Algemeen
Dit zijn de grootste ergernissen in het OV – Wat Nederlanders écht niet meer pikken!
Het openbaar vervoer is een onmisbaar onderdeel van het dagelijks leven in Nederland. Dagelijks stappen duizenden mensen in bussen, trams, metro’s en treinen om naar hun werk, school of andere bestemmingen te reizen. Maar hoewel het OV bedoeld is om mensen comfortabel en efficiënt te vervoeren, kan het ook een bron van ergernis zijn.
Veel Nederlanders storen zich aan het gedrag van hun medepassagiers. Van harde telefoongesprekken tot passagiers die hun tas op een lege stoel laten staan – het zijn situaties die dagelijks voorkomen. Maar wat irriteert Nederlanders het meest? En hoe gaan we om met deze ergernissen?
De grootste OV-ergernissen
Uit onderzoek blijkt dat Nederlanders zich vooral storen aan asociaal gedrag, overlast en gebrek aan beleefdheid in het OV. Hieronder volgt een overzicht van de grootste ergernissen:
1. Agressief of asociaal gedrag (52%)
Het gedrag dat verreweg het meest als storend wordt ervaren, is agressie en intimidatie. Schelden, duwen, intimiderend gedrag of ruzie maken zorgen voor een onveilige sfeer in het openbaar vervoer. Ruim de helft van de ondervraagden gaf aan zich hier enorm aan te ergeren.
2. Luid bellen of videobellen (43%)
Een telefoongesprek voeren in het OV is geen probleem, maar wanneer iemand luidkeels aan het bellen is, wordt dat al snel als storend ervaren. Videobellen zonder oordopjes maakt het nog erger: medereizigers kunnen ongewild meeluisteren naar gesprekken die ze liever niet willen horen.
3. Hardop muziek of filmpjes afspelen zonder koptelefoon (36%)
Een andere grote ergernis is het afspelen van muziek of filmpjes zonder koptelefoon. Niets is irritanter dan een medepassagier die zijn of haar telefoon of tablet op vol volume zet, waardoor iedereen gedwongen wordt mee te luisteren.
4. Resten van eten, drinken of kauwgom achterlaten (33%)
Rommel achterlaten in het openbaar vervoer is een doorn in het oog van veel reizigers. Koffiebekers, snoeppapiertjes, etensresten of kauwgom op stoelen zorgen niet alleen voor viezigheid, maar ook voor extra schoonmaakwerk.
5. Niet opstaan voor hulpbehoevenden (30%)
In Nederland zijn er speciale zitplaatsen gereserveerd voor ouderen, zwangere vrouwen en mensen met een beperking. Toch gebeurt het regelmatig dat jonge, fitte reizigers op deze plekken blijven zitten en niet opstaan voor iemand die het harder nodig heeft. Een grote bron van frustratie.
6. Niet eerst passagiers uit laten stappen (27%)
Het is een simpele regel: eerst mensen laten uitstappen voordat je instapt. Toch gebeurt dit lang niet altijd. Reizigers die zich naar binnen wringen voordat anderen de kans krijgen om uit te stappen, zorgen voor onnodige opstoppingen en ergernis.
7. Iemand die anderen lastigvalt (27%)
Of het nu gaat om ongewenste aandacht, dronken gedrag of opdringerige personen, passagiers die anderen lastigvallen, worden als een groot probleem gezien. Dit zorgt voor een onveilige en ongemakkelijke sfeer in het OV.
8. Sterk ruikende geuren (25%)
Zweet, alcohol, fastfood of andere sterke geuren kunnen de reis in het openbaar vervoer onaangenaam maken. Vooral in volle treinen of bussen waar frisse lucht beperkt is, kunnen sterke geuren voor veel irritatie zorgen.
9. Met schoenen op de stoel zitten (23%)
Een veelgehoorde ergernis is mensen die met hun schoenen op de stoelen zitten. Dit zorgt niet alleen voor viezigheid, maar wordt ook als respectloos gedrag gezien tegenover andere reizigers.
10. Openlijk vapen of roken (23%)
Hoewel roken verboden is in het openbaar vervoer, zijn er nog steeds mensen die stiekem een sigaret opsteken of vapen in stations, perrons of zelfs in de voertuigen zelf. Dit wordt door veel reizigers als zeer storend ervaren.
11. Een tas op een lege stoel laten staan (16%)
Wanneer het druk is, willen passagiers kunnen zitten. Maar sommige reizigers nemen onnodig veel ruimte in door hun tas op een lege stoel te zetten en weigeren die weg te halen voor anderen.
12. Voordringen bij het instappen (16%)
Niets is vervelender dan netjes in de rij staan om in te stappen, en vervolgens te zien hoe anderen voordringen. Dit komt vooral voor bij drukke stations en haltes waar veel mensen tegelijk willen instappen.
13. Hard praten met anderen (16%)
Luidruchtige gesprekken kunnen storend zijn, vooral als ze gepaard gaan met geschreeuw of overdreven luid lachen. Veel reizigers waarderen een rustige reis en vinden het irritant wanneer anderen zich daar niet aan houden.
14. Niet doorlopen in een druk voertuig (10%)
Wanneer een bus of trein vol is, is het belangrijk dat mensen goed doorlopen naar achteren of naar het midden van het voertuig. Toch blijven veel mensen liever bij de deur staan, wat opstoppingen veroorzaakt en anderen verhindert om in te stappen.
15. Fietsen of koffers die de doorgang blokkeren (7%)
In treinen en bussen is beperkte ruimte, en het plaatsen van fietsen, koffers of grote tassen midden in het gangpad zorgt voor overlast. Dit hindert andere reizigers en maakt het lastig om door te lopen.
16. Ongewenste gesprekken aangaan (6%)
Sommige mensen houden ervan om in het OV een praatje te maken, maar niet iedereen zit daarop te wachten. Vooral wanneer iemand opdringerig een gesprek probeert aan te knopen, wordt dat als ongemakkelijk ervaren.
Hoe lossen we deze ergernissen op?
Hoewel sommige ergernissen moeilijk te voorkomen zijn, kunnen we allemaal bijdragen aan een prettigere reiservaring door rekening te houden met anderen. Een simpele glimlach, het volgen van OV-regels en het tonen van respect voor medepassagiers kunnen al een groot verschil maken.
In andere landen wordt soms strengere actie ondernomen. In Frankrijk bijvoorbeeld kreeg een passagier onlangs een fikse boete voor luid telefoneren in de trein. In Nederland proberen we dergelijke problemen liever op te lossen met sociale normen en beleefdheid.
Toch blijft de vraag: moeten we harder optreden tegen asociaal gedrag in het openbaar vervoer? Of is bewustwording en respect genoeg om deze ergernissen te verminderen?
De laatste rustplaats van paus Franciscus: eenvoudig, betekenisvol en trouw aan zijn levensmissie
Na een pontificaat van meer dan tien jaar is paus Franciscus op 88-jarige leeftijd 0verleden. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk binnen de katholieke kerk – een periode die gekenmerkt werd door eenvoud, betrokkenheid en een open houding naar de wereld. Inmiddels zijn ook de eerste foto’s verschenen van zijn laatste rustplaats, en die beelden vertellen misschien wel meer over zijn nalatenschap dan duizend woorden kunnen.
Een vredig einde in het Sint-Martha-huis
Paus Franciscus stierf op maandag in alle rust in zijn kamer in het Sint-Martha-huis, waar hij sinds het begin van zijn pauschap woonde. In tegenstelling tot eerdere pausen, die het apostolisch paleis bewoonden, koos Franciscus bewust voor eenvoud. Hij verbleef liever in een klein pension, waar hij het personeel dagelijks groette en het leven deelde met anderen.
Het 0verlijden werd bekendgemaakt door kardinaal Kevin Farrell, camerlengo van de Heilige Stoel, die in een emotionele verklaring zei:
“Lieve broeders en zusters, met diepe droefheid moet ik jullie het 0verlijden van onze Heilige Vader Franciscus melden. Om 7.35 uur vanochtend is de bisschop van Rome, Franciscus, teruggekeerd naar het huis van de Vader.”
In zijn toespraak roemde Farrell het leven van Franciscus als een voorbeeld van trouw, moed en universele liefde – vooral voor hen die vaak vergeten worden: de armen, de zieken, de vluchtelingen, de eenzamen. Zijn woorden raakten wereldwijd miljoenen mensen die zich de eenvoud en warmte van deze paus zullen blijven herinneren.
Een massaal afscheid op het Sint-Pietersplein
Drie dagen na zijn 0verlijden werd in Rome een indrukwekkende openbare begrafenismis gehouden. Meer dan 250.000 mensen verzamelden zich op het Sint-Pietersplein – gelovigen, wereldleiders, geestelijken en gewone mensen die zich geraakt voelden door zijn woorden en daden. Het plein vulde zich met gebeden, kaarsen en stilte, afgewisseld door momenten van gezang en herinnering.
De dienst werd geleid door kardinalen en bisschoppen van over de hele wereld. De sfeer was ingetogen, maar doordrenkt van dankbaarheid. Kinderen droegen bloemen, er werd voorgelezen uit Franciscus’ encycliek Laudato Si’, en in talloze talen werd zijn naam met respect uitgesproken.
Een andere rustplaats dan verwacht
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor pausen, werd Franciscus niet bijgezet onder de Sint-Pietersbasiliek, waar onder anderen Johannes Paulus II en Benedictus XVI rusten. In plaats daarvan koos hij voor een bescheiden plek in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk die hij vaak bezocht tijdens zijn pontificaat.
De keuze voor deze locatie was geen toeval. Franciscus had een diepe devotie voor Maria, de moeder van Jezus, en beschouwde deze basiliek als een plek van troost en gebed. Bij belangrijke reizen bad hij er, bij moeilijke momenten zocht hij er stilte, en op feestdagen kwam hij er graag in de vroege ochtend zonder veel omhaal.
Een graf vol symboliek
Zijn laatste rustplaats weerspiegelt de waarden waarvoor paus Franciscus zijn hele leven stond. Op de eenvoudige grafsteen prijkt enkel het woord “Franciscus” in Latijnse letters. Er ligt één witte roos op het graf – geen bloemenzee, geen goud, geen groots monument.
Boven het graf hangt een kopie van het borstkruis dat hij dagelijks droeg, symbool van zijn verbondenheid met de armen en de eenvoud van het evangelie. Er schijnt een warm licht op de plek, wat zorgt voor een serene sfeer waarin bezoekers stil kunnen reflecteren.
Sinds de begrafenis komen dagelijks rouwenden langs om in stilte hun respect te betuigen. Geen fanfare, geen toespraken – alleen stilte, gebed en herinnering.
Eenvoud als bewuste keuze
Volgens het Amerikaanse PBS News was de keuze voor deze bescheiden grafplek een directe wens van Franciscus zelf. Hij wilde dat zijn graf niet het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar dat de aandacht gericht moest blijven op Maria en op de boodschap van het geloof.
“Zijn hele leven stond in het teken van anderen, niet van zichzelf,” zei aartsbisschop Rolandas Makrickas eerder. “Hij wilde niet herdacht worden als leider, maar als dienaar. Als broer onder broeders.”
Het past bij de man die liever in een pension woonde dan in een paleis, die zijn schoenen zelf poetste, en die altijd zei dat de kerk een veldhospitaal moest zijn voor wie gewond is.
Een geestelijke erfenis die blijft
Met het 0verlijden van paus Franciscus verliest de wereld niet alleen een kerkleider, maar ook een moreel kompas. Hij sprak zich uit tegen ongelijkheid, milieuschade, uitbuiting en uitsluiting. Hij vroeg aandacht voor vluchtelingen, voor de klimaatcrisis, en voor mensen aan de rand van de samenleving.
Dit bericht op Instagram bekijken
Zijn woorden, maar vooral zijn daden, hebben talloze mensen geïnspireerd. Hij bezocht vluchtelingenkampen in Griekenland, omhelsde zieken in achterbuurten van Brazilië, en riep herhaaldelijk op tot compassie in plaats van oordeel. Hij brak met tradities als dat nodig was, maar altijd met het oog op liefde en rechtvaardigheid.
Een paus die de wereld dichterbij bracht
Wat paus Franciscus zo bijzonder maakte, was zijn vermogen om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving. Hij sprak op een manier die mensen raakte – eenvoudig, oprecht, en zonder omwegen. Zijn taal was niet die van dogma’s, maar van het hart.
Zijn beroemde uitspraak “Wie ben ik om te oordelen?” werd wereldwijd gezien als een teken van openheid, zeker binnen een instituut dat lange tijd als afstandelijk werd ervaren. Daarmee gaf hij velen het gevoel dat er weer ruimte was voor dialoog, voor menselijkheid, voor een geloof dat niet sluit, maar opent.
Een afscheid dat spreekt
De foto’s van het graf van paus Franciscus gaan inmiddels de wereld over. Mensen delen ze op sociale media, niet om te sensationaliseren, maar om te laten zien hoe soberheid en betekenis samen kunnen gaan. Geen praalgraf, geen marmeren beelden, geen pompeuze teksten – alleen een naam, een bloem, en een kruis.
En juist dat raakt mensen. Het is het ultieme bewijs dat Franciscus tot het einde trouw is gebleven aan zijn boodschap: bescheidenheid is geen zwakte, maar kracht. In een wereld die vaak draait om macht en uiterlijk vertoon, koos hij voor eenvoud en oprechte aandacht.
Pope Francis' tomb in a niche in the Basilica of St. Mary Major can now be visited by the faithful, as the Church commemorates the late Pope with the second day of the Novemdiales, or 'nine days' of mourning. pic.twitter.com/AyhukxUtmV
— Vatican News (@VaticanNews) April 27, 2025
Conclusie: een levensverhaal dat blijft inspireren
Het graf van paus Franciscus is geen toeristische trekpleister, maar een plaats van bezinning, stilte en inspiratie. Zijn leven was een voorbeeld van hoe leiderschap ook dienstbaar kan zijn, hoe grootsheid kan schuilen in kleinheid, en hoe liefde voor de ander de essentie is van het geloof.
Zijn laatste rustplaats is daarmee niet alleen een graf, maar een levend symbool van alles waarvoor hij stond. En zolang zijn woorden en daden voortleven in mensen die compassie, eenvoud en rechtvaardigheid nastreven, is zijn nalatenschap springlevend.