Algemeen
Jan Kooijman blikt terug: ‘Als soaphunk was ik een lijf in een handdoek – nu vind ik dat verschrikkelijk’

Jan Kooijman, die ooit als een van de meest gewilde mannen van Nederland werd beschouwd, kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn beginjaren als acteur in Goede Tijden Slechte Tijden (GTST). Destijds was hij niet alleen een publiekslieveling, maar vooral een symbool van mannelijkheid en aantrekkelijkheid. In een openhartig interview met LINDA. onthult hij dat deze roem en aandacht hem uiteindelijk meer kwaad dan goed hebben gedaan.
De start van zijn roem
In de vroege dagen van zijn carrière leek alles vlekkeloos te verlopen voor Jan. Zijn tijd als professioneel danser bij het Scapino Ballet leverde hem al enige bekendheid op. “Ik merkte dat jonge meiden in het publiek harder begonnen te gillen als ik op het podium stond en mijn buiging maakte,” vertelt hij. Het was een eerste voorproefje van de aandacht die hij later zou ontvangen.
Toen de kans kwam om in GTST te spelen, besloot Jan de sprong te wagen. Hij kreeg al snel de rol van de charmante hunk die steevast zonder shirt en vaak enkel gehuld in een handdoek te zien was. Zijn bekendheid schoot door het dak. “In het begin vond ik het ontzettend leuk. Ik bedoel, wie droomt er nou niet van om op zo’n podium te staan en bewonderd te worden?” herinnert hij zich.
Maar het plezier hield niet lang aan. “Ik werd gereduceerd tot een lijf in een handdoek. Mijn rol draaide niet om acteren, maar om hoe ik eruitzag. Dat vond ik op een gegeven moment heel moeilijk.”
Een monster gecreëerd
Jan geeft toe dat hij deels zelf heeft bijgedragen aan het beeld dat mensen van hem kregen. “Ik zei tegen mijn vriendin Henna: misschien moet ik toch iets gaan doen met die aandacht die ik krijg. En toen kwam GTST, waar ik letterlijk de trap afliep in een handdoek, fronsend naar de camera keek, en dat was het. Ik werd volledig op mijn uiterlijk beoordeeld.”
Die ervaring begon hem al snel tegen te staan. “Het leek me als kind geweldig om beroemd te worden, maar toen het eenmaal gebeurde, vond ik het na drie weken al niet meer leuk. Ik dacht alleen maar: oh god, you created a monster.”
De impact van roem
Met zijn rol in GTST en later zijn deelname aan So You Think You Can Dance, dat een enorme hit werd in zowel Nederland als België, groeide Jans populariteit explosief. Hij werd een van de meest herkenbare gezichten van het land, maar dat had ook een keerzijde.
“Ik werd achtervolgd op de snelweg en er stonden soms fans voor mijn raam,” deelt hij. “Het was niet meer normaal. Ik voelde me gevangen in mijn eigen leven en ben bijna twee jaar de deur niet uitgegaan. Ik dacht: als ik naar buiten ga, kan ik nergens normaal lopen zonder herkend te worden.”
Pas na de geboorte van zijn kind besloot Jan dat hij een manier moest vinden om met de situatie om te gaan. “Ik realiseerde me dat ik niet eeuwig binnen kon blijven zitten. Mijn kind verdiende het om een vader te hebben die zijn leven leidt, niet iemand die zich verstopt.”
Het leven nu
Inmiddels heeft Jan zijn draai gevonden en voelt hij zich niet langer opgesloten door zijn roem. “Dit is wel lang geleden, hoor. Er zijn inmiddels gelukkig nieuwe hunks opgestaan,” zegt hij met een glimlach. Hij doelt op de jongere generatie acteurs en tv-persoonlijkheden die nu de harten van het publiek veroveren.
Jan is blij dat die tijd van zijn leven achter hem ligt. Hij heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, is gegroeid als persoon en heeft zijn carrière een andere richting gegeven. “Ik ben nu veel meer gefocust op mijn inhoud en minder op mijn uiterlijk. Het is bevrijdend om niet meer dat oppervlakkige beeld te hoeven dragen.”
Een waarschuwing voor anderen
Met zijn verhaal wil Jan anderen bewust maken van de keerzijde van beroemdheid. “Het lijkt misschien allemaal fantastisch, maar de druk om er constant perfect uit te zien en om aan de verwachtingen van het publiek te voldoen, kan ontzettend zwaar zijn,” zegt hij.
Hij benadrukt dat het belangrijk is om jezelf trouw te blijven en niet mee te gaan in wat anderen van je willen zien. “Als ik één ding heb geleerd, is het dat je jezelf niet moet verliezen in de roem. Uiteindelijk gaat het erom wie je bent, niet hoe je eruitziet.”
Nieuwe kansen
Jan kijkt uit naar de toekomst en is vastbesloten om zijn carrière voort te zetten op een manier die hem gelukkig maakt. Hij blijft actief in de entertainmentindustrie, maar op zijn eigen voorwaarden. “Ik heb geleerd wat echt belangrijk is in het leven en ik ben dankbaar dat ik dat inzicht nu heb,” besluit hij.
Het verhaal van Jan Kooijman is een herinnering aan de complexiteit van roem en de invloed die het kan hebben op iemands persoonlijke leven. Maar het laat ook zien dat het mogelijk is om jezelf opnieuw uit te vinden en te groeien, zelfs na moeilijke tijden.

Algemeen
Shania Gooris openhartig over haar ziekte

Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.