Algemeen
Intens verdrietige dag voor Jan Versteegh: „Ik hield zoveel van haar!”
Presentator Jan Versteegh heeft een van de zwaarste dagen in zijn leven doorgemaakt. In een openhartige column voor LINDA.nl deelt hij het verdrietige nieuws over het verlies van zijn peettante Jannie. Hij herdenkt haar met veel liefde en blikt terug op een emotionele dag, waarbij de uitvaart op woensdag diepe indruk op hem maakte. „Nu huilde ik ook omdat ik zélf verdrietig was,” schrijft hij openhartig.
Geen gewone tante, maar een bijzondere band
Jan beschrijft Jannie als een klein, rank persoon met een groot hart. „Ze was niet mijn tante door een familieband, maar omdat ze een van de beste vriendinnen van mijn moeder was,” legt hij uit. Hun relatie was uniek en gebaseerd op wederzijds respect en warmte. Hij herinnert zich haar als een positieve vrouw die altijd klaarstond voor de mensen om haar heen. „Ze wist je altijd te verrassen met iets attents. Geen verjaardag ging voorbij zonder dat ze even langskwam, ondanks dat ik op oudejaarsdag ben geboren.”
Jannie’s aandacht en zorgzaamheid maakten haar een belangrijk persoon in Jan’s leven. Ze stond symbool voor onbaatzuchtigheid en liefde, iets wat hem nu des te meer raakt in haar afwezigheid.
Reflectie op het leven en de dood
Tijdens de uitvaart werd Jan diep geraakt door de woorden van Jannie’s kinderen. Hun emotionele speech bracht hem niet alleen verdriet, maar ook tot nadenken over de onverbiddelijke realiteit van de dood. „Ik pakte de hand van mijn moeder en kneep er zacht in,” schrijft hij. Terwijl hij in de kerk zat, vroeg hij zich af hoe hij ooit de essentie van zijn eigen moeder’s leven in woorden zou kunnen vatten.
„Het leven is niet altijd eerlijk, maar de dood is keihard,” vervolgt Jan. Het afscheid van Jannie deed hem niet alleen rouwen om haar, maar ook reflecteren op de onvermijdelijke verliezen die nog in het verschiet liggen. De realiteit van verlies bracht een intense mix van verdriet, dankbaarheid en onzekerheid over wat de toekomst nog brengt.
Een alledaags moment van menselijkheid
Na een dag vol emoties en reflectie kwam er onverwacht een luchtig moment. Tijdens het teruglopen naar zijn auto stapte Jan in hondenpoep. Het ironische ongelukje vormde een scherp contrast met de zwaarte van de dag en bood een onverwachte, luchtige afsluiting van een verdrietige dag. „Het was zo’n moment dat je eraan herinnert dat het leven doorgaat, hoe zwaar het soms ook is,” vertelt hij.
Herinneringen koesteren
Met zijn openhartige column laat Jan zien hoe belangrijk het is om herinneringen aan dierbaren te koesteren. De liefde en warmte die Jannie bracht, zullen altijd een bron van inspiratie blijven. „Ze was een bijzonder mens,” schrijft hij. „Ik hield zoveel van haar, en dat zal ik altijd blijven doen.”
De dag van de uitvaart liet Jan niet alleen rouwen, maar ook reflecteren op de waarde van familie en vriendschap. Het verlies van zijn peettante heeft een blijvende indruk op hem gemaakt en laat hem beseffen hoe belangrijk het is om de tijd met dierbaren te waarderen zolang dat kan.
De frustratie van Elianne Zweipfenning, de ex-partner van zanger Thomas Berge, klinkt luid en duidelijk: ondanks haar centrale rol in het leven van hun kinderen mag ze haar achternaam niet aan die van hen toevoegen. Haar emotionele oproep op Instagram raakt een gevoelige snaar en wakkert de discussie aan over de rechten van moeders binnen het Nederlandse naamsrecht.
Een moeder die alles geeft, maar geen naam mag geven
In haar openhartige bericht vertelt Elianne hoe zij de kinderen negen maanden heeft gedragen en hoe zij er alleen voor stond toen Thomas geen contact wilde. Nu nog zijn de kinderen tachtig procent van de tijd bij haar, en ook de volledige financiële verantwoordelijkheid ligt dit jaar bij haar. Ze heeft haar carrière op pauze gezet voor haar kinderen, maar wordt juridisch buitenspel gezet: zonder de toestemming van de vader mag ze haar achternaam niet toevoegen aan die van de kinderen.
Een wet die moeders weinig ruimte geeft
De wet is helder, maar hard: voor het wijzigen van de achternaam van een minderjarig kind is toestemming van beide ouders vereist. Als die toestemming er niet is, moet de andere ouder naar de rechter stappen. Die beoordeelt of de wijziging in het belang van het kind is – een langdurig en emotioneel belastend traject dat in veel gevallen op verzet stuit, vooral wanneer de relatie tussen de ouders moeizaam is.
Monica Geuze ondervindt hetzelfde obstakel
Elianne is niet de enige. Ook Monica Geuze vertelde in haar populaire podcast Geuze & Gorgels over haar frustraties. Haar dochter Zara-Lizzy draagt alleen de achternaam van vader Lars Veldwijk, ondanks het feit dat Monica al jaren als alleenstaande moeder voor haar zorgt. “Het is absurd dat ik moet aantonen dat ik vijf jaar alleen voor mijn dochter heb gezorgd om mijn achternaam te mogen toevoegen,” zegt Monica. Ook zij noemt het oneerlijk dat moeders zo hard moeten vechten voor iets dat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Nieuwe wet, oude problemen
Met de invoering van de Wet Introductie Gecombineerde Geslachtsnaam (WIGG) per 1 januari 2024 leek er verbetering op komst. Deze wet biedt ouders de mogelijkheid om hun kind de achternamen van beide ouders te geven. Toch blijkt in de praktijk dat dit vooral opgaat voor nieuwe ouders. Voor kinderen die vóór 1 januari 2025 zijn geboren, kan de wijziging slechts met terugwerkende kracht worden aangevraagd – en ook daar geldt de dubbele toestemming.
Een oproep tot verandering
Elianne roept vrouwen op om hun ervaringen te delen via een platform dat ze onder haar post heeft gelinkt. Ze hoopt zo het debat breder op de kaart te zetten. “Onrecht maakt me onrustig en verdrietig,” schrijft ze. “Maar ik ben bereid om dit aan te kaarten, voor mezelf én voor andere moeders.”
Tijd voor een eerlijker systeem?
De verhalen van Elianne en Monica werpen de vraag op of het huidige systeem wel recht doet aan de werkelijkheid van veel alleenstaande moeders. Waarom krijgt een moeder, die alles doet en alles geeft, niet de mogelijkheid om haar naam te verbinden aan die van haar kind? De roep om een eerlijker, moeder-inclusiever naamsrecht wordt steeds luider. De vraag is: wanneer luistert de politiek?