Algemeen
Rilana (54): “Een uur in de auto gezeten en we kregen niets bij de koffie”
In de rust van een doordeweekse middag, terwijl de zon door de bladeren van de bomen scheen, stond Rilana met een mengeling van frustratie en teleurstelling voor de deur van haar schoonmoeder. Het was een lange rit van anderhalf uur geweest. De verwachtingen waren hooggespannen, want als er één ding is waar een bezoek aan familie om draait, dan is het wel de gezelligheid die ermee gepaard gaat. En wat is er gezelliger dan een warm welkom met een dampende kop koffie en iets lekkers om van te genieten? Maar dit keer was het anders.
“En we kregen niets bij de koffie,” zuchtte Rilana terwijl ze in de woonkamer plofte. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Haar schoonmoeder, hoewel goed bedoeld, leek soms te vergeten dat een bezoek van Rilana en haar gezin ook een kans was om samen te genieten van kleine dingen.
Rilana herinnerde zich hoe ze eerder had geprobeerd subtiele hints te geven over het in huis halen van lekkernijen voor hun bezoek. “Ik snap niet dat mijn schoonmoeder niets in huis haalt als ze weet dat we langskomen,” merkte ze op, terwijl ze haar hoofd schudde.
Het is een kleine, ogenschijnlijk onbeduidende situatie, maar het vertelt een groter verhaal over verwachtingen, tradities en het leven van alledag. Wanneer ze arriveerde, was er geen vrolijke begroeting met een geurige appeltaart die de kamer vulde, maar enkel de geur van een simpele kop koffie.
Rilana kan zich niet aan de indruk onttrekken dat haar schoonmoeder misschien een beetje vergeten is dat deze bezoeken ook een uitdrukking zijn van liefde en zorgzaamheid. “Het voelt bijna alsof we een verplicht nummer zijn,” vervolgde ze, terwijl ze naar het gezin op de bank keek. De kinderen waren inmiddels bezig met hun telefoon, en haar partner zat met een blik van medeleven naar Rilana te kijken. “Dit is zo’n typisch geval van: laten we gewoon gezellig samen zijn, maar dat samenzijn is niet compleet zonder die kleine attenties.”
Rilana’s gedachten dwaalden af naar een recent gesprek met een vriendin. Die vriendin had haar verteld hoe zij en haar schoonfamilie altijd een tafel vol lekkernijen klaar hadden staan, van zelfgebakken koekjes tot vers fruit en, natuurlijk, een goede hoeveelheid koffie en thee.
“Waarom kan dat niet ook bij ons?” vroeg ze zich af, terwijl ze zich herinnerde hoe haar vriendin vol trots vertelde over de zorgvuldige voorbereidingen die altijd aan hun familiebezoeken voorafgingen. “Mijn schoonmoeder zegt altijd dat het het gebaar is dat telt, maar ik vind dat dat gebaar wel moet worden getoond, niet alleen in woorden,” zei Rilana, met een licht sarcastische ondertoon.
Die middag in de woonkamer, omringd door stilte, voelde het alsof de woorden van haar vriendin steeds meer waarheid werden. De kinderen, die zich al snel verveelden zonder snacks om te delen, leken nog meer afstand te nemen van de situatie. “Misschien is het tijd dat ik een andere benadering kies,” dacht Rilana bij zichzelf. “Wat als ik zelf wat lekkers meeneem de volgende keer?”
Het idee om zelf iets mee te nemen, gaf Rilana een sprankje hoop. “Misschien kan ik haar ook een hint geven,” stelde ze zichzelf gerust, terwijl ze zich een doos met zelfgebakken koekjes voorstelde. “Als ik iets meeneem, misschien dat ze dan geïnspireerd raakt om ook iets te doen,” grinnikte ze, terwijl ze zich voorstelde hoe haar schoonmoeder zou reageren op de geur van versgebakken koekjes.
Rilana besefte dat het belangrijk was om niet alleen de verantwoordelijkheid voor de gezelligheid bij haar schoonmoeder te leggen. “Misschien moet ik zelf wat meer initiatief nemen,” zei ze, terwijl ze met een zucht de laatste slok koffie nam. “Ik kan ook een traditie creëren, iets waar mijn kinderen ook bij betrokken zijn. Het is tijd voor een verandering.”
Bij het afscheid nemen, met de belofte van een volgend bezoek, voelde Rilana zich opgelucht. Het gesprek met haar schoonmoeder was respectvol en vol liefde, ondanks de kleine ergernissen. “Misschien is het gewoon een kwestie van tijd en gewenning,” dacht ze, terwijl ze naar de auto liep. “Misschien moeten we samen dit proces aangaan en het allemaal een beetje lichter maken.” En zo, met een sprankje hoop en nieuwe plannen in gedachten, reed Rilana weer naar huis, terwijl ze al droomde van de volgende keer dat ze haar schoonmoeder weer zou zien, met misschien een doosje koekjes in de hand.
Algemeen
Man (30) die meisje (14) betastte in zwembad krijgt geen straf, maar wel taallessen en begeleiding over omgang met vrouwen
Een 30-jarige man uit Merksem heeft van de rechtbank een probatie-opschorting gekregen. Hij stond terecht omdat hij in augustus 2023 een 14-jarig meisje ongepast had benaderd in een zwembad in Lier. De man hoeft niet naar de gevangenis, maar moet zich wel aan strikte voorwaarden houden.
Wat er gebeurde in het zwembad
De feiten speelden zich af op 13 augustus 2023 in het zwembad Lago De Waterperels in Lier. De man, aangeduid als Z.A., stapte die dag in een waterglijbaan. Volgens de aanklager maakte hij van dat moment gebruik om tegen een 14-jarig meisje aan te botsen. Onder water betastte hij het meisje kort, zo stelde de openbaar aanklager Karel Berteloot. “Het ging om ernstige feiten, waarvoor een minimumstraf van een jaar geldt”, lichtte de procureur toe.
Achtergrond en verklaring
De verdediging gaf de feiten toe en benadrukte dat Z.A. inziet dat zijn gedrag niet acceptabel was. Zijn advocaat legde tijdens de zitting uit hoe zijn cliënt vanuit Afghanistan naar België is gekomen. “Mijn cliënt maakt deel uit van een minderheidsgroep in Afghanistan, waar mannen en vrouwen strikt gescheiden leven. Hij had nooit eerder met vrouwen gezwommen, behalve met zijn eigen echtgenote”, aldus advocaat Naweed Ahmadzadah.
De man vluchtte destijds omdat hij en zijn familie doelwit werden van de Taliban. In België kreeg hij relatief snel een erkende vluchtelingenstatus.
Mogelijke gevolgen bij veroordeling
Volgens zijn advocaat zou een zware straf verstrekkende gevolgen hebben gehad. Een celstraf, zelfs met uitstel, zou niet alleen zijn huwelijk op het spel zetten, maar ook zijn status in België kunnen beïnvloeden. “Zijn vrouw weet niets van deze zaak. Bij een veroordeling dreigt hij zijn verblijfstitel te verliezen, met het risico dat hij nergens in Europa kan blijven. Terugkeer naar Afghanistan is geen optie”, aldus Ahmadzadah.
Voorwaarden in plaats van celstraf
De rechtbank erkende de ernst van de feiten, maar besloot rekening te houden met de achtergrond en situatie van de verdachte. Daarom koos de rechter voor een probatie-opschorting. Dit betekent dat Z.A. niet naar de gevangenis hoeft, op voorwaarde dat hij zich aan een aantal afspraken houdt.
Zo moet hij verdergaan met zijn Nederlandse lessen en aantonen dat hij actief zoekt naar werk. Ook moet hij begeleiding volgen om zijn kijk op vrouwen bespreekbaar te maken. Hij wordt daarbij begeleid door een justitieassistent of gespecialiseerde instantie.
Signaal van de rechter
Met de probatie-opschorting wil de rechter een duidelijk signaal afgeven. Het gedrag van de man is onaanvaardbaar, maar door begeleiding en verplichtingen moet herhaling worden voorkomen. Volgens de rechtbank is het belangrijk dat Z.A. zijn integratie in België voortzet en zijn kijk op omgangsvormen met vrouwen verbetert.
Het dossier maakt duidelijk dat Z.A. de ernst van zijn gedrag erkent. Door te investeren in taal, werk en begeleiding wil de rechtbank hem een tweede kans bieden, zonder dat hij zijn toekomst in Europa volledig verliest.