Algemeen
Moeder Sammie (27) met s werelds grootste wenkbrauwen: “Anders zijn maakt je mooi”
In een wereld waarin schoonheidsnormen vaak streng worden opgelegd, zijn er altijd mensen die deze conventies trotseren en hun eigen pad bewandelen. Een van deze mensen is Sammie-Jo Hailford, een moeder van twee uit Grimsby, Groot-Brittannië. Ze staat bekend als de vrouw met ‘Britain’s grootste wenkbrauwen’ en gebruikt haar opvallende stijl om een krachtige boodschap van zelfliefde en acceptatie uit te dragen. Ondanks de kritiek die ze ontvangt, blijft Sammie-Jo trouw aan zichzelf en moedigt ze anderen aan om hetzelfde te doen.
Een gedurfde keuze
Sammie-Jo begon in 2021 met het experimenteren met haar wenkbrauwen. Wat begon als een subtiele aanpassing met eyeliner, groeide uit tot een gedurfde en opvallende look. Ze koos er bewust voor om haar wenkbrauwen steeds groter te maken, niet om aandacht te trekken, maar om een statement te maken tegen de strikte schoonheidsnormen die de samenleving vaak oplegt.
“Ik vind dat mensen door de maatschappij worden geconditioneerd om alleen mooi gevonden te worden als ze aan bepaalde normen voldoen,” vertelt Sammie-Jo. “Ik hou daar niet van. Ik wil laten zien dat anders zijn ook mooi kan zijn.”
Kritiek en controverse
Haar opvallende stijl heeft Sammie-Jo zowel positieve als negatieve aandacht opgeleverd. Vooral op sociale media wordt ze vaak bekritiseerd en zelfs uitgelachen. Sommige mensen gaan zover om te twijfelen aan haar geschiktheid als moeder, enkel vanwege haar uiterlijk.
“Mensen hebben gezegd dat ik geen goede moeder kan zijn vanwege mijn wenkbrauwen,” zegt Sammie-Jo. “Ze mogen gerust de kinderbescherming bellen, want ik heb niets te verbergen. Mijn wenkbrauwen bepalen niet hoe ik mijn kinderen opvoed.”
Haar kinderen zijn volgens Sammie-Jo gelukkig en gezond, en ze laat zich niet van de wijs brengen door de harde woorden van online trollen. Toch geeft ze toe dat vooral jonge meisjes haar in het openbaar uitlachen en dat de negatieve reacties soms een uitdaging kunnen zijn.
Een sterke boodschap van zelfliefde
Ondanks de kritiek blijft Sammie-Jo vastberaden in haar missie om mensen bewust te maken van het belang van zelfacceptatie. Ze heeft therapie gevolgd om haar eigenwaarde te versterken en is nu overtuigd van haar eigen kracht.
“De afgelopen drie jaar heb ik geleerd dat ik waardevol ben, ongeacht hoe ik eruitzie of wat anderen zeggen,” vertelt ze.
Haar TikTok-account, dat inmiddels meer dan 75.000 volgers heeft, is een platform geworden waarop ze haar leven deelt en anderen inspireert om zichzelf te zijn. Via haar posts laat ze zien hoe ze als moeder en individu trouw blijft aan haar waarden, ondanks de constante druk van de maatschappij.
De #BiggestBrowsMovement
Sammie-Jo heeft zelfs een eigen beweging gelanceerd: de #BiggestBrowsMovement. Met deze hashtag moedigt ze mensen aan om zich niet te laten beperken door maatschappelijke normen en hun unieke eigenschappen te omarmen.
“Ik wil mensen laten zien dat het oké is om anders te zijn,” legt ze uit. “Ik heb in het verleden veel meegemaakt en trauma’s ervaren, maar nu probeer ik anderen bewust te maken van het feit dat je mooi bent zoals je bent.”
Positieve reacties
Naast de kritiek ontvangt Sammie-Jo ook steun en bewondering. Sommige mannen sturen haar berichten waarin ze haar uiterlijk prijzen en aangeven interesse in haar te hebben. Hoewel ze deze aandacht waardeert, blijft haar belangrijkste focus het verspreiden van haar boodschap van zelfliefde en diversiteit.
“Ik probeer te laten zien dat schoonheid niet in één vorm te vangen is,” zegt Sammie-Jo. “Iedereen is uniek, en dat is wat ons mooi maakt.”
Een inspiratie voor velen
Sammie-Jo’s verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe zelfexpressie en authenticiteit een verschil kunnen maken. Ze herinnert ons eraan dat ware schoonheid voortkomt uit het accepteren van jezelf, ongeacht de mening van anderen.
Met haar gedurfde wenkbrauwen en vastberadenheid om trouw te blijven aan zichzelf, blijft Sammie-Jo een inspiratie voor iedereen die zich soms anders voelt. Haar boodschap is duidelijk: je hoeft niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen om gelukkig te zijn.
In een samenleving die steeds meer diversiteit omarmt, is Sammie-Jo een belangrijke stem voor zelfacceptatie en vrijheid van expressie. Ze laat zien dat schoonheid niet beperkt is tot een enkele standaard, maar in vele vormen voorkomt. Haar verhaal moedigt ons aan om onze unieke eigenschappen te omarmen en trots te zijn op wie we zijn.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken