Algemeen
Familie Ahmed ontevreden over bijstand: “Het is nauwelijks genoeg om rond te komen”
De familie Ahmed leeft dagelijks met de uitdagingen van een bestaan op bijstandsniveau. Ondanks hun inzet en wil om vooruit te komen, worstelen zij om hun driejarige zoontje een gelukkige en zorgeloze jeugd te bieden. Zelfs eenvoudige genoegens, zoals een ijsje in het park of een dagje dierentuin, zijn financieel onhaalbaar. “Ik wil werken,” zegt de vader vastberaden. “Maar het is veel moeilijker dan mensen denken.”
Overleven in armoede
Het leven van het gezin draait om overleven. In hun kleine, functioneel ingerichte appartement worden de uitgaven zorgvuldig afgewogen. Huur, boodschappen en de energierekening krijgen prioriteit. Wat overblijft, is vaak niet genoeg voor iets extra’s. “Hoe leg je een kind uit dat zelfs een ijsje te duur is?” vraagt de moeder zich af.
Ze droomt ervan haar zoontje een normale jeugd te geven, maar steeds ‘nee’ moeten zeggen, doet pijn. Vooral tijdens feestdagen is het contrast schrijnend. “Op sociale media zie je anderen genieten, terwijl wij die dagen gewoon uitzitten. Het breekt je hart.”
De strijd om werk
De vader voelt een enorme verantwoordelijkheid om voor zijn gezin te zorgen, maar hij stuit op muren. “Ik wil écht werken, maar werkgevers zien mijn gebrekkige Nederlands en het gebrek aan ervaring. Dan houdt het op.” Hij volgt nu een cursus om zijn kansen te vergroten, maar de weg is lang.
“Ik wil mijn zoon laten zien dat hard werken loont, maar hoe doe je dat als je vastzit in een systeem dat tegenwerkt?” zegt hij gefrustreerd. Zijn vrouw knikt: “Mensen denken dat de bijstand makkelijk is, maar het is keihard overleven.”
Emotionele druk binnen het gezin
De financiële zorgen leggen een enorme druk op hun relatie. “We hebben vaak woorden over geld, niet omdat we elkaar iets verwijten, maar omdat de stress zo groot is,” vertelt de moeder. “Je zit constant in overlevingsmodus, en dat sloopt je.” Toch proberen ze elkaar te steunen en hoop te houden. “We doen dit voor onze zoon. Hij verdient een betere toekomst.”
Onrecht en ontmoediging
Voor de vader is de publieke opinie over bijstandsgerechtigden moeilijk te verteren. “Mensen denken dat je lui bent, maar ze zien niet hoe hard je je best doet. Ik wil werken, maar het systeem ontmoedigt me. Zodra je werk vindt, raak je toeslagen kwijt en sta je er financieel soms slechter voor.”
Hij pleit voor verandering: een systeem dat werken stimuleert in plaats van straft. “Het is alsof je vastzit en geen stap vooruit kunt zetten.”
Hoop op betere tijden
Ondanks de tegenslagen blijven de Ahmeds dromen van een betere toekomst. De moeder hoopt dat haar man zijn cursus succesvol afrondt en werk vindt. “Dan kunnen we eindelijk vooruitkijken.” Ze fantaseert over kleine dingen, zoals een dagje uit of samen taart bakken.
De vader deelt die hoop: “Ik wil dat mijn zoon later trots kan zijn. Dat hij kan zeggen: mijn ouders hebben gevochten en het gered. We geven nooit op.”
Een roep om verandering
Het verhaal van de familie Ahmed laat zien hoe moeilijk het is om uit de armoedespiraal te ontsnappen. Zij roepen op tot een eerlijker systeem dat mensen ondersteunt bij de stap naar werk, zonder hen financieel te straffen. Betere begeleiding, mogelijkheden om bij te verdienen en een focus op kansen bieden zijn essentieel om gezinnen zoals dat van hen te helpen.
Kracht en doorzettingsvermogen
Ondanks alle uitdagingen blijft de familie vechten. Hun verhaal is een krachtig voorbeeld van doorzettingsvermogen en liefde in moeilijke tijden. “Het is zwaar,” besluit de vader. “Maar we geven niet op. Op een dag, dat weet ik zeker, zal het ons lukken.”
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
