Algemeen
Erica Meiland: ‘Misschien kappen we er wel gewoon mee’
De realityserie Chateau Meiland en Route, die sinds augustus te zien is op SBS6, lijkt mogelijk het laatste hoofdstuk te zijn in het televisieavontuur van de familie Meiland. Erica Meiland, een van de centrale figuren van de show, liet eerder doorschemeren dat de familie serieus overweegt te stoppen. “Misschien kappen we er wel gewoon mee en gaan we wat anders doen,” gaf ze eerlijk toe.
De charme is verdwenen
Volgens Erica is het dagelijks leven van de Meilands niet meer zo interessant als vroeger. “We hadden een leven dat leuk was om te volgen, maar dat hebben we nu niet meer,” verklaart ze. De show, ooit begonnen als een verslag van hun avonturen in een Frans kasteel, kende in de beginjaren een ongekende populariteit. De combinatie van Martiens flamboyante persoonlijkheid, Erica’s nuchterheid en de bijzondere projecten van de familie hield de kijkers aan het scherm gekluisterd.
Tegenwoordig speelt hun leven zich echter vooral af in Nederland en mist het de sprankeling van de vroege seizoenen. Erica benadrukt dat het bedenken van nieuwe verhaallijnen om kijkers te blijven boeien, geen optie is. “Dat vind ik gewoon niet leuk,” stelt ze. Voor haar voelt het geforceerd om iets te verzinnen wat niet authentiek is.
Wat brengt de toekomst?
Hoewel de familie nog geen concrete plannen heeft gemaakt, zitten ze niet stil. Erica heeft ideeën te over, maar niets staat vast. Een van de mogelijkheden waar ze aan denkt, is het starten van een woonwinkel. “We hebben het weleens besproken: zullen we een grote woonwinkel openen? Maar Montana wil niet meedoen, en we willen geen concurrent van haar worden,” zegt ze. Montana, die al een succesvolle zaak runt, krijgt hierin de volledige steun van de familie.
Martien, altijd verrassend, heeft weer heel andere plannen. Hij droomt van een nieuwe carrière op Schiphol. “Ik zou een baantje bij de incheckbalie wel zien zitten,” deelt hij enthousiast. Het idee om met reizigers te werken spreekt hem aan, vooral vanwege zijn liefde voor sociale interactie en zijn flair voor gastvrijheid.
Stilzitten is geen optie
Erica maakt duidelijk dat ze niet van plan is om achterover te leunen, mocht de televisiecarrière tot een einde komen. “Ik wil wel werken. Ik moet er niet aan denken dat ik de hele dag thuis zou zitten,” zegt ze. De Meilands hebben altijd laten zien dat ze niet bang zijn voor verandering en zichzelf steeds opnieuw weten uit te vinden. Dat biedt hoop voor een interessante toekomst, ongeacht of deze op televisie plaatsvindt of daarbuiten.
Het einde in zicht?
Voorlopig is nog niet officieel bevestigd dat Chateau Meiland en Route daadwerkelijk het slotstuk zal zijn van de realityserie. De familie lijkt echter steeds meer afstand te nemen van hun televisieavontuur. Fans blijven ondertussen nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt. Of het nu een nieuwe winkel, een baan op Schiphol of een ander project wordt, de Meilands blijven een inspiratiebron door hun ondernemende en creatieve geest.
De komende tijd zal uitwijzen of de familie definitief afscheid neemt van het scherm of ons toch opnieuw weet te verrassen met een onverwacht avontuur. Eén ding is zeker: de Meilands zijn nog lang niet klaar met het leven, ook al is het misschien wel tijd om de camera’s uit te zetten.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
