontmoette zijn vader, Frank Stallone Sr., in 1945, toen hij een kapper en parttime acteur was. Een jaar later werd Sylvester Stallone geboren in Manhattan, New York City.
Zijn geboorte was dramatisch, zoals Jackie zich herinnerde in een interview met Female First. “Tijdens de bevalling pakten ze ijsklemmen en trokken de baby eruit, wat zijn hele hoofd, gezicht en een deel van zijn lichaam verlamde. Zijn lichaam was zo misvormd dat het zielig was”, zei Jackie.
Maar zijn moeder weigerde op te geven en zei: “Ik besloot dat hij zou lopen, dat hij zou praten.”
Na zijn huwelijk met Flavin leek Stallone zijn plek te hebben gevonden. Na 25 jaar huwelijk leek het zelfs zijn laatste huwelijk te zijn. De realiteit achter gesloten deuren is echter niet altijd wat aan de wereld wordt getoond. Ondanks het perfecte huis en de drie prachtige dochters, was de realiteit wellicht anders dan verwacht.
In 2022 vierden Sylvester Stallone en Jennifer Flavin hun zilveren jubileum en plaatsten liefdevolle foto’s op sociale media om het te vieren.
Maar in 2023 verraste het nieuws van hun scheiding velen. Stallone was naar verluidt “lamgeslagen” door de echtscheidingsaanvraag, die openbaar werd ingediend terwijl hij in Oklahoma was voor werk.
Flavin had een echtscheiding aangevraagd bij een rechtbank in Palm Beach County. Stallone verklaarde later: “Ik hou van mijn familie. We bespreken deze persoonlijke kwesties zelfstandig en privé.”
Hoewel de exacte redenen voor de scheiding privé bleven, werd er gespeculeerd dat een ruzie over een hond een van de eerste tekenen van problemen was. Stallone had namelijk een tatoeage van Flavin bedekt met een afbeelding van zijn oude hond Butkus, die beroemd was in de Rocky-films. Stallone kreeg onlangs ook een nieuwe Rottweiler, een huisdier waarvan werd gezegd dat Flavin er niet blij mee was. Hoewel geruchten suggereerden dat de scheiding om een hond draaide, ontkende Stallone dit en verklaarde hij dat de werkelijke redenen veel dieper en persoonlijker waren.
“We hebben de relatie niet beëindigd op basis van zo’n triviaal argument”, zei hij. “We zijn gewoon verschillende kanten op gegaan.”
Hoe lang een huwelijk ook heeft geduurd, het beëindigen ervan is nooit gemakkelijk. Stallone en Flavin lijken hun relatie nu te hebben hersteld, maar dit hoofdstuk toont aan dat zelfs de meest publieke levens hun privéstruggles hebben.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
